Για την ιστορία της πόλης: Βασίλης Ι. Μανιάτης
«Σπίτι μου αγαπημένο τα τσιμεντένια τέρατα σαν μεθυσμένοι και αλλόφυλοι σε κυκλώσανε μόνο σου μείνε στη γειτονιά στολίδι ένα για να θυμίζεις λίγη ομορφιά και κάτι από μένα»
Αυτά τα λόγια είναι γραμμένα στη μαρμάρινη πλάκα δίπλα από την είσοδο της όμορφης μονοκατοικίας του γιατρού Δημήτρη Β. Τσάκαλου, στη γωνία των οδών Αριστοδήμου 97 και Βασιλίσσης Σοφίας.
Όταν ο γιατρός το έκτισε το 1955, δεν υπήρχαν βέβαια γύρω του τα μεγαθήρια που ξεφύτρωσαν μετέπειτα.
Απέναντί του ήταν το σπίτι του Αμερικάνου Μασουρίδη (Μάι – Φρέντ), δίπλα η μονοκατοικία του Λυκούργου Σκιά με τον κήπο της, στην απέναντι γωνία το σπίτι του εκτελωνιστή Παν. Αλάμαρα, στη διαγώνιο το διώροφο σπίτι του Δημάκη και βορειότερα το σπίτι του Γυφτάκη.
Ένα όμορφο κομμάτι στο κέντρο της Καλαμάτας, που στόλιζαν γύρω όμορφες μονοκατοικίες αρχοντικές με τους κήπους, τις βεράντες, τις ανέσεις τους και, το κυριότερο, με τον καθαρό τους αέρα.
Όταν μετά από χρόνια άρχισαν να ξεφυτρώνουν γύρω του πολυκατοικίες σαν τα μανιτάρια, ο γιατρός άρχισε να νιώθει απογοήτευση.
Απ’ όλα τα γύρω σπίτια και τους κήπους τους δεν έμεινε τίποτα. Τα καταβρόχθισαν τα σίδερα και το τσιμέντο της ατέλειωτης ανθρώπινης απληστίας.
Ο γιατρός, φύσει ευαίσθητος και συναισθηματικός, νιώθει απογοήτευση γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω του και εκδηλώνεται με τα γραφόμενα της μαρμάρινης πλάκας.
Όμως, πόσες τέτοιες επιγραφές θα έπρεπε να έχουν γραφτεί, σαν αυτή του γιατρού, μια και η Καλαμάτα έγινε μια τσιμεντένια πολιτεία!
Ας είναι όμως. Η πρόοδος και η εξέλιξη δε σταματάνε. Μοιάζουν με ποτάμι που τρέχει μόνο μπροστά και που παρασύρει στο πέρασμά του όλες τις παλιές αναμνήσεις, αυτές που, εμάς τους παλιούς, μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα και να λυπόμαστε που χάνονται και δεν ξαναγυρίζουν.
Ο γιατρός Δημήτρης Τσάκαλος έζησε σε μια εποχή που οι άνθρωποι αγαπούσαν τα λουλούδια, τις ρομαντικές εκδηλώσεις και που οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν ιερές.
Καλλιεργούσε στον κήπο του τριανταφυλλιές και πολλά άλλα λουλούδια, τα οποία φρόντιζε με αγάπη. Υπήρξε ένας ευαίσθητος και ευγενικός επιστήμονας.
Για ιστορικούς λόγους, αξίζει τον κόπο ν’ αναφερθεί εδώ, εν συντομία, το βιογραφικό αυτής της εξαίρετης φυσιογνωμίας που πέρασε από την πόλη μας και άφησε τη σφραγίδα του ανθρώπου και επιστήμονα.
Ο Δημήτρης Β. Τσάκαλος γεννήθηκε στη γειτονική μας Θουρία το 1902. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο αριστούχος το 1921. Στη συνέχεια σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και μετά ειδικεύτηκε στα πνευμονικά νοσήματα στο Νταβός της Ελβετίας.
Το 1931, άρχισε να ασκεί στην Καλαμάτα την Ιατρική ως ειδικευμένος πλέον φυματιολόγος.
Παντρεύτηκε την πανέμορφη Ελένη Σκιά και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Βασίλη και τη Γιάννα. Θα πρέπει να γνωρίζουν οι αναγνώστες ότι τα χρόνια εκείνα (1925 – 1940) η φυματίωση θέριζε κυριολεκτικά τους Έλληνες, καθώς και τα αφροδίσια νοσήματα. Η φυματίωση ήταν φοβερά μεταδοτική νόσος, κατάλληλα φάρμακα δεν υπήρχαν και, δυστυχώς, πολύς κόσμος είχε υποκύψει σ’ αυτήν.
Αυτά αναφέρονται, γιατί ο γιατρός Τσάκαλος έδωσε όλο του τον εαυτό στην καταπολέμηση της φοβερής νόσου.
Ήταν επιστημονικός διευθυντής του σανατορίου «Ο Προφήτης Ηλίας» και άλλων ευαγών ιδρυμάτων. Συνέγραψε πολλές επιστημονικές μελέτες πάνω στην ειδικότητά του, χρήσιμες για την καταπολέμηση της φυματίωσης. Το 1947 και το 1953 εξέδωσε μελέτες προφύλαξης και καταπολέμησης αυτής και υπήρξε ο πρώτος γιατρός που εφάρμοσε στον τόπο μας τη θεραπεία του πνευμονοθώρακος.
Αλλά ο γιατρός δεν ήταν μόνο άριστος επιστήμονας. Υπήρξε άτομο κοινωνικό και φιλάνθρωπος.
Διετέλεσε επί σειρά ετών δημοτικός σύμβουλος (1948 – 1956) επί δημαρχίας Βασ. Παλαμάρα.
Στο φιλανθρωπικό του έργο διακρινόταν για τις δωρεάν θεραπείες απόρων ασθενών και την οικονομική ενίσχυση σ’ αυτούς.
Στην ιδιαιτέρα του πατρίδα, τη Θουρία, ενίσχυσε το εκεί γυμνάσιο με δωρεά Βιβλιοθήκης, «κομπιούτερς» για την εκπαίδευση των μαθητών και ακόμα δημιούργησε παιδική χαρά στην πλατεία, για την ευχαρίστηση των παιδιών.
Ενίσχυε οικονομικά, συχνά, τα φιλόπτωχα ταμεία των ενοριών για την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας κ.ά.
Αυτός ήταν ο επιτυχημένος συμπατριώτης μας γιατρός Δημήτρης Β. Τσάκαλος.
Πέθανε το 1996, πλήρης ημερών, σε ηλικία 94 ετών.
Τα χρόνια περνούν. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, αφήνοντας πίσω τους τις καλές ή τις κακές αναμνήσεις, ανάλογα με τα έργα του καθενός.
Υ.Γ. Η όμορφη αυτή μονοκατοικία παρέμεινε από τους κληρονόμους του Τσάκαλου παραδοσιακά άθικτη για να θυμίζει τον αείμνηστο ιδιοκτήτη της και τα γραφόμενα στη μαρμάρινη πλάκα. Ο εγγονός του γιατρού, Δημήτρης Β. Τσάκαλος, έχει δημιουργήσει μια όμορφη ζεστή γωνιά, όπου βρίσκει κανείς μια όαση ηρεμίας στο κέντρο της πολυθόρυβης σήμερα πόλης μας.
