Πέρασαν τρεις περίπου μήνες από την πρώτη εκδήλωση στον ιστορικό πλέον χώρο του πρώην Ορφανοτροφείου και νυν Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας, όπου παρουσιάστηκε το βιβλίο «Το κλουβί και η φωλιά».
Πλέον, το βιβλίο ακολουθεί τη δική του –και μάλιστα πολύ επιτυχημένη- πορεία, καθώς όλο και περισσότερος κόσμος ενδιαφέρεται να μάθει για την ιστορία του Ιδρύματος.
Στο πλαίσιο αυτό, πρόσφατα, στο ΚΥΒΕ Περιστερίου στην Αθήνα, σε ένα κατάμεστο από κόσμο χώρο και μέσα σε ένα φορτισμένο κλίμα συγκίνησης, ακολούθησε η δεύτερη παρουσίαση του βιβλίου.
Τα παιδιά, τριάντα περίπου τον αριθμό, μαζί με τις υπεύθυνες καθηγήτριες Εύη Ντινοπούλου και Κατερίνα Κωνσταντινάκου και τη διευθύντρια του σχολείου, Άννα Φραγκιά, είχαν προσκληθεί επισήμως από το Σύλλογο Μεσσηνίων Δυτικής Αττικής και το Δήμο Περιστερίου, και συγκεκριμένα από τον πρόεδρο του Συλλόγου Γ. Πανόπουλο, το γραμματέα Κ. Πετρουλάκη και το δήμαρχο Α. Παχατουρίδη.
Η εκδήλωση περιλάμβανε την έκθεση φωτογραφιών και ντοκουμέντων, προβολές και παρουσίαση του βιβλίου από τον απόφοιτο του ΕΟΑΚ, Δ. Μπεζαντέ, την Εύη Ντινοπούλου, ιστορίες από τους απόφοιτους του ΕΟΑΚ, Θόδ. Αθανασόπουλο, Δημ. Αναστασόπουλο, Γ. Τσινόρεμα, Στυλ. Καλαντωνέα, προβολή φωτογραφιών και ανάγνωση ιστοριών και γραμμάτων από τους μαθητές του Μουσικού, ενώ ακολούθησε συναυλία με το Σύνολο Μοντέρνας Μουσικής του σχολείου, υπό τη διεύθυνση του Π. Κατσούλη.
Στην Αθήνα
Κατά γενική ομολογία επρόκειτο για μία ξεχωριστή εκδήλωση που κάθε άλλο παρά τυπικό χαρακτήρα είχε, αφού στο φιλόξενο βήμα του ΚΥΒΕ ξανασυναντήθηκαν άνθρωποι που είχαν να ιδωθούν από τα δέκα-δώδεκα χρόνια τους, από τα δύσκολα δηλαδή χρόνια του Ορφανοτροφείου.
Σε κλίμα αυθεντικής συγκίνησης και αλληλοκατανόησης, το κοινό στάθηκε μάρτυρας προσωπικών εκμυστηρεύσεων αλλά και καταγγελιών, είδε, άκουσε, έμαθε για τη ζωή των παιδιών στο Ίδρυμα μέσα από τις δικές τους καταθέσεις ψυχής που συγκλόνισαν, αλλά και μέσα από τις παρουσιάσεις και τα τραγούδια των παιδιών του Μουσικού, που έγιναν κυριολεκτικά «ένα» με τα «παιδιά του τότε», αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως το κτήριο (πρώην Ορφανοτροφείο και νυν Μουσικό Σχολείο) τους ένωσε βαθιά.
Στο τέλος, όλοι έφυγαν συγκινημένοι, «γεμάτοι» από έντονα συναισθήματα κρατώντας στα χέρια το βιβλίο και στην ψυχή μια δυνατή ανάμνηση της βραδιάς εκείνης.
Οι πρωταγωνιστές του Μουσικού
Αυτή τη φορά θελήσαμε να ακούσουμε τις απόψεις των πρωταγωνιστών, όχι των «παιδιών του τότε», αλλά εκείνων του σήμερα, που μόχθησαν να φέρουν σε πέρας ό,τι τους είχε ανατεθεί. Έτσι, δώσαμε το λόγο στα παιδιά του Μουσικού που συμμετείχαν και τους ζητήσαμε να εκφράσουν τις δικές τους απόψεις για την εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου στην Αθήνα, αλλά και για την εμπειρία τους γενικότερα από την έρευνα για το Ορφανοτροφείο.
