Μαγνητική καταιγίδα έρχεται στην Ελλάδα

Της Αθανασίας Μαυροειδή
 
Το πρόγραμμα έλεγε: «Πεζοπορία Ύδατα Στυγός». Πάνω από 10 ώρες πορείας και βαθμός δυσκολίας πάνω από 3 (+++). Φάνταζε ακατόρθωτο για τα δεδομένα μου. Είμαι καινούργια στο σύλλογο, γνώριζα το βαθμό δυσκολίας της πορείας, γιατί είχα κάνει τη μισή διαδρομή (Αστεροσκοπείο – Ύδατα Στυγός – Ψηλή Κορυφή –Νεραϊδόραχη). Από Νεραϊδόραχη είχα δει το χωριό Περιστέρα, από όπου θα ξεκινούσαμε, κι ότι η ανάβαση είχε πολλές δυσκολίες.
Παρόλο που σκεπτόμουν ότι μπορεί και να μην τα καταφέρω, ήθελα να δοκιμάσω τα όρια και τις αντοχές μου, αλλά να μη φέρω και σε δύσκολη θέση την ομάδα. Το συζήτησα με τον Χαράλαμπο που ερχόμαστε μαζί από το Νομό Ηλείας, ο οποίος με έχει δει σε πεζοπορίες με τον ΕΟΣ Καλαμάτας, με ενθάρρυνε και μου είπε να το επιδιώξω.
Ενώ το είχα αποφασίσει, ξαναέμπαινα στο δίλημμα αν μπορώ ή όχι. Το συζήτησα με κάποιους φίλους που κάνουν ορειβασία και έχουμε κάνει μαζί κάποιες εξορμήσεις, και μου πρότειναν να το δοκιμάσω.
Τελικά, είπα: θα πάω και το πολύ πολύ να μην κάνω όλη την πορεία, αφού υπήρχαν άτομα που θα έκαναν μέρος της.
Την Κυριακή το πρωί, παίρνοντας πρωινό και περιμένοντας το βανάκι να μας κατεβάσει στο σημείο από όπου θα ξεκινούσαμε, ανέφερα ξανά σε μέλη του συλλόγου την αγωνία μου για την πορεία και σχετικά με το αν θα τα κατάφερνα. Αυτοί με ενθάρρυναν και μου είπαν ότι θα με βοηθούσαν.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, μέσα σ’ ένα καταπράσινο τοπίο, με τις ξεχωριστές ευωδίες στο ξύπνημα της φύσης. Η πορεία συνεχιζόταν ομαλά και ευχάριστα, μέχρι που βγήκαμε σ’ ένα ξέφωτο και κάναμε μικρή στάση για ξεκούραση.
Από το σημείο αυτό θα επέστρεφαν πίσω δύο άτομα που δεν ήθελαν να συνεχίσουν. Εκεί ξαναμπήκα στο δίλημμα: να γυρίσω πίσω ή να συνεχίσω. Και πάλι μέλη του συλλόγου μού είπαν: μην τα παρατάς, έλα μαζί μας, θα τα καταφέρεις.
Τους εμπιστεύτηκα και συνέχισα την πορεία. Ώσπου ήρθε η στιγμή που φτάσαμε στο πιο δύσκολο και επικίνδυνο σημείο της διαδρομής. Εκεί τα είδα όλα! Είπα, αποκλείεται να τα καταφέρω, δεν υπάρχει περίπτωση. Ο Στέλιος και ο Κώστας, που ήταν δίπλα μου, μου είπαν: «Έλα, θα σου τεντώσουμε εμείς το σκοινί». Κρατώντας το από τις δυο άκρες ο Στέλιος πέρασε πρώτος και έκανε πατήματα για να πατήσω επάνω. Ο Κώστας, από την άλλη, μου πήρε το σακίδιο και τα μπατόν, για να είμαι ελεύθερη και να μπορέσω να σταθεροποιηθώ. Με το που κάνω δυο βήματα και βλέπω ότι το έδαφος δεν είναι σταθερό, εκτος του ότι ήταν στενά, με όλο τον γκρεμό προς τα κάτω, τρελάθηκα. Λέω, «πάει, αυτό ήταν, δεν μπορώ να κάνω βήμα, ούτε μπρος ούτε πίσω»! Εκείνη τη στιγμή, ως από μηχανής Θεοί, ήρθαν τα μεγάλα κομάντο του ΕΟΣ δίπλα μου, κρατώντας με, δίνοντάς μου θάρρος, δύναμη, εμψυχώνοντάς με, ενώ παράλληλα βλέπω τον Μανώλη στην άκρη ενός βράχου με την κάμερα να προσπαθεί να απαθανατίσει τη στιγμή. Το τελευταίο μού φάνηκε πολύ αστείο και πέρασα χωρίς να το καταλάβω! Καλά, όταν συνειδητοποίησα τι είχα κάνει, δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου.
Ευχαριστώ τα μέλη του συλλόγου για τη βοήθειά τους, εύχομαι να είναι έτσι πάντα δυναμικοί, να οργανώνουν τέτοιες ωραίες εξορμήσεις και να βοηθούν αυτούς που χρειάζονται λίγη ώθηση για να τα καταφέρουν.
Μετά η συνέχεια της πορείας ήταν απίστευτα καταπληκτική, που αποζημίωνε για όλες τις υπόλοιπες ταλαιπωρίες. Φτάνοντας, δε, στην κορυφή πανηγυρίσαμε για την επιτυχία. Συγχαρητήρια στον ΕΟΣ Καλαμάτας και ένα μεγάλο ευχαριστώ!