Γράφει ο Αντώνης Α. Αντωνόπουλος
Ο ελληνικός αθλητισμός είναι φτωχότερος. Στα 71 χρόνια του, μετά από αρκετά χρόνια σκληρή μάχης, έφυγε από τη ζωή ένας πολύ μεγάλος μπασκετμπολίστας και υπέροχος άνθρωπος. Ο γίγαντας Γιώργος Αμερικάνος, αρχηγός της ομάδας της ΑΕΚ στο καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο, όταν το 1968 κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης.
Για το μπασκετικό μέγεθος και την ανεκτίμητη προσφορά του αείμνηστου Γιώργου Αμερικάνου είμαι βέβαιος ότι θα γραφούν πολλά από συναδέλφους στο ρεπορτάζ του αθλήματος, και έχουν γραφτεί πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Στα δικά μου μάτια ο Γιώργος Αμερικάνος ήταν ο «Γκάλης» της εποχής του. Μόνο που ο Αμερικάνος είχε ως αφετηρία τις αλάνες της Νίκαιας, δε γυμνάστηκε σε κολλέγια με σύγχρονα μέσα και δεν έπαιξε μπάσκετ υπογράφοντας μυθικά συμβόλαια, ούτε είχε τις παροχές των νεωτέρων. Είχα την τύχη αυτή την πολύ σπουδαία προσωπικότητα να τη γνωρίσω από κοντά. Ήταν την τελευταία 15ετία που τα σημάδια της πολύχρονης ταλαιπωρίας του από προβλήματα υγείας τον είχαν αναγκάσει να αναζητά λύσεις. Πάντα με την αξιοπρέπεια που τον χαρακτήριζε σε όλη του τη ζωή. Μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση τότε η απλότητα του χαρακτήρα ενός γίγαντα του ελληνικού αθλητισμού, η ευθύτητα των λόγων του και το ιδιαίτερο χιούμορ που διέθετε. Γαμπρός Μεσσήνιος με την τυχερή συμπατριώτισσά μου, κα Πηνελόπη, όποτε συναντιόμασταν του άρεσε να με πειράζει. Έτσι «καθιερώθηκε» το γεια σου «Μπαρμπα-Γιώργη», που του έλεγα εγώ και το γεια σου «Μπαρμπα-Αντώνη», που μου έλεγε εκείνος.
Τελευταία φορά που τον είδα ήταν σε ένα θεραπευτήριο στην Παιανία. Από τότε ρωτούσα την κόρη του και συνάδελφο στο Δ.Σ. του ΠΣΑΤ, Χριστίνα Αμερικάνου. Δεν άντεχα να ξαναδώ ένα γίγαντα σε ένα κρεβάτι να δίνει τη μάχη του. Ήθελα να κρατήσω στη μνήμη μου την εικόνα του Αμερικάνου που γνώρισα, και αυτή κρατώ.
Όπως συμβαίνει χρόνια τώρα στην Ελλάδα, οι περισσότερες προσωπικότητες ανάλογου βεληνεκούς δεν αξιοποιούνται όπως τους πρέπει. Και δεν αξιοποιούνται, γιατί επικρατεί η νοοτροπία του αλόγου που το σκοτώνεις, όταν γεράσει. Σε πολλές των περιπτώσεων, όχι μόνο δεν τους αξιοποιούν, αλλά και δεν τους σέβονται στοιχειωδώς.
Σέβομαι τη στιγμή του αποχαιρετισμού στο μεγάλο αυτό αθλητή και άνθρωπο, που μέχρι τέλους έμπαινε μπροστάρης για την αγαπημένη του ΑΕΚ, και θα περιοριστώ να αποτίσω φόρο τιμής με τον απόλυτο σεβασμό, όπως του αξίζει.
Τα ολόψυχα συλλυπητήριά μου στη σύζυγό του κ. Πηνελόπη, την κόρη του Χριστίνα και στους υπόλοιπους συγγενείς του.
Θα τον θυμάμαι πάντα με νοσταλγία, έχοντας ως οδηγό τα χαρακτηριστικά που τον διέκριναν ως άνθρωπο και ως άντρα.
«Καλό ταξίδι», μπαρμπα-Γιώργη, ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής γης που θα σε σκεπάσει…
«Καλό ταξίδι», μπαρμπα–Γιώργη
