Αν κάνουμε στην άκρη τη θεωρία περί «δημιουργικής λογιστικής» ή εσκεμμένης παρουσίασης της κατάστασης ως ζοφερής, το οικονομικό πλεόνασμα στο Δήμο Καλαμάτας που ανακοίνωσαν προχθές ο αντιδήμαρχος Π. Μπουζιάνης και ο δήμαρχος Παν. Νίκας είναι ασφαλώς θετικό.
Από την άλλη πλευρά, όμως, σκεπτόμαστε ότι, αν υπήρχαν λιγότεροι «άρτοι και θεάματα», πάλι θα είχαμε πλεόνασμα, αλλά και η Δημοτική Αρχή θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερη θαλπωρή και φροντίδα στους οικονομικά αδύνατους της πόλης.
Αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όταν η κεντρική εξουσία αδιαφορεί παγερά ή δεν ενδιαφέρεται για την τύχη όσων υπέστησαν τις συνέπειες της κατάλυσης των εργασιακών σχέσεων.
Μπορεί να λένε οι Δήμοι ότι δεν έχουν χώρους, ότι έχουν περικοπεί κατά 60% οι κρατικές ενισχύσεις, είναι βέβαιο, όμως, ότι μπορούν να διαθέσουν κονδύλια εάν αξιοποιήσουν κατάλληλα τους δικούς τους διαθέσιμους πόρους, αλλά και ευρωπαϊκά προγράμματα.
Βέβαια, τα συσσίτια δεν αποτελούν λύση, μπορούν όμως να γίνουν νέα συνείδηση στους υπευθύνους της Δημοτικής Αρχής και να αποτελέσουν μια νέα αρχή στο πώς διαρθρώνεται η κοινωνία σε καιρούς χαλεπούς.
Αναδεικνύονται η αλληλεγγύη, ο σεβασμός και η φροντίδα για τον πάσχοντα και αυτά με τη σειρά τους εξακτινώνονται στην κοινωνία και παύει έτσι να είναι μαζεμένη στο καβούκι της ασφάλειάς της.
Α.Π.
Ο Δήμος, οι επαίτες, το πλεόνασμα
