Με το «Θάρρος» της γνώμης
Σε λίγες ώρες ο χρόνος αλλάζει.
Ημερολογιακά…
Συνηθίζεται, λοιπόν, σημειολογικά, να κάνουμε μία προβολή του εαυτού μας στο αύριο.
Και αποτελεί αυτό μια ευχή από μας για μας.
Και για τους δικούς μας ανθρώπους, κομμάτι της ψυχής μας.
Μήπως, όμως, αν αυτή η ευχή ήταν σοβαρή, θα τη ονομάζαμε δέσμευση;
Ένα μπουκέτο ευχές μάζεψα από ένα ξέφωτο, στη μέση του πουθενά.
Για τους αφρούρητους, που δεν είχαν ποτέ ένα άλλοθι για τα λάθη τους…
Για τους αντιρρησίες της παρηγοριάς…
Για όσους ξέρουν να ζητούν από τους άλλους με λεβεντιά…
Για όσους χτύπησε αλύπητα ο χιονιάς αλλά αυτοί περιμένουν καρτερικά την επόμενη άνοιξη…
Για όσους έστρεψαν το βλέμμα μακριά από την αγιογραφία τους…
Για όσους κυνηγούν το όνειρό τους, κόντρα στο ρεύμα, έστω και με χιονιά…
Για όσους έμαθαν να ψάχνουν και να βρίσκουν τη χαρά μέσα στις μικρές στιγμές…
Για όσους στην ανατομία του σώματός τους διακρίνεται κυρίαρχα μία μεγάλη φωσφορίζουσα καρδιά…
Με τους υπόλοιπους, τσουγκρίζω απλά το ποτήρι με ένα τυπικό χαμόγελο.
Απλοί συνεπιβάτες στο λεωφορείο της ζωής…
Μια καταπληκτική δέσμευση άκουσα, η οποία αξίζει να μεταφερθεί: «Για τις ρηχές θάλασσες δε θα προδώσω τον ωκεανό μου!».
Ας είμαστε, λοιπόν, αυτόν τον καινούριο δύσκολο χρόνο που κοντοζυγώνει με πείσμα πιστοί στο δικό μας ωκεανό!
Α.
