Μερικά μόνο μέτρα από το κέντρο της Καλαμάτας υπάρχουν περιοχές που κάποτε έσφυζαν από ζωή. Περίφημες γειτονιές, όπως αυτή της Ράχης, του Πέταλου, της Αγίας Παρασκευής, του Αγιοσίδερη, αλλά και πολλές ακόμα. Αν βρεθεί κάποιος σήμερα εκεί, ξεχνά εντελώς πού είναι και βλέπει μιαν άλλη Καλαμάτα…
Βρεθήκαμε στις περιοχές της Ράχης και των Καλυβίων και συνομιλήσαμε με κατοίκους για τη ζωή εκεί.
Κύριος Χρήστος
«Μας έχουν παρατήσει εδώ πέρα, ούτε μια φορά το μήνα δεν εμφανίζεται κάποιος. Η παιδική χαρά που ήταν εδώ γκρεμίστηκε πριν από ένα χρόνο, αλλά ποτέ δεν την ξαναέφτιαξαν.
Όσο για τα καταστήματα, δεν έχουν και πολλή κίνηση. Δεν υπάρχει χρήμα στον κόσμο, επικρατεί φτώχεια. Πώς κρατιόμαστε ακόμα, ένας Θεός ξέρει».
Κυρία Φωτεινή
«Πρέπει να νοιαστούν λίγο για τις γειτονιές. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τη βλάστηση, όπως και με εγκαταλελειμμένα σπίτια, όπου βρίσκουν καταφύγιο τρωκτικά αλλά και έντομα, τα οποία εμφανίζονται και μας τρομοκρατούν.
Επιπλέον, πολλά σπίτια τα νοικιάζουν σε αλλοδαπούς και δημιουργούνται προβλήματα. Χρειαζόμαστε αστυνόμευση, αφού πολλές φορές υπάρχουν τσακωμοί ακόμα και μέσα στη νύχτα, Φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε, πολύ περισσότερο τα μικρά παιδιά.
Γενικότερα, θέλουμε ένα πλαίσιο προστασίας και καθαριότητας. Καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και δεν υπάρχουν χρήματα, αλλά πρέπει να δοθεί λίγη βάση και στις γειτονιές.
Ουσιαστικά είμαστε ένα βήμα από το κέντρο της πόλης, αλλά κοιτάξτε πώς είμαστε.
Πλέον στην περιοχή έχουν έρθει και νέοι κάτοικοι και συγκεκριμένα κοντά στο ΚΑΠΗ. Αυτό εμπλουτίζει την περιοχή μας, υπάρχει μια ανάπτυξη, αλλά θέλουμε μια βοήθεια, έτσι ώστε να υπάρξουν εστίες πολιτισμού σε κάθε γειτονιά, αλλά και για να καταλάβουμε κι εμείς που ζούμε ήδη εδώ ότι οι νέοι θα βοηθήσουν λίγο την περιοχή μας».
Κύριος Σταύρος
«Είμαστε σε ένα δρόμο που δεν έχει όνομα, ενώ υπάρχει ανεργία κι εδώ, όπως παντού.
Εγώ μένω στην περιοχή μια ζωή. Απέναντι (στου Κουφού της Ελιές) παίζαμε μπάλα, εδώ κάποτε έβγαιναν ποδοσφαιριστές και χαρτοκλέφτες, από εδώ ξεκίνησε ο Βασίλης Γεωργόπουλος, ο Χιώτης, ο Μπαντούνας, ο Ρουσούλας. Ήταν αλλιώς τα πράγματα παλιά, είχαμε ποδοσφαιρικές μάχες ανά γειτονιά.
Έρχονται και νέοι γείτονες, αλλά οι πιο πολλοί είναι ξένοι».
Κύριος Σπύρος
«Μας έχουν εγκαταλείψει τελείως. Δεν περνά κανείς από εδώ, μόνο κάποιοι τα σκυλιά τους φέρνουν και έχουν κάνει την περιοχή ένα απέραντο ουρητήριο για σκύλους.
Γενικότερα, είμαστε μια ήσυχη περιοχή, μόλις 200 μέτρα από την πλατεία, απλώς από το Δήμο είμαστε εγκαταλελειμμένοι».
Κυρία Αντωνία
«Είμαι εδώ από το 1960, αλλά η ζωή δεν έχει αλλάξει πολύ. Απλά έχουν έρθει πολλοί Αλβανοί. Όπως βλέπετε, είμαι εδώ κλεισμένη με το παραβάν στην πόρτα μου για να μη με βλέπουν. Από τη μέρα που μπήκαν και με έκλεψαν, όσο να ’ναι φοβάμαι. Η Αστυνομία και ο Δήμος εμφανίζονται μόνο αν τους ειδοποιήσεις. Μια μέρα πέρασαν και έγραψαν το παιδί μου που είχε αφήσει το αυτοκίνητο, για να με πάρει να πάμε στο γιατρό».
