Την περασμένη Τρίτη ήταν μεγάλη γιορτή. Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της χριστιανοσύνης. ήταν η πρώτη φορά, λένε οι γραφές, που έγινε ορατή από τους ανθρώπους η θεότητα του Χριστού.
Είναι λοιπόν, μεγάλη γιορτή γι’ αυτό και εμείς φροντίζουμε να την τιμούμε όπως πρέπει. Πάρτε παράδειγμα τη ζωή μας. Από τις αφράτες ημέρες της ευμάρειας και της υπερβολής περάσαμε στις άνυδρες στιγμές μιας αγωνιώδους καθημερινότητας.
Από τα όνειρα για τις σπουδές των παιδιών φτάσαμε στο άγχος για την πληρωμή των χαρατσιών. Από την προσμονή των άνετων διακοπών, καλή ώρα, βρεθήκαμε στο μέτρημα των λίγων ημερών ανάσας σε σπίτια συγγενών.
Από τη σπατάλη της διασκέδασης περάσαμε στις ουρές των συσσιτίων. Από το φόβο να μη γίνουμε “χώρα γκαρσονιών” φθάσαμε να επιχαίρουμε , όπως η κυβρνητική βουλευτής, ότι “επιτέλους γινόμαστε χώρα γκαρσονιών”.
Είναι μεγάλη γιορτή η Μεταμόρφωση. Διότι, όπως λέει και ο ποιητής, “από την ώρα που γεννιόμαστε έως την ώρα που πεθαίνουμε ουσιαστικά αλλάζουμε. Αργά. Ψυχή όπως και κορμί”. Μόνο που οι βίαιες αλλαγές δεν έχουν σχέση με τις ενσυνείδητες. Και μέσα στην παραζάλη των αναγκαστικών μεταμορφώσεων δεν μπορέσαμε τελικά να γίνουμε αυτό που είμαστε. Αδυνατούμε πλέον να ορίσουμε τη ζωή μας, να σχεδιάσουμε το μέλλον μας, να έχουμε ίσες ευκαιρίες στην υγεία και την εκπαίδευση, αλλά και τη δυνατότητα να ξεφύγεις κάποτε από τη μοίρα που σου έχει επιβληθεί.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Ένα από τα εκατομμύρια πρόσωπα της κρίσης
