Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η πεζοπορία στα Κοντοβούνια του Ταϋγέτου αποτελεί την πιο όμορφη εξόρμησή μας για το 2013. Χιόνι, μοναδικό χειμερινό φώς, εικόνες που σου χαρίζουν ηρεμία και γαλήνια συναισθήματα….
Πρωί Κυριακής. Το ημερολόγιο δείχνει 10 Φεβρουαρίου 2013. Το ρολόι 7:00. Τα μάτια δυσκολεύονται να ανοίξουν και το σώμα να σηκωθεί από το κρεβάτι. Απέξω ακούγεται η βροχή που πέφτει δυνατή!!! Το ημερολόγιο του ορειβατικού στο τοίχο γράφει επίσης, δίπλα στην ημερομηνία, τη λέξη Κοντοβούνια. Η πρώτη σκέψη λέει: «που να πας με αυτό τον καιρό; Δε θα είναι κανένας». Η δεύτερη: «με τον ορειβατικό ποτέ δε ξέρεις». Τρίτη στη σειρά ήταν η έκπληξη μια ώρα αργότερα στα γραφεία του συλλόγου όπου 21 άτομα περίμεναν για να ξεκινήσουν για τον Ταΰγετο. Εν τω μεταξύ η βροχή έχει σταματήσει. Ξεκινάμε…
Λίγη ώρα μετά την Αρτεμησία συναντάμε τα πρώτα χιόνια στο δρόμο. Πλησιάζουμε τη γνωστή στροφή που είναι επικίνδυνη για πάγο. Ένα θηριώδες 4Χ4 αγροτικό μπροστά μας κάνει αναστροφή. «Γυρνάτε δε πάει άλλο..» μας φωνάζει ο οδηγός. Όμως παρά το αυτοκίνητο που οδηγεί είναι κάτι παραπάνω από άπειρος. Γελάμε! Με τη δεύτερη προσπάθεια περνάμε την στροφή. Αυτό ήταν και το πιο δύσκολο σημείο εως το «Τουριστικό» του Ταϋγέτου.
Ημέρα του Αγίου Χαραλάμπου σήμερα και ο φίλος Χαράλαμπος που είναι μαζί μας, μας κερνά σπιτικό ραβανί και γαλόπιτα. Η γεύσεις μοναδικές, είναι ότι χρειαζόμαστε από ενέργεια για να ξεκινήσουμε. Ο δρόμος από το Τουριστικό και μετά είναι κλειστός, καλυμμένος με χιόνι. Ελέγχουμε τον εξοπλισμό μας, φοράμε τις γκέτες και ξεκινάμε τη πεζοπορία με κατεύθυνση τις κατασκηνώσεις της Αγ. Μαρίνας. Ο καιρός έχει βελτιωθεί, βοηθάει την προσπάθειά μας και μας προσφέρει μοναδικές εικόνες μέσα στο φρέσκο απάτητο χιόνι.
Σαράντα λεπτά αργότερα φτάνουμε στις κατασκηνώσεις. Ο δρόμος κανονικά ακολουθεί την περίμετρο του χώρου. Ωστόσο κάποιος προτείνει την ιδέα να κόψουμε δρόμο περνώντας μέσα από τις καλυμμένες με χιόνι εγκαταστάσεις. Βρίσκουμε ένα άνοιγμα δίπλα στη είσοδο και προχωράμε. Το θέαμα που αντικρίζουμε είναι μοναδικό. Ένα λευκό πέπλο καλύπτει τα πάντα. Η φωτογραφικές παίρνουν φωτιά, κάποιοι βγάζουν το παιδί που κρύβουν μέσα τους και παίζουν στη παιδική χαρά που υπάρχει. Η έξοδος στη νότια πλευρά του χώρου είναι ανοιχτή. Συνεχίζουμε επάνω στο χωματόδρομο με πορεία αυτή τη φορά ανατολική. Το ότι κινούμαστε σε χωματόδρομο το γνωρίζουμε από τις προηγούμενες φορές που έχουμε βρεθεί εδώ. Σήμερα περπατάμε επάνω σε ένα παχύ στρώμα χιονιού το οποίο με τα βήματά μας το έχουμε σκάψει και έχουμε δημιουργήσει ένα βαθύ αυλάκι το οποίο είναι χαραγμένο πίσω μας και φτάνει εως το τουριστικό. Δίπλα, μας συνοδεύουν κάποια άλλα ίχνη. Είναι αυτά του Μανώλη ο οποίος κάνει την πορεία με τη χρήση ορειβατικού σκι.
