Στη φωτιά του 2007 έζησα έναν απίθανο τσακωμό πυροσβεστών, την ώρα που οι φλόγες έκαιγαν το Ελαιοχώρι. Ήταν εξουθενωμένοι πυροσβέστες, οι οποίοι είχαν έρθει από την Πάτρα, αν θυμάμαι καλά, ενώ προηγουμένως είχαν δώσει τη μάχη τους σε διάφορα άλλα πύρινα μέτωπα, χωρίς να έχουν ξεκουραστεί καθόλου.
Ενώ η φωτιά συνέχιζε την καταστροφή της, κάποιοι από τους πυροσβέστες παραλίγο να πιαστούν στα χέρια! Απ’ ό,τι κατάλαβα, μάλωναν για τα λεφτά, το μισθό τους! Ενώ όλοι τους έκαναν την ίδια δουλειά (έστω με διαφορετική σχέση εργασίας μεταξύ τους), κάποιοι είχαν μικρότερο μισθό από τους άλλους. Βρήκαν, λοιπόν, την ώρα να μαλώσουν γι’ αυτή την παράλογη αδικία, τη στιγμή που οι φλόγες πλησίαζαν το χωριό!
Αυτό το περιστατικό θυμήθηκα διαβάζοντας στις εφημερίδες για τους… άμισθους αντιδημάρχους. Είναι το νέο φρούτο στην αυτοδιοίκηση… Όπως είχαμε πυροσβέστες δύο κατηγοριών, τώρα φτιάξαμε και αντιδημάρχους δύο ταχυτήτων, τους μισθωτούς και τους άμισθους… Έχουμε, δηλαδή, εκείνους που προσφέρουν στα κοινά αλλά με το αζημίωτο, αυτούς που ίσως βλέπουν την ενασχόληση με το Δήμο ως επάγγελμα και τους άλλους που ασχολούνται από ψώνιο… Κάτι μου λέει, για να μην πω ότι είμαι σίγουρος, ότι αυτό το σύστημα θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στη λειτουργία των Δημοτικών Αρχών και τη διοίκηση των Δήμων. Από τη μια, οι μισθωτοί αντιδήμαρχοι θα αντιμετωπίζουν τους άμισθους συναδέλφους τους με την έπαρση εκείνου που δουλεύει και πληρώνεται, από την άλλη οι άμισθοι θα αρχίσουν την γκρίνια και τη μιζέρια για το παράλογο αυτό εφεύρημα.
Προκαλεί, όμως, εντύπωση η στάση των δημάρχων απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Μπροστά στην κριτική που ασκούσε και ασκεί ο κόσμος για τους μισθούς των αιρετών, που ακόμη και σήμερα είναι πάνω από το μέσο βασικό μισθό των εργαζομένων, οι δήμαρχοι προσπαθούσαν να πείσουν ότι τα λεφτά που έπαιρναν οι αντιδήμαρχοι ήταν στην πραγματικότητα λίγα για τη δουλειά που κάνουν και όσα προσφέρουν… Επικαλούνταν ακόμη και το επιχείρημα ότι οι αντιδήμαρχοι έχουν μεγάλα έξοδα, όπως να αγοράζουν δώρα για τους γάμους και τα βαφτίσια στα οποία προσκαλούνται! Εκείνοι έλεγαν ότι είναι απολύτως απαραίτητος ο μισθός για τους αντιδημάρχους, να, όμως, που τελικά δεν είναι τόσο απαραίτητος, γιατί, αν ήταν, θα διόριζαν μόνο τόσους όσους ο νόμος λέει ότι δικαιούνται μισθού.
