«Κάθε βράδυ παλεύουμε με το σκοτάδι, το κρύο και τα ποντίκια» λένε, από την πλευρά τους, όσοι ζουν στην κατασκήνωση
Η ιστορία με τους καταυλισμούς των τσιγγάνων είναι πάνω – κάτω γνωστή σε όλους. Της κατασκευής της κατασκήνωσης της Μπιρμπίτας, που εγκαινιάσθηκε με κορδέλες και περηφάνια από τους αυτοδιοικητικούς παράγοντες, ακολούθησαν διαμαρτυρίες από τους τσιγγάνους ότι τα σπίτια που τους έδωσαν ήταν ακατάλληλα. Εν συνεχεία ήρθε η καταστροφή των σπιτιών, αλλά και οι κόντρες Δήμου Καλαμάτας- Περιφέρειας Πελοποννήσου για την κατασκήνωση.
Σε αυτή την κατασκήνωση ή, μάλλον, πρώην κατασκήνωση βρίσκεται η λύση, σύμφωνα με το Δήμο Καλαμάτας, για τους τσιγγάνους των οποίων γκρεμίστηκαν το περασμένο το καλοκαίρι οι παράγκες που είχαν στηθεί παράνομα, αλλά με την ανοχή αρκετών, στην περιοχή Παλιάμπελα.
Το «Θάρρος» βρέθηκε και στα Παλιάμπελα, αλλά και στην Μπιρμπίτα, και συνομίλησε με τους τσιγγάνους που συνεχίζουν να ζουν εκεί χωρίς καν τα στοιχειώδη.
Παλιάμπελα
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, από τα Παλιάμπελα, όπου στις 30 Ιουλίου συνεργεία του Δήμου Καλαμάτας, συνοδεία ΜΑΤ, γκρέμισαν νομίμως τις παράγκες των τσιγγάνων που ζούσαν εκεί για χρόνια.
Οι «καταληψίες» είχαν επανειλημμένως ενημερωθεί ότι έπρεπε να απελευθερώσουν το σημείο, γι’ αυτό προφανώς δεν υπήρξαν μεγάλες αντιδράσεις όταν έφθασαν στο σημείο οι μπουλντόζες.
Το μόνο ερώτημα που έθεταν οι οικογένειες, και συνεχίζουν να θέτουν μήνες τώρα είναι «πού θα πάνε». Η απάντηση του Δήμου ήταν μία και απόλυτη: στην Μπιρμπίτα.
Οι πλέον άστεγοι δεν ήθελαν να πάνε, αφού ισχυρίζονταν ότι οι συνθήκες είναι απαράδεκτες, αλλά και ότι είχαν προβλήματα με τις εκεί οικογένειες.
Ο καιρός πέρασε και οι 14 οικογένειες συνεχίζουν να μένουν στα αυτοκίνητά τους, επί του δρόμου, περιμένοντας μια λύση! Ακόμα και τα συντρίμμια από τις παράγκες έχουν μείνει στο ίδιο σημείο, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Εκεί, λοιπόν, στην άκρη του δρόμου ζουν χωρίς ρεύμα, κοιμούνται στις καρότσες των αυτοκινήτων, ενώ για να ζεσταθούν ανάβουν μαγκάλια.
Το οξύμωρο είναι το εξής: άσχετα αν αυτές οι κατασκευές ήταν αυθαίρετες και είχε γίνει κατάληψη, όπως και οι ίδιοι παραδέχονται, είχαν και έχουν κανονικά παροχές νερού, ενώ πληρώνουν στη ΔΕΥΑΚ, κάτι που και οι ίδιοι αναρωτιούνται πώς γίνεται.
Όταν τους ρωτάς γιατί δεν πάνε στην Μπιρμπίτα, απαντούν ότι δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο εκεί. Επιπλέον, υποστηρίζουν ότι το 2006 που ήταν να δοθούν τα δάνεια στους Ρομά, κάπως ξεγελάστηκαν και τα χρήματα δεν έφθασαν ποτέ σε αυτούς. Δηλώνουν, δε, αποφασισμένοι να παραμείνουν εκεί μέχρι να δικαιωθούν και θεωρούν ότι όλοι λένε λόγια και απλά τους κοροϊδεύουν. Όταν τους ρωτάω από ποιον να δικαιωθούν, η απάντηση είναι ότι περιμένουν να τους υποδείξουν ένα χώρο για να πάνε να μείνουν, εκτός Μπιρμπίτας, και όχι με άλλους τσιγγάνους.
Στην επισήμανση γιατί να βρουν σε αυτούς χώρο, μου απάντησαν ότι θέλουν ένα χώρο για τον οποίο να δίνουν ενοίκιο, αρκεί να έχουν νερό και ρεύμα.
