4 ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΟΡΤΑΣΕ ΤΟ «ΚΥΤΤΑΡΟ» ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Της Μαρίας Νίκα
Ο κήπος ήταν στολισμένος με μπαλόνια και χρωματιστές γιρλάντες. Χαρούμενες μουσικές ακούγονταν από το σπίτι της Σπερχογείας, ενώ η αυλή είχε πλημμυρίσει από ευδιάθετους ανθρώπους, καθισμένους σε παρέες γύρω από τραπέζια, και μικρά παιδιά που έπαιζαν ανέμελα. Όλα έμοιαζαν με ένα συνηθισμένο πάρτυ γενεθλίων, ώσπου ήρθε η συγκίνηση…
Την περασμένη Κυριακή το αυστηρό πρόγραμμα της κοινότητας παρακάμφθηκε μόνο για λίγο, γιατί το «Κύτταρο» του ΚΕΘΕΑ έκλεισε τέσσερα χρόνια στην Καλαμάτα και οι άνθρωποί του αποφάσισαν να τα γιορτάσουν παρέα με τους φίλους τους.
Η γιορτή συνδυάστηκε με την αποφοίτηση μελών της κοινότητας που ολοκλήρωσαν το θεραπευτικό πρόγραμμα. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν και οι πρωταγωνιστές της ημέρας. «Όταν ήρθα στο Κύτταρο, δεν είχα κανέναν, ήμουν ολομόναχος. Σήμερα έχω οικογένεια. Έχω τη σύντροφό μου, έχω ένα παιδί, μπορώ και μιλάω με τον πατέρα μου μετά από 40 χρόνια» εξομολογήθηκε ο Πάνος.
Σε Καλαματιανούς φίλους που του στάθηκαν και συνεχίζουν να του συμπαραστέκονται αναφέρθηκε ο Μακ, αλλά και στο Κοινωνικό Ιατρείο και το Δημοτικό Παντοπωλείο που τον στηρίζουν, πέρα από την κοινότητα. «Χωρίς αυτούς δε θα τα είχα καταφέρει» είπε.
Ακολούθησαν ο Βασίλης, ο Θοδωρής και άλλα παιδιά. Μίλησαν για την κοινότητα που τους βοήθησε πρώτα να ξαναβρούν τον εαυτό τους και ύστερα τους γύρω τους. «Γιατί αν δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν άλλο». Ευχαριστίες ακούστηκαν και για το Σύλλογο Γονέων, αφού η ενεργή συμμετοχή των γονιών είναι αυτονόητη στο έργο που γίνεται στην κοινότητα.
Συγκινημένοι οι γονείς, που ήταν, φυσικά, παρόντες στη γιορτή, αλλά και οι άνθρωποι του προσωπικού της κοινότητας, που δίνουν και την ψυχή τους στο δύσκολο αλλά ωραίο αγώνα που γίνεται στο Κύτταρο.
Και επειδή γενέθλια χωρίς τούρτα δε γίνονται, βγήκε και το γλυκό με τα τέσσερα κεράκια, μαζί με την ευχή «Χρόνια πολλά και καθαρά!». Ακολούθησε γεύμα για όλους, με υπέροχα φαγητά και γλυκά που ετοίμασαν τα μέλη της κοινότητας. Στο τραπέζι έτυχε να καθίσω με τον Παναγιώτη και τη Νάση. Εκείνος μέλος της κοινότητας, εκείνη εθελόντρια – φίλη του «Κύτταρου», που μαθαίνει στα παιδιά πώς να φτιάχνουν σπιτικό σαπούνι. Έμαθα κι εγώ τόσα καινούργια πράγματα, καθώς μου μιλούσαν με ενθουσιασμό γι’ αυτό που κάνουν.
Ξαφνικά, δεν ξέρω αν ήταν στο πρόγραμμα ή ήρθε αυθόρμητα, κάποιος φώναξε να μαζευτούμε όλοι στην αυλή για την «κραυγή». Ο κύκλος φτιάχτηκε. «Είμαι ο Γρηγόρης! Και ο Γρηγόρης είναι εντάξει! Είμαι ο Γιώργος, η Δήμητρα, ο Βασίλης, η Άννα…».
Κάπου εκεί είδαμε γονείς και αδέλφια να δακρύζουν από χαρά…
