Μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ενώ μέχρι πριν από μερικά χρόνια εργαζόταν και ως καθηγητής στο Εικαστικό Εργαστήρι της ΔΕΠΑΚ (σημερινή «Φάρις»), με την οποία η σχέση του διακόπηκε κάπως… απότομα. Από το 2002 ο ζωγράφος Βασίλης Διονυσόπουλος ζει μόνιμα στη Μεθώνη. Το σπίτι και το εργαστήρι του στεγάζονται στον ίδιο χώρο, ένα παλιό κτήριο που αγόρασε και αναστήλωσε ο ίδιος, με αποτέλεσμα κι αυτό να αποτελεί έκθεμα. Στον κήπο αυτού του σπιτιού εκθέτει, από τις 10 Ιουλίου και θα συνεχίσει έως και τις 31 Αυγούστου, έργα του, ενώ παράλληλα διοργανώνει σεμινάρια ψηφιδωτού.
Τι παρουσιάζετε στον κήπο σας;
Γλυπτά, ζωγραφική, ψηφιδωτά… Εκτός από τη ζωγραφική, η υπόλοιπη δουλειά μου έχει να κάνει με την υπόθεση πέτρα. Γλυπτική σε πέτρα ή μάρμαρο, ψηφιδωτά με ψηφίδες από πέτρα κ.λπ. Η έκθεση λειτουργεί κάθε απόγευμα, ενώ τα πρωινά κάνω μαθήματα ψηφιδωτού σε άτομα που ενδιαφέρονται. Είναι εβδομαδιαία σεμινάρια, τα οποία μπορούν να παρακολουθήσουν ακόμη και άνθρωποι που κάνουν διακοπές στην περιοχή, να φτιάξουν κάτι και να το πάρουν μαζί τους.
Από το 2002 ζείτε στη Μεθώνη. Πώς είναι για έναν καλλιτέχνη να βρίσκεται μακριά από το κέντρο; Νιώθετε απομονωμένος;
Καθόλου. Ήταν επιλογή μου. Έμενα στην Αθήνα πολλά χρόνια, εκεί γεννήθηκα, εκεί σπούδασα, αλλά η μητέρα μου είναι από τη Φοινικούντα και ο πατέρας μου από το Κεφαλόβρυσο Μεσσηνίας. Εμένα πάντα μου άρεσε η μεσσηνιακή γη, τη θεωρούσα πατρίδα μου και το όνειρό μου ήταν να ζήσω κάποτε εδώ. Τελικά, το πέτυχα πριν από μερικά χρόνια.
Δημιουργικά αυτό σας βοηθάει στη δουλειά σας;
Ναι, γιατί είναι τέτοια τα θέματα που δουλεύω, αλλά και όλα τα υλικά μου είναι εδώ γύρω μου. Εν τω μεταξύ, έχω ενημέρωση, βρίσκομαι συχνά στην Αθήνα, βλέπω φίλους, αλλά γυρνώ πίσω όσο πιο γρήγορα μπορώ.
Η εποχή της ΔΕΠΑΚ σάς λείπει;
Θυμάστε το έργο που είχα φτιάξει τότε με τη ΔΕΠΑΚ και τη διαφήμιση της «Coca Cola», που μιλούσε για την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και του πολιτισμού μέσα από φορείς κ.λπ.; Τελικά, μάλλον έπαιξε προφητικό ρόλο, έτσι έγιναν τα πράγματα. Είναι σαν επιχείρηση και, απ’ ό,τι μαθαίνω, συνεχίζουν να είναι κακοπληρωμένοι οι καθηγητές. Όπως όλη η κοινωνία πάει χάλια, έτσι πάει και η ΔΕΠΑΚ. Εμένα αυτό που με ενδιέφερε πάντα ήταν η σχέση μου με τα παιδιά, με τους ανθρώπους στους οποίους έκανα μάθημα. Με τους ιθύνοντες δεν τα πήγαινα ποτέ καλά, δε συμφωνούσαμε, γι’ αυτό και είχαμε προβλήματα. Θα ήθελα να έχω μαθητές, πάντα μου άρεσε αυτό, αλλά όχι μέσα από ένα τέτοιο σχήμα, το οποίο δούλευε για άλλους σκοπούς και όχι για τον πολιτισμό.
Με την κρίση πώς τα πάτε; Πώς βλέπετε όσα συμβαίνουν σήμερα;
Οι καλλιτέχνες ήταν πάντα σε κρίση. Για μας η κρίση δεν είναι καμιά καινούργια υπόθεση. Έτσι οι καλλιτέχνες ήμασταν πιο «προπονημένοι» σε τέτοιες καταστάσεις. Για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που θέλαμε και να τα βγάλουμε πέρα, ζούσαμε με λίγα, με τα απαραίτητα. Αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε και τώρα. Βέβαια, οι συνθήκες είναι πιο άγριες. Είναι πιο δύσκολο πλέον. Εγώ, τουλάχιστον, προσανατολίζομαι σε μια τέχνη που να βγαίνει σε πολλαπλά αντίτυπα, ώστε να μπορεί κανείς με πολύ λίγα χρήματα να τα αγοράσει, αφού ένα πρωτότυπο έργο στοιχίζει. Οπότε βγάζουμε καλής ποιότητας αντίτυπα από το ακριβό έργο. Επίσης, καλώ τον κόσμο να έρθει στην έκθεση να δει τέχνη, ακόμη και αν δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει. Θα περάσει λίγη ώρα ευχάριστα πίνοντας έναν καφέ ή ένα κρασί σε ένα φιλόξενο κήπο.
*Η έκθεση του Βασίλη Διονυσόπουλου στη Μεθώνη λειτουργεί κάθε απόγευμα 6.00 – 11.00 μ.μ. Περισσότερες πληροφορίες και για τα σεμινάρια ψηφιδωτού, στο τηλέφωνο: 27230 31596.
Της Μαρίας Νίκα
