Του Αντρέα Δηλέ
Αυτό που θα σε εντυπωσιάσει ανεβαίνοντας και σταδιακά διασχίζοντας τον Ταΰγετο, εκτός από τη φυσική ομορφιά του και το ιδιόμορφο έδαφός του, είναι ότι δε θα μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω του. Τα μάτια σου δε ξέρουν τι να πρωτοξεχωρίσουν από αυτόν τον ορεινό όγκο που χωρίζει τη Μεσσηνία και τη Λακωνία.
Να ξεκινήσει κανείς να μιλάει για τις πέντε κορυφές του ή, αλλιώς, Πενταδάκτυλο; Τι να πρωτοαφηγηθεί κανείς…
Ήταν η δεύτερή μου εξόρμηση σε σειρά με τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας. Αν και κάτοικος της πόλης τα τελευταία τρία χρόνια, παρά την επιθυμία μου να συμμετέχω στις εξορμήσεις του συλλόγου από το πρώτο έτος που ήμουν εδώ, κάτι με κρατούσε μακριά. Τελικά, δεν πρέπει να χάνει κανείς χρόνο και πρέπει να συμμετέχει όποτε μπορεί σε κάποιες από αυτές, γιατί αυτό που μπορεί να δώσει η φύση στον άνθρωπο είναι πολύ συγκλονιστικό.
Ξεκινήσαμε το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου την ανάβασή μας για την κορυφή του Ταϋγέτου στα 2.407 μέτρα, τον Προφήτη Ηλία. Μαζευτήκαμε 31 άτομα στα γραφεία του συλλόγου και, μετά τις κατάλληλες προετοιμασίες, ξεκινήσαμε με προορισμό την πόλη της Σπάρτης και έπειτα τη πηγή του Μαγγανιάρη, όπου θα ήταν και η αφετηρία της πεζοπορίας μας για την κορυφή.
Κραμπόν, πιολέ, μπατόν, όλα σε παράταξη. Επιμελώς είχε φροντίσει ο σύλλογος για τη προμήθειά μας και την ασφαλή ανάβασή μας.
Προορισμός μας το καταφύγιο, όπου και διανυκτερεύσαμε, αφού μας είχε πιάσει βράδυ και ο φακός ήταν απαραίτητο αξεσουάρ πλέον.
Λίγο πριν από την άφιξή μας στο καταφύγιο, μια στάση στην πηγή της Βαρβάρας ήταν ό,τι πρέπει για να δροσιστούμε μετά από δύο ώρες πεζοπορίας.
Κατά την άφιξή μας στο καταφύγιο ήρθαν και άλλοι δύο φίλοι του συλλόγου και έτσι η παρέα μας έφτασε τα τριάντα τρία άτομα. Φυσικά, το βράδυ πέρασε με όλους παρέα, με καλό φαγητό και ζεστό τσάι που είχαν μαζέψει το καλοκαίρι από το βουνό, και νωρίς για ύπνο, διότι στις έξι το πρωί μάς περίμενε στρατιωτικό εγερτήριο. Μην ξεχάσω να πω πως τα πιο έμπειρα και θαρραλέα μέλη κοιμήθηκαν έξω σε σκηνές ή μόνο σε sleeping bag.
Ημέρα δεύτερη, στις έξι και μισή το πρωί όλοι στο πόδι και μετά από έναν ζεστό καφέ, έτοιμοι για την κορυφή. Αφού αντικρίσαμε πρώτα την ανατολή του ηλίου να φωτίζει τις κορυφές των λακωνικών λόφων μπροστά μας και το Λακωνικό κόλπο, που με δυσκολία διακρινόταν λόγω της συννεφιάς, ξεκινήσαμε για την κορυφή του Προφήτη Ηλία στα 2.407 μέτρα (τελικά, φτάσαμε οι μισοί από εμάς λίγο μετά τις Πόρτες και λίγο πριν από την κορυφή γύρω στα 80 μέτρα).
Όπως καταλαβαίνετε, χωρίς σύμμαχο τον καιρό δεν πας πουθενά και δε ρισκάρεις την ασφάλεια κανενός για κανέναν λόγο. Το βουνό θέλει σεβασμό και δη, όταν αυτός είναι ο Ταΰγετος με την ποικιλομορφία του.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, όλοι μαζί, αλλά μετά από μισή ώρα περίπου πεζοπορίας η μισή ομάδα εγκατέλειψε, γυρνώντας στο καταφύγιο λόγω ισχυρών ανεμοθυελλών. Ο άνεμος ήταν τόσο ισχυρός που το χιόνι ερχόταν πάνω μας με σφοδρή ταχύτητα και αρκετές φορές χρειαζόταν να σταματάμε. Παρ’ όλα αυτά, οι πιο θαρραλέοι, παρέα και εγώ, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μέχρι την κορυφή. Στην πορεία, οι συνθήκες ήταν καλύτερες, αλλά όσο ανεβαίναμε τα πράγματα γίνονταν όλο και πιο δύσκολα. Ειδικά προσεγγίζοντας την κορυφή, η ομίχλη, ο άνεμος και το ψύχος έκαναν την ανάβασή μας επικίνδυνη και μας ανάγκασαν να επιστρέψουμε ταχέως προς τα κάτω.
Εδώ ήταν και η απόλαυση της ημέρας. Υπό τη μορφή σκι με το σώμα μας απολαμβάναμε τις χιονισμένες πλαγιές του Ταϋγέτου (κρίμα να μην μπορούμε να έχουμε μια πίστα σκι στο βουνό!). Φυσικά, η κατάβαση δεν είχε καμία σχέση με την ανάβαση, που ήταν στο μισό χρόνο και ζεστοί πια γυρίσαμε στο καταφύγιο.
Μην ξεχάσω, φυσικά, το φίλο Σταύρο, φανατικό του ορειβατικού σκι, που ήρθε στην κορυφή με τα πέδιλά του. Σταύρο, ευχαριστώ για τη προσπάθεια να πιάσεις τα γυαλιά μου, αλλά ο άνεμος τα πήρε στα πέρατα του βουνού τελικά!
Μετά από λίγη ξεκούραση και αφού επέστρεψαν και οι υπόλοιποι που είχαν πάει στους Πέντε Αυλούς (είχε πολύ νερό), ξεκινήσαμε για την επιστροφή.
Τελικό συμπέρασμα: κάθε φορά η φύση είναι διαφορετική και έχει να σου διδάξει κάτι καινούργιο. Ο Ταΰγετος είναι ένα μαγικό βουνό και κρύβει πάρα πολλά στις κορυφογραμμές του, που μπορείς να ανακαλύψεις σταδιακά, μέσα από τις πολλές και συχνές εξορμήσεις του Ορειβατικού.
