Την Κυριακή που πέρασε πραγματοποιήθηκε η 17η συνάντηση για τη διάσχιση του φαραγγιού Ασωπού, στο χωριό Σκαμνός Φθιώτιδος, η οποία συνδιοργανώθηκε με τον ΕΟΣ Λαμίας, υπό την αιγίδα του Δήμου Λαμιέων, ενώ συμμετείχε και ο ΕΟΣ Καλαμάτας.
Φύγαμε το πρωί του Σαββάτου, μιας και το ταξίδι μας ήταν μακρύ, μα και τόσο ευχάριστο, που ούτε καταλάβαμε πότε φτάσαμε στις Θερμοπύλες. Εκεί κάναμε μια πρώτη στάση στα ιαματικά λουτρά, απολαμβάνοντας ένα ζεστό μπάνιο και λίγες στιγμές χαλάρωσης, που ήταν ό,τι χρειαζόταν μετά από τόσες ώρες που ταξιδεύαμε. Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το Κέντρο Ιστορικής Ενημέρωσης Θερμοπυλών και μετά την ιστορική γέφυρα του Γοργοποτάμου. Αχ, Ελλάδα, με τις τόσες ομορφιές σου, με την Ιστορία σου και τους ήρωές σου (Η Ελληνική Ιστορία είναι ένα ποίημα, η Λατινική μια εικόνα και η Σύγχρονη ένα χρονογράφημα, όπως έχει πει ο Σατομπριάν).
Αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο, συνεχίσαμε το ταξίδι μας διανύοντας το ένα μίλι μετά το άλλο ανάμεσα σε κάμπους από καλλιέργειες βαμβακιού. Από μακριά βλέπαμε το τρένο να σέρνεται σαν φίδι και να χάνεται μέσα στα βουνά.
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στον προορισμό μας, που ήταν στο χωριό Σκαμνός. Είχε βρέξει νωρίτερα κι όλα άστραφταν, λες κι ήταν φρεσκοπλυμένα. Σταθμεύσαμε στο γήπεδο του μπάσκετ, όπου και κατασκηνώσαμε. Εκεί συναντήσαμε κι άλλους ορειβατικούς συλλόγους. Όταν ετοιμαστήκαμε, πήγαμε στην πλατεία του μικρού χωριού, όπου μας υποδέχτηκε η πρόεδρος του ΕΟΣ Λαμίας με ζεστό χαμόγελο και αυθεντική διάθεση.
Αφού συγκεντρώθηκαν όλοι, καθίσαμε στον προαύλιο χώρο του πολιτιστικού κέντρου που θα γινόταν το τραπέζι. Σε λίγο ακολούθησαν χαιρετισμοί από τους διοργανωτές και στη συνέχεια μας πρόσφεραν φαγητό, άφθονο κρασί και μετά παραδοσιακό γλέντι. Διασκεδάσαμε ως τα μεσάνυχτα, ανάμεσα σε ζεστούς και φιλόξενους ανθρώπους (πραγματικά τέτοιου είδους συγκεντρώσεις σού προσφέρουν απολαύσεις διαφορετικού χαρακτήρα).
Το πρωί στις 7.00 ξυπνήσαμε και ήταν τόσο όμορφα (το χωριό φαινόταν να κοιμάται φυσικά και γαληνεμένα μέσα στην αγκαλιά της φύσης). Μαζέψαμε τα πράγματά μας και συγκεντρωθήκαμε όλοι στην πλατεία, όπου μας πρόσφεραν πρωινό. Σε λίγο άρχισαν να έρχονται κι άλλοι ορειβατικοί σύλλογοι από τους γύρω νομούς και σιγά σιγά η μικρή πλατεία γέμισε κόσμο. Θα ήμαστε γύρω στα 200 άτομα.
Κατά τις 9.00 αφήσαμε το χωριό Σκαμνός και πήραμε το μονοπάτι για το φαράγγι του Ασωπού (ο Ασωπός είναι ποταμός του Ν. Φθιώτιδας κι έχει τις πηγές του στο βουνό της Οίτης, με πανέμορφα καταπράσινα δάση και απέραντα οροπέδια). Σε μιάμιση ώρα περίπου μπήκαμε στο φαράγγι, που ήταν πνιγμένο από πλατάνια. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη. Καθώς κατεβαίναμε πιο χαμηλά, το ποτάμι γινόταν πιο ορμητικό και βαθύ και κάποιες φορές χρειάστηκε να κολυμπήσουμε στα παγωμένα νερά του (και φανταστείτε αυτή την εποχή έχει λίγο νερό). Οι πανύψηλοι πυργωτοί βράχοι που υψώνονταν σαν γίγαντες πάνω από τα κεφάλια μας, κι άπλωναν την άγρια ομορφιά τους ως τον ουρανό, σε κάποια σημεία στην κορυφή έρχονταν τόσο πολύ κοντά, σαν δύο αιώνιοι εραστές που θέλουν να ενωθούν, και μόνο ο ήλιος μπορεί να τρυπώσει ανάμεσά τους, για να ρίξει λίγο φως στα σκιερά σημεία του φαραγγιού.
Μετά από 4 ώρες περίπου η διαδρομή τερμάτισε στη γέφυρα της παπαδιάς, της παλαιάς οδού Λαμίας- Άμφισσας, κοντά στο χωριό Ηρακλέους. Εκεί μας περίμενε το Δ.Σ. του ΕΟΣ Λαμίας, ενώ μας πρόσφεραν λουκούμι, νερό και τσίπουρο (ο ΕΟΣ Καλαμάτας κι εγώ προσωπικά ευχαριστούμε τους διοργανωτές για την όμορφη φιλοξενία).
Μετά από λίγα λεπτά ξεκούρασης επιβιβαστήκαμε στο VAN για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, κάναμε όμως μια ολιγόλεπτη στάση στις Θερμοπύλες, μιας κι ήταν στο δρόμο μας, να απολαύσουμε ένα ακόμα ζεστό μπάνιο στα ιαματικά λουτρά, και συνεχίσαμε το μακρινό μας ταξίδι. Κατόπιν κάναμε άλλη μια στάση στη Νεμέα, όπου είχαν τη γιορτή του κρασιού. Επισκεφτήκαμε ένα σύγχρονο οινοποιείο και παρακολουθήσαμε πώς γίνεται η όλη διαδικασία του στυψίματος. Ύστερα μας πρόσφεραν και δοκιμάσαμε διάφορα είδη κρασιών, που είχαν μια ιδιαίτερα λεπτή γεύση. Αργά το βράδυ επιστρέψαμε στην Καλαμάτα, ενθουσιασμένοι και πλουσιότεροι μέσα μας!
Τελικά, η φύση αποτελεί για τον άνθρωπο πηγή ζωής, γνώσης και έμπνευσης…
Της Λίτσας Πλαγιανού