Με τους δήμαρχους, όμως, υπάρχει ένα ακόμη, πιο σοβαρό θέμα. Αυτές τις ημέρες κάνουν τις αλλαγές των αντιδημάρχων τους, αλλά κανείς τους δεν έχει εξηγήσει με ποια κριτήρια επιλέγει. Για παράδειγμα, ο δήμαρχος Καλαμάτας, Παναγιώτης Νίκας, άλλαξε τον Δημήτρη Μπούχαλη από αντιδήμαρχο Οικονομικών, ενώ κατά γενική ομολογία πέτυχε στο έργο του. Άλλαξε, επίσης, την Παναγιώτα Ντίντα, ενώ και εκείνη παρουσίασε έργο, όπως, για παράδειγμα, την ολοκλήρωση των διαδικασιών για την πολεοδομική μελέτη του Ασπροχώματος, υπόθεση που είχε βαλτώσει για πολλά χρόνια (στο σημείο αυτό θέλουμε να ευχαριστήσουμε την πρώην αντιδήμαρχο για τα γλυκά που έστειλε στο «Θάρρος», με αφορμή όσα γράψαμε την προηγούμενη Κυριακή, αν και δεν υπήρχε κανένας λόγος να το κάνει. Ο «Καραμαχίλης» έχει έτσι κι αλλιώς θετική εντύπωση για όλους, σε συνδυασμό όμως και με την κριτική του διάθεση).
Να πούμε και για το δήμαρχο Οιχαλίας, τον Φίλιππο Μπάμη, που έκανε αντιδήμαρχο την Τάνια Χαντζάρα, με την οποία ήταν σε σύγκρουση όλη την προηγούμενη διετία…
Με ποια κριτήρια επιλέγουν, λοιπόν, οι δήμαρχοι τους αντιδημάρχους; Φαίνεται, πάντως, ότι δεν επιλέγουν σώνει και καλά τους καλύτερους. Μάλλον διαλέγουν αυτούς που φοβούνται ότι θα τους κάνουν εσωτερική αντιπολίτευση, ώστε να τους έχουν μαζί τους, επιλέγουν όμως και αυτούς που είναι υπάκουοι, πρόθυμοι και δεν απειλούν την καρέκλα τους…
Μια πολιτική συναλλαγή διακρίνει, δυστυχώς, τη λειτουργία των περισσότερων Δημοτικών Αρχών, γι’ αυτό και οι δημότες έχουν πλέον για την αυτοδιοίκηση την ίδια εντύπωση που έχουν για την κεντρική πολιτική.
Πέρα από όλα αυτά, οφείλω να αναγνωρίσω την πολιτική μαεστρία του δημάρχου Καλαμάτας Παναγιώτη Νίκα, του δημάρχου Μεσσήνης Στάθη Αναστασόπουλου και του δημάρχου Πύλου-Νέστορος Δημήτρη Καφαντάρη. Κατάφεραν να εκλέξουν τους προέδρους των Δημοτικών τους Συμβουλίων εύκολα, χωρίς να δημιουργηθεί κανένα εσωτερικό πρόβλημα στις δημοτικές τους ομάδες ή, έστω, σχεδόν κανένα. Σκεφθείτε ότι και οι τρεις θήτευσαν με τον πρώην νομάρχη, Δημήτρη Δράκο. Ήταν, τελικά, μεγάλο σχολείο η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση…
Να πούμε, τέλος, ότι εξαιρετικά προχώρησε η διαδικασία εκλογής προέδρου και στο Δημοτικό Συμβούλιο Τριφυλίας, σε ένα Δήμο που αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα συνεννόησης λόγω τοπικιστικών αγκυλώσεων. Ωστόσο, ο δήμαρχος Τριφυλίας, ο Κώστας Κόλλιας, τα πήγε περίφημα, όταν κάποιοι περίμεναν ακόμη και τη διάσπαση της δημοτικής του ομάδας! Εκείνος τα μυστικά της διοίκησης δεν τα έμαθε, βέβαια, στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, δεν είχε καμία σχέση με αυτή. Θυμίζουμε, όμως, ότι ήταν παλιά γραμματέας της ΑΔΕΔΥ, πρωτοκλασάτος συνδικαλιστής δηλαδή…
Καραμαχίλης