Κι οι απαντήσεις τους, συγκλονιστικές:
-Ελένη Κατσούλη, Α΄ Γυμνασίου: Πιστεύω πως με την εκδήλωση αυτή ευαισθητοποιήσαμε τον κόσμο και μέσα από το βιβλίο έμαθαν την αλήθεια για το Ορφανοτροφείο. Τους απόφοιτους του ΕΟΑΚ τους νιώθω αδέρφια μου, όπως κι αυτοί άλλωστε, καθώς μας αποκαλούν μικρά τους αδελφάκια.
Η συμμετοχή μου στην ιστορία του Ορφανοτροφείου με έμαθε να εκτιμώ αυτά που έχω και θεωρώ δεδομένα, ενώ για πολλά παιδιά ούτε ήταν ούτε είναι.
-Βασίλης Αδαμόπουλος, Α΄ Γυμνασίου: Για μένα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Διάβασα την ιστορία ενός «παιδιού του τότε» και συμμετείχα στα τραγούδια και στο χορό. Πιστεύω πως δώσαμε πολλά στον κόσμο, αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ να μεταφέρω αυτή την ατμόσφαιρα, απλά θα πω πως όποιος δεν ήρθε, έχασε ένα μεγάλο και σημαντικό γεγονός. Θα ήθελα το βιβλίο μας να γίνει λίγο πιο διάσημο, όπως και οι απόφοιτοι του ΕΟΑΚ, που επιτέλους είπαν όσα κρατούσαν μέσα τους τόσα χρόνια.
Η εμπειρία με δίδαξε πως πρέπει να τρέφουμε αγάπη ο ένας προς τον άλλον.
-Αφροδίτη Κλεφτόγιαννη Α΄ Γυμνασίου: Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ήμουν κι εγώ πολύ συγκινημένη, ειδικά όταν τραγούδησα μαζί με τα άλλα παιδιά το τραγούδι του Ορφανοτροφείου και κοιτούσα το κοινό, τις συγκινημένες εκφράσεις στα πρόσωπα όλων και, κυρίως, των παιδιών του ΕΟΑΚ, που θα τα λέω πάντα παιδιά, αφού είναι ακόμη παιδιά εσωτερικά.
Αυτή η εμπειρία με έκανε να μη φοβάμαι να αντιμετωπίζω και κάποια αρνητικά πράγματα, γιατί μέσα από τις λυπητερές ιστορίες συγκινήθηκα και πήρα πολλά μηνύματα.
-Mαρία Ηλιοπούλου-Πεζώνη, Α΄ Γυμνασίου: Πιστεύω πως μέσα από αυτή την εκδήλωση αλλά και το βιβλίο μας, δώσαμε ένα παράδειγμα πώς μέσα από τη δυστυχία και τα προβλήματα που υπάρχουν στη ζωή μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι, αν είμαστε αγαπημένοι κι ο ένας να ακούει τα προβλήματα του άλλου και του συμπαραστέκεται. Σχετικά με το βιβλίο, θα ήθελα να το παρουσιάζουμε ξανά και ξανά, ώστε όλος ο κόσμος να καταλάβει την πνευματική και τη συναισθηματική του αξία.
Η εμπειρία αυτή μου δίδαξε ότι πρέπει να σέβομαι τους συνανθρώπους μου πέρα από χρώμα, θρησκεία, εξωτερική εμφάνιση, πλούτο, φτώχεια, ορφάνια.
-Αγγελική Βασιλοπούλου, A΄ Γυμνασίου: Από την εκδήλωση μου έκανε εντύπωση πως όταν διαβάσαμε μια ιδιαίτερα σκληρή ιστορία, εκδηλώθηκε πολύ έντονα η δυσαρέσκεια του κόσμου για την αδικαιολόγητη βαναυσότητα που έδειχναν κάποιοι προς τα «παιδιά του τότε».