Παιδιά που έπαιζαν στην πλατεία της Ράχης
«Δεν υπάρχει παιδική χαρά, μόνο μπάλα μπορούμε να παίξουμε εδώ, θα ήταν πολύ καλύτερα αν υπήρχε ένας χώρος για να παίζουμε».
Κώστας
«Για την περιοχή δεν ενδιαφέρεται κανείς. Προχθές ήρθαν από το Δήμο και καλά για να καθαρίσουν. Την κατάσταση τη βλέπετε. Έκαναν ένα σωρό και έφυγαν. Εγώ μένω εδώ τρία χρόνια, είναι μια ήσυχη περιοχή, αλλά κάνουν παράπονα για τα σκυλιά και τα παιδιά, αλλά κι αυτά τι να κάνουν; Δεν υπάρχει ένας χώρος δικός τους».
Κυρία Ιωάννα
«Είμαι πολλά χρόνια στην περιοχή, αλλά έχει αλλάξει προς το χειρότερο, με ανεργία, όπως και ο κόσμος, δεν έχω κάτι με τους ξένους, γιατί, μην ξεχνάμε, ότι και οι Έλληνες πήγαν και πάνε μετανάστες.
Πλέον φοβόμαστε πολύ. Φυσικά και πάντα έχω κλειστή την πόρτα μου, η Αστυνομία εμφανίζεται κάποιες φορές, αλλά δε λέει κάτι αυτό, γιατί περνούν και φεύγουν».
Κύριος Σταύρος
«Ζω 70 χρόνια στην περιοχή. Τα πράγματα έχουν αλλάξει, και έχουν γίνει τεράστια λάθη. Δείτε απλά το δρόμο που έχουν φτιάξει. Πλήρωσαν τόσα λεφτά για τις πλάκες και τα μάρμαρα και είναι όλα σπασμένα. Αυτοί θέλουν κρέμασμα. Έφτιαξαν έναν πεζόδρομο και καλά έκαναν, αλλά γιατί δεν έλεγξαν ποιος μηχανικός τα έφτιαξε, τι έχει σπάσει; Γιατί έχουν γίνει λάθη;
Αστυνομία δε βλέπουμε καθόλου, ούτε δημοτική ούτε κανονική. Το θέμα γενικά είναι ότι δεν προσέχουν, αυτό που τους νοιάζει είναι μόνο η πλατεία, η αγορά και το Τριανόν, μα και εδώ Καλαμάτα είναι, δεν είναι ζούγκλα.
Ενώ ο κόσμος φοβάται να κυκλοφορήσει το βράδυ, δεν κάνουν τίποτα».
Κυρία Κατερίνα
«54 χρόνια μένω στη Ράχη και η ζωή έχει αλλάξει πολύ. Υπάρχει πλέον ασυδοσία. Όταν ήρθα εδώ, όλοι με αγαπούσαν και με σέβονταν, τώρα δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο.
Είναι παντού ξένοι εδώ και φοβόμαστε, ούτε ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια του καθενός. Η δε Αστυνομία και ο Δήμος δε φαίνονται καθόλου».
Κυρία Χαρούλα
«26 χρόνια ζω στα Καλύβια, αλλά είναι δύσκολα πλέον τα πράγματα στην περιοχή, καθώς μας έχουν εγκαταλείψει εντελώς. Τη σκούπα του Δήμου έχουμε να τη δούμε χρόνια. Παλιά καθάριζαν, έστω, τα φρεάτια, πλέον ούτε αυτά. Η Αστυνομία, αν περάσει, μια φορά στο τόσο και αν.
Εδώ έχουν έρθει μόνο ξένοι, αφού είναι χαμηλά τα ενοίκια. Το βράδυ φοβάμαι πολύ να κυκλοφορήσω, ενώ παλιά δεν κλείδωνα ποτέ τις πόρτες. Κυρίως φοβάμαι για τα παιδιά μου, όταν κυκλοφορούν έξω».
Κυρία Σταυρούλα
«Κακά, ψυχρά και ανάποδα τα πράγματα εδώ, αυτό νομίζω τα λέει όλα. Βλέπετε Αστυνομία να περνά από εδώ; Μόνο με τηλέφωνο, κι αν έρθουν κιόλας. Είναι ξένοι παντού, εδώ φοβόμαστε να ανοίξουμε τα σπίτια μας, πλέον έχουμε γίνει μειοψηφία σε σχέση με τους ξένους».
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
Φωτογραφίες: Στασινός Μουτσούλας