Μπιρμπίτα
Φεύγοντας από τα Παλιάμπελα, αναρωτήθηκα αν είναι τόσο παράλογοι που τους δίνουν σπίτια και δεν πάνε ή, τελικά, κάτι δεν «πάει καλά» με την Μπιρμπίτα. Οφείλω να ομολογήσω ότι είχα να πάω στην εν λόγω κατασκήνωση από τα εγκαίνιά της, αφού αποτελεί άβατο για πολλούς.
Από τα εγκαίνια, θυμάμαι, ότι υπήρχαν ιατρείο, μπάνια, δρόμοι, φωτισμός, 56 ξύλινα σπιτάκια και η πλάκα που είχε μπει όλο περηφάνια!
Αυτή η εικόνα «εξανεμίστηκε». Με το που μπήκαμε με τον Στασινό στην κατασκήνωση, θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο και δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λέξεις!
Παντού σκουπίδια, τσιμεντένιες βάσεις που δείχνουν ότι κάποτε εκεί ήταν σπίτια, γκρεμισμένες τουαλέτες και ιατρείο και παντού τρύπες από ποντίκια.
Προχωρώντας η κυρία Χριστίνα μάς πλησιάζει και μας λέει: «Είμαστε τρία χρόνια εδώ μέσα χωρίς ρεύμα. Το βράδυ δάγκωσε το παιδί μου ένα ποντίκι. Εδώ πλέον μένουμε 16 οικογένειες».
Στην ερώτηση αν υπάρχουν κενά σπίτια και αν έχουν πρόβλημα με αυτούς από τα Παλιάμπελα, απάντησε: «Σπίτια κενά δεν υπάρχουν και ούτε έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτούς. Εμείς τους θέλουμε εδώ, αλλά και να θέλουν να έρθουν, δεν υπάρχουν σπίτια.
Έχουμε προβλήματα εδώ, οι τουαλέτες έχουν καταστραφεί εντελώς, το ιατρείο λειτούργησε μόνο στις αρχές και μετά τέλος.
Το βασικό πρόβλημά μας και για αυτό θα φύγουμε, είναι ότι δεν έχουμε ρεύμα και νερό. Προτιμούμε να μείνουμε στο δρόμο. Στην αρχή υπήρχε ρεύμα, αλλά δεν είχε μπει ξεχωριστό ρολόι σε κάθε σπίτι για να πληρώνει ο καθένας ξεχωριστά. Έτσι νομίζαμε ότι είναι δωρεάν, λογαριασμοί δεν έφθασαν ποτέ και έτσι το έκοψαν. Νερό φέρνουμε με τα παγούρια από όπου μας δίνουν, ενώ πλένουμε αλλά και πίνουμε πολλές φορές από το ποτάμι δίπλα.
Κάνει πολύ κρύο το βράδυ και η μόνη λύση είναι το μαγκάλι που έχουμε μέσα σε κάθε σπίτι».
Στη συνέχεια μας μιλά ο Διονύσης, που μας λέει ότι κάθε βράδυ «παλεύουν με το σκοτάδι και το κρύο. Πλέον μόνο τα φωτιστικά δείχνουν ότι κάποτε υπήρχε ρεύμα εδώ.
Φεύγουν όλοι πια από εδώ, προτιμούν να ζουν έξω παρά εδώ μέσα, εμένα ο αδερφός μου (ζει στα Παλιάμπελα) προτιμά να κοιμάται στο αυτοκίνητο παρά να μπει εδώ.
Το πρόβλημα αυτών δεν είναι ότι δεν τους θέλουμε, αλλά ότι δεν μπορούν οι ίδιοι να ζήσουν εδώ. Δεν έχει τίποτα εδώ μέσα.
Μέσα στα σπίτια μας έχουμε τεράστιο πρόβλημα με τα ποντίκια. Έχουν φάει τους ξύλινους τοίχους και φθάνουν στα κρεβάτια μας. Κάθε βράδυ φυλάμε για να μη δαγκώσουν κανένα παιδί.
Αν θέλουν να βοηθήσουν, ας μας βάλουν ρεύμα. Να έχει ο καθένας το δικό του ρολόι και αν δεν το πληρώνουμε, να το κόψουν.
Όσο για τις ζημιές, δεν τις έχουμε κάνει εμείς, έρχονταν, τα έσπαγαν και έφευγαν.
Είμαι από την αρχή εδώ, αλλά κι εγώ θα φύγω, όπως φεύγουν και οι απέναντι. Θα πάνε στου Παναγάκη να φτιάξουν παράγκες.
Το μόνο που ελπίζουμε είναι να βρεθεί μια λύση, απλά…».
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
Φωτογραφίες: Στασινός Μουτσούλας