Η εμπειρία αυτή με δίδαξε να φέρομαι καλά σε όσους χτυπάει σκληρά η μοίρα, γιατί σε καμιά περίπτωση δεν τους νιώθω κατώτερούς μου και έχουν τα ίδια δικαιώματα με μένα στη ζωή. Ακόμη με δίδαξε να μη φερθώ ποτέ σε κάποιον σκληρά, ιδιαίτερα σε παιδιά.
-Δήμητρα Αργυροπούλου, Γ΄ Γυμνασίου: Μόλις διάβασα την ιστορία από το βιβλίο, σήκωσα τα μάτια μου και είδα από κάτω όλα τα πρόσωπα συγκινημένα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα κι εγώ μια πολύ βαθιά συγκίνηση, γιατί κατάλαβα πως είχα προσφέρει στον κόσμο κάτι δυνατό.
Όλη αυτή η εμπειρία των δύο χρόνων έρευνας για το κτήριό μας και το Ορφανοτροφείο, με δίδαξε να αγαπώ και να μη στενοχωρώ τους γονείς μου.
-Ρένια Γιακουμή, Γ΄ Γυμνασίου: Ένα γεγονός που με συγκλόνισε στην εκδήλωση ήταν όταν είδα δύο άντρες, απόφοιτους του ΕΟΑΚ, που είχαν να ιδωθούν πολλά χρόνια, να τρέχουν, να αγκαλιάζονται, να μιλούν και μετά να παίρνουν μία μπάλα ποδοσφαίρου που είχαμε στην έκθεση με τα παιδικά παιχνίδια και να παίζουν κεφαλιές.
Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση για όλους αυτούς τους ανθρώπους που με την ευκαιρία της εκδήλωσης ενώθηκαν πάλι, και δε χόρταινα να ακούω τις ιστορίες τους, τότε που το έσκαγαν να πάνε βόλτες και λυπόμουν όταν τους έπιαναν και τους έδερναν.
Είμαι ευχαριστημένη, όχι τόσο που πήρα μέρος στην εκδήλωση, όσο που άφησα ευχαριστημένους όλους τους ανθρώπους που ήρθαν εκεί.
Αυτή η εμπειρία με δίδαξε πως, όσες δυσκολίες κι αν συναντήσω στη ζωή μου, με πίστη μπορώ να κάνω τα αδύνατα δυνατά.
-Παναγιώτα-Φρύνη Αδαμοπούλου, Α΄ Λυκείου: Καθώς οι «καλεσμένοι» μας γέμιζαν σιγά σιγά την αίθουσα, διέκρινα στα μάτια κάποιων αδιαφορία ή καχυποψία γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Όταν ξεκινήσαμε, δεν ήθελα να βλέπω τον κόσμο γιατί είχα τρακ και ήθελα να συγκεντρωθώ. Όταν τελείωσε η παρουσίαση, έψαχνα τα μάτια τους για να καταλάβω πώς ένιωθαν μετά από αυτό που είχαμε κάνει με την ψυχή μας. Οι περισσότεροι από αυτούς που πριν μπορεί και να μας αμφισβητούσαν, είχαν χαμηλώσει το δακρυσμένο βλέμμα τους και κατευθύνονταν προς τον πάγκο όπου γινόταν η πώληση του βιβλίου.
Πριν ξεκινήσει η εκδήλωση είδα κρυμμένο κάπου έναν πίνακα με μια καρδιά ζωγραφισμένη και στην άκρη της μια ανοιχτή πόρτα. Αμέσως πέρασαν στο μυαλό μου εικόνες από το πρώτο δευτερόλεπτο της εργασίας μας μέχρι σήμερα. Ένα πραγματικό ταξίδι χρόνου. Υπέθεσα πως κάποια από τις υπεύθυνες καθηγήτριες το είχε φτιάξει κρυφά για να κάνει έκπληξη στους απόφοιτους του ΕΟΑΚ, εκφράζοντάς τους έτσι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» που μας εμπιστεύτηκαν τη ζωή τους, ανοίγοντάς μας την πόρτα της καρδιάς τους. Όμως, προς μεγάλη μου έκπληξη ο πίνακας ήταν δώρο κάποιου «παιδιού του τότε», που ήθελε από τη δική του πλευρά να μας δηλώσει αυτό που είχα σκεφτεί: το δικό του «ευχαριστώ» προς εμάς.