Ο καιρός είναι κάτι παραπάνω από ιδανικός. Σύννεφα κινούνται με ταχύτητα και κατά διαστήματα αποκαλύπτουν το εκτυφλωτικό φώς του ήλιου. Κάποιοι ανακαλύπτουν ότι έχουν ξεχάσει να πάρουν γυαλιά ηλίου, εξοπλισμός απαραίτητος για χειμερινό βουνό. Ωστόσο οι εικόνες είναι μοναδικές, οι πιο όμορφες που έχουμε συναντήσει, μέχρις στιγμής, φέτος. Τα πάντα ντυμένα στα λευκά και στο πλάι του δρόμου ένα αυλάκι με νερό κάνει το σκηνικό ακόμη πιο εντυπωσιακό. Κάποιες από τις ψηλές κορυφές του Ταϋγέτου, όπως η Ξεροβούνα εμφανίζονται προς στιγμήν παίζοντας ένα κρυφτό με τα σύννεφα. Ποιος το περίμενε ότι στα ταπεινά Κοντοβούνια θα συναντούσαμε αυτή την πανδαισία εικόνων. Όμως το βουνό και φύση είναι αυτό ακριβώς: απρόσμενα και αποκαλυπτικά. Ποτέ δεν είναι ακριβώς ίδια με την προηγούμενη επίσκεψή σου και κάθε φορά υπάρχει κάτι νέο και όμορφο για να ανακαλύψεις. Αρκεί να έχεις τις αισθήσεις σου, το μυαλό σου και τη καρδιά σου ανοιχτά.
Έχουν περάσει περίπου δύο ώρες όταν φτάνουμε στη περιοχή «άσπρα χώματα». Σήμερα που τα πάντα είναι λευκά δεν καταλαβαίνουμε το ιδιαίτερο της ονομασίας. Ωστόσο τις υπόλοιπες εποχές το έδαφος εδώ έχει μια πιο λευκή απόχρωση. Εδώ αφήνουμε το δρόμο και κινούμαστε εκεί που βρίσκεται το μονοπάτι που σήμερα είναι βαθιά θαμμένο στο χιόνι. Το σκηνικό γίνεται περισσότερο ιδιαίτερο, μαγικό, βγαλμένο λες από παραμύθι. Κινούμαστε μέσα σε έλατα και πεύκα, σε στενά περάσματα και σε εκτεθειμένες ράχες. Τις εναλλαγές του τοπίου συνοδεύουν οι εναλλαγές του φωτός που προέρχονται από τα σύννεφα που τρέχουν και πότε καλύπτουν το ήλιο, πότε αφήνουν το φώς του να περάσει θαμπό και πότε εκτυφλωτικό, καθαρό. Σε κάποια στιγμή η πορεία γίνεται σταθερά ανοδική εως ότου φτάσουμε στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής μας. Υπό άλλες συνθήκες θα αντικρίζαμε ολόκληρο το Πενταδάχτυλο. Σήμερα βλέπουμε διακοπτόμενα μερικές από τις ψηλές κορυφές του Ταϋγέτου όπως τη Νεραϊδοβούνα και την Ξεροβούνα. Καθόλου δεν απογοητευόμαστε. Το τοπίο είναι ονειρικό. Πάνω από το πέπλο του χιονιού υπάρχει ένα πέπλο με σύννεφα που ανοίγει και κλείνει αποκαλύπτοντας μοναδικές εικόνες. Σε λίγο ξεκινά η επιστροφή…
Τα Κοντοβούνια είναι ένα οροπέδιο στο Ταΰγετο με χαμηλότερες κορυφές και εκπληκτική θέα της κεντρικής κορυφογραμμής. Είναι πλέον απόγευμα όταν επιστρέφουμε για Καλαμάτα. Μου έρχονται στο μυαλό οι πρωινές σκέψεις και αναστολές: «που θα πας με αυτό τον καιρό; Καλά είσαι στη ζεστασιά του κρεβατιού….»
Κι όμως τα βουνά για μια ακόμη φορά δείχνουν το δρόμο. Πρέπει να ξεβολευτείς, πρέπει να προσπαθήσεις, πρέπει να είσαι σε εγρήγορση για να αντικρίσεις την ομορφιά, για να ζήσεις τη χαρά, για να βιώσεις στιγμές ολοκλήρωσης και πληρότητας….
