Με επιτυχίες και μοναδικές παραστάσεις έχει συνδυαστεί στο μυαλό των θεατρόφιλων ο σκηνοθέτης Κώστας Κατσουλάκης.
Φέτος σκηνοθέτησε την παράσταση «Τα 39 σκαλοπάτια» του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, η οποία έκανε πρεμιέρα την περασμένη Παρασκευή.
Το «Θάρρος» μίλησε μαζί του, γιατί άλλο; Μα, φυσικά, για το θέατρο:
-Πείτε μας πώς προέκυψε η φετινή συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Η συνεργασία μου ξεκίνησε το 2007, όταν με τον Γιώργο Τσαγκάρη κάναμε τα ταξίδια του «Τυχερού Πέτρου» και αμέσως μετά την «Ελλαδογραφία». Στη συνέχεια ήρθε «Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα» και μετά ο «Αρχοντοχωριάτης». Έτσι, «Τα 39 σκαλοπάτια» είναι η πέμπτη συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕΚ
-Η επιλογή του έργου ήταν δική σας; Μιλήστε μας για τη φετινή παράσταση.
Το έργο επέλεξε ο Νίκος Ξανθούλης. Όταν μου το πρότεινε ενθουσιάστηκα, αφού είναι ένα έργο έξυπνο, με πολύ χιούμορ, που παίζεται σε όλο τον κόσμο με τεράστια επιτυχία. Το συγκεκριμένο έργο έχει αποσπάσει πάρα πολλά βραβεία, με κυριότερο το Laurence Olivier, ως καλύτερη κωμωδία, το 2007.
Στηρίζεται απόλυτα στη δεξιοτεχνία των ηθοποιών. Πέντε ηθοποιοί καλούνται να ερμηνεύσουν περίπου 130 ρόλους. Αυτό είναι πρόκληση και για τον ηθοποιό, αλλά και για το σκηνοθέτη. Εδώ στάθηκα τυχερός, γιατί είχα πέντε έμπειρους και πάρα πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς, που πραγματικά υπηρετούν μαγικά το κείμενο.
Περάσαμε πολύ όμορφα στις πρόβες, γελάσαμε, διασκεδάσαμε απόλυτα και αν κρίνουμε από τις πρώτες παραστάσεις, αυτό περνά και στους θεατές, οι οποίοι διασκεδάζουν και γελούν με την ψυχή τους.
-Τι θα ανέβαζε ο Κώστας Κατσουλάκης, αν είχε την απόλυτη ελευθερία στην επιλογή;
«Τα 39 σκαλοπάτια».
-Το ΔΗΠΕΘΕΚ, που έχει γράψει μεγάλη ιστορία, προσπαθεί πλέον να ξαναφανεί στο πανελλήνιο;
Πραγματικά, το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας είναι ένα θέατρο με τεράστια ιστορία, καταπληκτικό ρεπερτόριο και υπέροχες συνεργασίες. Εκτός από το παρελθόν, όμως, σημαντικό είναι ότι έχει παρόν. Ξεπερνώντας τεράστιες δυσκολίες καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του και να παρουσιάζει αξιόλογες δουλειές. Αυτό οφείλεται στους ανθρώπους που δουλεύουν γι’ αυτό με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι θα ξεπεραστούν όλα τα προβλήματα και θα έχει ένα ενεργό μέλλον, γιατί οι Καλαματιανοί αγαπούν το θέατρο.
-Η τελευταία παράσταση ουσιαστικά υιοθετήθηκε από δύο ΔΗΠΕΘΕ. Πώς σας φάνηκε αυτή η κίνηση;
Δεν είναι η πρώτη φορά που δύο ΔΗΠΕΘΕ ενώνουν τις δυνάμεις τους, σε καλοκαιρινές κυρίως παραγωγές, με σκοπό μια πανελλαδική περιοδεία. Αυτό μπορεί να κάνει το στόχο πιο εφικτό.
-Στην πόλη μας υπάρχουν πάρα πολλές θεατρικές ομάδες, το θεωρείτε καλό ή κακό;
Πώς είναι δυνατόν να το θεωρώ αυτό κακό; Όπως ξέρετε στην Καλαμάτα έχω δουλέψει πολύ με ερασιτέχνες ηθοποιούς, κάνοντας, κατά γενική ομολογία, αξιόλογες δουλειές. Φυσικά και το θεωρώ καλό, γιατί η Καλαμάτα δεν έχει απλά πολλές θεατρικές ομάδες, έχει πολύ καλές θεατρικές ομάδες. Οι Καλαματιανοί αγαπούν και αγκαλιάζουν αυτές τις ομάδες.
-Μήπως, όμως, κάποιοι έχουν μπερδέψει το ρόλο του ερασιτέχνη με του επαγγελματία ηθοποιού ή θεωρείτε ότι όλοι πάνω στη σκηνή είναι ίδιοι;
Τώρα, αν κάποιοι έχουν μπερδέψει το ρόλο του ερασιτέχνη με του επαγγελματία, δεν ξέρω αν συμβαίνει αλλού, αλλά στο Συν1- Μιχάλης Τούμπουρος, που είναι και το σχήμα με το οποίο έχω μόνιμη συνεργασία από το 2008, δε συμβαίνει. Οι άνθρωποι εκεί ξέρουν πολύ καλά το ρόλο που υπηρετούν, αυτό του ερασιτέχνη ηθοποιού, δηλαδή, και ξέρουν να εκτιμούν, να παρακολουθούν, να συμβουλεύονται και να στηρίζουν τον καλό επαγγελματία, είτε αυτός είναι ηθοποιός, είτε σκηνοθέτης, είτε μουσικός.
-Πώς αποφασίσατε να γίνεται αφανής ήρωας (σκηνοθέτης) και όχι ηθοποιός;
Από τη δραματική σχολή ακόμα ήμουν κρυφοσκηνοθέτης, κάνοντας σκηνοθετικές παρατηρήσεις στους συμμαθητές μου. Δε χάρηκα ποτέ και δεν ένιωσα αυτό που λένε «μου αρέσει να είμαι πάνω στη σκηνή», αν και έπαιξα ως ηθοποιός μια 15ετία. Τώρα πια δε θα μπορούσα με τίποτα να κάνω κάθε βράδυ το ίδιο πράγμα, θα αρρώσταινα. Αγαπώ τους ηθοποιούς, αλλά δε θα ήθελα με τίποτα να είμαι στη θέση τους.
-Η άποψη ότι η τέχνη είναι αντίδοτο στην κρίση πώς σας φαίνεται; Πρέπει αυτές τις στιγμές το θέατρο να περνά μηνύματα στον κόσμο;
Σε πάρα πολλές και πολύ δύσκολες στιγμές της ανθρωπότητας η τέχνη έπαιζε σημαντικό ρόλο. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να ξεφεύγουν από τη σκληρή πραγματικότητα και να χάνονται σε ένα όνειρο, σε ένα παραμύθι. Πέραν, όμως, αυτού, η τέχνη πάντα ήταν ένα βήμα για διαφορετικές φωνές αφύπνισης, αντίδρασης, διαμαρτυρίας, ακόμα και επανάστασης.
-Υπάρχουν Καλαματιανοί που πάντα δηλώνουν έτοιμοι και χαρούμενοι να παίξουν στο ΔΗΠΕΘΕΚ. Έχουν θέση σε αυτό;
Το ΔΗΠΕΘΕΚ πάντα είναι ανοιχτό και ειδικά στους Μεσσήνιους καλλιτέχνες, που έχουν προτεραιότητα.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