Για μένα οι απόφοιτοι του ΕΟΑΚ είναι «άντρες στην εφηβεία», παντοτινά παιδιά γύρω στα 40-50.
Αυτή η εμπειρία με έμαθε να σέβομαι τη ζωή των άλλων, να εκτιμώ την αξία που έχουν συναισθήματα όπως η αγάπη και η τρυφερότητα.
-Διονυσία Χότι, Α΄ Λυκείου: Συμμετείχα σε όλα, υποδεχόμουν τον κόσμο και του εξηγούσα τι θα δει στην έκθεση, στο βιβλιοπωλείο και το τι θα γίνει μέσα στην αίθουσα. Είμαι πολύ ευχαριστημένη που κατάφερα να μην κλάψω όση ώρα διάβαζα τις ιστορίες των παιδιών. Θα ήθελα το βιβλίο να πουληθεί παντού, γιατί έχει πολλά να δώσει στον κόσμο. Από όλα όσα κάναμε, έμαθα να μην πτοούμαι με τις δυσκολίες και να εκτιμώ τη ζωή.
-Δόμνα Κασκάνη, Α΄ Λυκείου: Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία και μου αρέσει που απόκτησα τόσες γνώσεις μέσα από την έρευνά μας για την ιστορία του κτηρίου μας, που κράτησε δύο χρόνια. Είμαι τόσο περήφανη που διάβασα το ποίημα του κ. Δημήτρη, αποφοίτου του ΕΟΑΚ
Επίσης, άκουσα τα καλύτερα λόγια για τη συναυλία που κάναμε στο τέλος. Πραγματικά δεν το περίμενε κανείς. Κάποιοι είπαν πως ήταν η καλύτερη συναυλία που είχαν ποτέ παρακολουθήσει.
Όσοι από τους απόφοιτους του ΕΟΑΚ έχω γνωρίσει, είναι καταπληκτικοί άνθρωποι όλοι τους, άνθρωποι που έφτιαξαν οικογένειες, αγωνίστηκαν σκληρά στη ζωή τους και τα κατάφεραν. Μακάρι όλος ο κόσμος να είχε τέτοια καλή ψυχή και τόση αγάπη.
Η εμπειρία αυτή μου έμαθε να είμαι δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσω και τις πιο δύσκολες καταστάσεις και να μη στενοχωριέμαι για ασήμαντους λόγους. Επίσης, ευγνωμονώ το Θεό που μου χάρισε τόσα αγαθά, όπως το αγαθό της οικογένειας. Πολλές φορές σκέφτομαι εκείνα τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν τα παιδιά του ΕΟΑΚ μέσα στο Ίδρυμα, χωρίς γονείς και στενοχωριέμαι και κλαίω, γιατί υπήρξε και υπάρχει πολλή αδικία για πολλά παιδιά στον κόσμο. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω την κα Ντινοπούλου και την κα Κωνσταντινάκου, γιατί χάρη σε αυτές κατάφερα να νιώσω τόσα σπουδαία και μοναδικά συναισθήματα και να πάρω παραδείγματα ζωής.
Ήδη καλύφθηκαν τα έξοδα
Το βιβλίο του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας «Το κλουβί και η φωλιά: Το Εθνικό Ορφανοτροφείο Αρρένων Καλαμάτας» διατίθεται από το Μουσικό Σχολείο και τα κεντρικά βιβλιοπωλεία (Κονταργύρη, Παπαχρήστου, Δημητριάδη) στην τιμή των 10 ευρώ.
Όπως μας πληροφόρησε η κα Ντινοπούλου, τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία του έχει καλύψει τα έξοδά του και τα πρώτα χρήματα από τα κέρδη δόθηκαν προς ενίσχυση των Παιδικών Χωριών SOS, της οργάνωσης που στηρίζει παιδιά και οικογένειες που βρίσκονται σε ανάγκη.
Του Χάρη Χαραλαμπόπουλου
