Σε απάντηση ερώτησης του «Θ» στη Μαρίζα Κωχ, σχετικά με τις έντονες αντιδράσεις που έχουν ξεσπάσει κατά του προσώπου της για το πάρκο φωτοβολταϊκών, με ηλεκτρονικό μήνυμα απάντησε: «Θα είχα να πω, σε όσους ανησυχούν για τα φωτοβολταϊκά στην αγαπημένη μου Καρδαμύλη, και συγκεκριμένα γι’ αυτή τη μικρής έκτασης τοποθέτηση φωτοβολταϊκών, που σε καμία περίπτωση δεν της ταιριάζει να αποκαλείται “πάρκο”, ότι είμαι η πρώτη που θα την εμποδίσω να γίνει, αν κινδυνέψει να προσβληθεί στο ελάχιστο το τοπίο, τώρα ή στο μέλλον».
ΜΑΝΗ
Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι πολύ αργά…
…γι’ αυτό κάνε κάτι όσο προλαβαίνεις
Της Βούλας Κυριακέα
Ανεξέλεγκτη η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών στη Μάνη! Έτσι και στην περιοχή της Δυτικής Μάνης ο κόσμος συνεχίζει να αγωνίζεται, γιατί πίστεψε ότι μπορεί να παρέμβει αποτελεσματικά στα δρώμενα του τόπου μας…
Το θέμα της ανεξέλεγκτης εγκατάστασης φωτοβολταϊκών πάρκων και σταθμών, στο μαγευτικό αυτό χώρο, ο εφιάλτης που, όπως μάθαμε και διαπιστώσαμε, έχει καταστρέψει πανέμορφες περιοχές της Κρήτης, μας βοήθησε να ακούσουμε τη φωνή της γης και των προγόνων μας: «Βοηθήστε μας, προστατέψτε μας»… Να δούμε την απειλή που έφτασε για να βεβηλώσει το απέραντο αυτό ανοιχτό μουσείο, που, ως γνωστόν, είναι η Μάνη ολόκληρη….
Κάποιοι (και ευτυχώς όχι οι καθ’ ύλην αρμόδιοι) μας λένε: «Μα υπάρχει νόμος…». Συμφωνούμε και το γνωρίζουμε. Αλλά νόμος τροποποιημένος, για να προστατέψει αλλωνών και ολίγων τα συμφέροντα, και όχι του τόπου και των κατοίκων της περιοχής. Απαλλακτικές εγκρίσεις, που πατάνε σε θολά και μπερδεμένα επιχειρήματα… Και γνωρίζουμε, επίσης, όλοι σήμερα πώς παρερμηνεύονται οι νόμοι και πώς έχουν απαξιωθεί αυτοί που μιλάνε για την υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και εξαθλίωση του Έλληνα πολίτη….
Θα ήταν ευχής έργο να ζούσαμε σε μία χώρα που θα υπήρχε σεβασμός στους νόμους, τόσο από τον πολίτη όσο και από το κράτος… Γέρασα, όμως, και δεν άκουσα για καμία… Ουτοπία; Ίσως…
Ζητάμε, λοιπόν, στην περίπτωση αυτή την ουσία του νόμου, που υπάρχει πίσω από αυτές τις στρογγυλοποιημένες διατάξεις, οι οποίες βολεύουν κάποιους που το μόνο συμφέρον που σκέπτονται είναι το στενό προσωπικό τους και αυτό, μάλιστα, αμφισβητούμενο….
Ζητάμε να προστατευτεί το φυσικό περιβάλλον, η πολιτιστική, αρχιτεκτονική, ιστορική κληρονομιά, ό,τι αποτελεί τις βαθιές ρίζες της κοινωνίας της Μάνης. Φωτοβολταϊκά πάνελ κοντά σε καλντερίμια και γεφύρια αιώνων, πάνω από φυσικές σπηλιές λαξεμένες από το πέρασμα αιώνων, σε βυζαντινά εκκλησάκια και πετρόκτιστες κατασκευές, δίπλα σε φαράγγια μοναδικού κάλλους, δεν αποδεικνύουν παρά μόνο την απίστευτη ελαφρότητα ανθρώπων, που μοναδικό στόχο έχουν το εφήμερο οικονομικό κέρδος…
Το ευχάριστο σε αυτόν το δίκαιο και καθαρό αγώνα, κατοίκων και φορέων, είναι η υπόσχεση αρμοδίων ότι θα είναι δίπλα μας. Θα στηρίξουν το στόχο μας, δηλαδή να ρυθμιστεί νομοθετικά το θέμα και να τεθούν όροι και κανονισμοί για την οριστική προστασία του περιβάλλοντος, χωρίς κανείς να βάζει μπροστά το ίδιον όφελος ή το πολιτικό κόστος… Κάτι που έχει αποδείξει πια ότι ήταν το μέγα λάθος που οδήγησε ολόκληρη τη χώρα μας στο βάραθρο….
Τα γνωμικά, έχοντας αφαιρέσει όλες τις ατέρμονες και συνήθως περιττές αναλύσεις, δίνουν το ουσιαστικό νόημα, για όλα σχεδόν τα θέματα και γεγονότα. Συνάμα, σου ξαναδίνουν τη χαμένη σου πίστη και αισιοδοξία… Και μπορούν να στηρίξουν δυνατά και ως επίλογος το κυρίως θέμα… Έτσι:
Νίκος Καζαντζάκης, αναφορά στον Γκρέκο, σελίδα 23, εκδόσεις Ελ. Καζαντζάκη, Αθήναι 1965.
«-Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ’ μου μιαν προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου, δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη
φωτιά. Ως τις ρίζες του μυαλού μου περιχύθηκε η φλόγα…
-Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου…
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να ‘βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης. Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε…
-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ’ μου μίαν πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι ολομεμιάς, ως να τα πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεγμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή τού Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
-Φτάσε όπου δεν μπορείς!!!
