Πρότινος, η Δημοτική Αρχή, σ’ ένα ακόμα δείγμα των επικοινωνιακών της ικανοτήτων, κυκλοφόρησε ένα καλαίσθητο φυλλάδιο για τις κοινωνικές δομές του Δήμου Καλαμάτας. Μάλιστα, το…στόλισε και με τον τίτλο “Ανθρωπιά, Αλληλεγγύη, Εθελοντισμός”, ούτως ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία σε κανέναν για τις προθέσεις του.
Όπως πάντα όμως το νόμισμα έχει δύο όψεις. Στην πρόσφατη Ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση των μελών του «Συλλόγου Φίλων Δικτύου Ιατρείων Κοινωνικής Αλληλεγγύης Μεσσηνίας», ακούστηκε και η άλλη πλευρά. Στην τοποθέτησή του, ο Αναστάσιος Πουλόπουλος, Ιατρός – Νεφρολόγος, εκ των συνιδρυτών του εν λόγω συλλόγου, κατέθεσε κάποιες αλήθειες, οι οποίες υιοθετήθηκαν από το μεγαλύτερο αριθμό των παραβρισκόμενων, και οι οποίες σίγουρα δεν περιποιούν τιμή στην τακτική της Δημοτικής Αρχής.
Συγκεκριμένα, ο κ. Πουλόπουλος τόνισε μεταξύ άλλων: “Δυστυχώς, υπάρχουν κάποιοι που δεν θέλουν να λειτουργεί το Ιατρείο. Μερικοί πουλαροδείξανε – όπως λέει ο λαός – στην αρχή, τάχα βοηθήσανε, γιατί πιστέψανε ότι πολύ σύντομα θα ξεφουσκώσει ως εγχείρημα, θα κουραστούμε και θα τα παρατήσουμε.
Ο κύριος Δήμαρχος, αφού δεν φορέσαμε το καπέλο που μας ετοίμαζε, για να ωφεληθεί πολιτικά όπως πίστεψε, μας πολεμάει φανερά. Δεν καταλαβαίνει ότι είναι καλλίτερο να άρχει μιας πόλης που έχει ενεργούς πολίτες που βοηθάνε αποτελεσματικά στο έργο της δημοτικής αρχής, από το να έχει ντίλερς της δικής του ‘μικροπολιτικής και μικρόψυχης εξουσίας’ σε κάθε παραμάγαζο της μικροπολιτικής και ρουσφετολογικής του ιδεοληψίας.
Ο δήμαρχος προσποιείται ότι οτιδήποτε δεν ελέγχει προς το πολιτικό του συμφέρον, δεν υπάρχει. Ούτε την αφίσα του Ιατρείου που είχαμε κρεμάσει στο δημαρχείο δεν ήθελε να βλέπει. Και όμως, εμείς του προσφέραμε την ευκαιρία να είναι η τοπική αυτοδιοίκηση το σημείο αναφοράς όλων των φορέων αλληλεγγύης, με όρο την διατήρηση της αυτονομίας του κάθε φορέα. Καλούμε τουλάχιστον τις υπόλοιπες δημοτικές παρατάξεις να σταθούν δίπλα μας, αποτελεσματικά.
Ο Σύλλογος Φαρμακοποιών είναι μια άλλη περίπτωση που αργήσαμε να κατανοήσουμε, και μάλλον δεν την έχουμε κατανοήσει ακόμα πλήρως. Είναι γεγονός ότι οι φαρμακοποιοί έχουν πληγεί βαριά από την πολιτική που ακολουθείται στην υγεία τον τελευταίο καιρό. Αλλά μήπως δεν πληγήκανε και οι γιατροί και οι οδοντίατροι και οι ασφαλισμένοι; Η οχύρωση πίσω από το ιδεολόγημα της διαχείρισης του φαρμάκου σε ανεξάρτητο χώρο, μόνο από τους φαρμακοποιούς, μακριά από το κοινωνικό ιατρείο κατέληξε στο Δημοτικό Φαρμακείο. Έτσι το ονομάζουν. Το καπέλο το φορέσανε ημίψηλο, μάλλον όμως με τη θέλησή τους. Εμάς μας περισσεύει. Αυτό θέλανε, αυτό κάνανε.
Όμως φίλοι μας φαρμακοποιοί, ακόμα δεν καταλάβαμε πως γίνεται να δοθούν φάρμακα σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Ποιοι δικαιούνται; Ποιος αποφασίζει; Εμείς, όσες φορές ζητήσαμε, δυσκολευτήκαμε να πάρουμε για τους αρρώστους μας”.
Βεβαίως, ο ομιλών ευχαρίστησε όλους όσοι προσφέρουν το χρόνο τους ή το υστέρημά τους για τους σκοπούς του Κοινωνικού Ιατρείου. Όλους όσοι δούλεψαν και δουλεύουν για να στηθεί, να εξοπλιστεί και να λειτουργήσει. Όλους τους εθελοντές που το υποστηρίζουν με κάθε τρόπο, καθώς και όλους τους γιατρούς και οδοντίατρους, του Δικτύου των Ιατρείων που υποστηρίζουν σε δευτεροβάθμια φροντίδα τους ασθενείς του. “Τους γιατρούς, τους νοσηλευτές τους εργαστηριακούς, τον Διοικητή και τους διοικητικούς του Νοσοκομείου Καλαμάτας που βοηθάνε με τα περιστατικά που χρειάζονται νοσοκομειακή φροντίδα, παρά και ενάντια σε αντιλαϊκές οδηγίες της κεντρικής εξουσίας, που δεν μοιάζει πια σε τίποτα με την εξουσία της Ελληνικής Πολιτείας, αλλά το λέω ευθαρσώς, με κυβέρνηση προτεκτοράτου, για να μην ακουστεί ακόμα χειρότερα, αν μιλήσω για κυβέρνηση κατοχής.
Να ευχαριστήσω αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους, που δεν πίστεψαν και δεν θα πιστέψουν ποτέ ότι οι φτωχοί και οι αποκλεισμένοι είναι αναπόφευκτο και μοιραίο μέγεθος, γιατί κάποιοι άλλοι πρέπει να θησαυρίζουν, να συσσωρεύουν αμύθητα πλούτη στο όνομα της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς”, πρόσθεσε.
Τέλος, ξεκαθάρισε: “Παρέχουμε υπηρεσίες χωρίς διακρίσεις. Χωρίς καμιά διάκριση. Για μας ο άνθρωπος που έχει ανάγκη δεν έχει χρώμα, φυλή, εθνικότητα ή φρονήματα. Η μόνη διάκριση που κατανοούμε είναι αν έχει ανάγκη ή αν δεν έχει. Και σε τούτο στεκόμαστε απόλυτα αντίθετοι με την πρακτική των Χρυσαυγιτών που διακηρύττουν υποκριτικά ότι παρέχουν φροντίδα, τροφή ή αίμα μόνο σε Έλληνες. Ακατανόητη διάκριση, που χαρακτηρίζεται από βαθύ φόβο και βαθύ μίσος απέναντι στον συνάνθρωπο”.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
