Ένα μικρό αφιέρωμα σ’ έναν ακόμη κορυφαίο Έλληνα
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Η ιστορία του Δημήτρη Κρανίου αρχίζει από την Καλαμάτα. Στο Γυμνάσιο Παραλίας ολοκληρώνει τις βασικές μαθησιακές του σπουδές και από εκεί και μετά αρχίζει ένα ταξίδι γνώσης και εμπειριών με ιδιαίτερη επιτυχία. Κατάληξη οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και ζει σήμερα.
Στο μεσοδιάστημα, σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ και ολοκλήρωσε τις σπουδές με Διδακτορικό το 1983, για τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις και θέματα διεθνούς διοίκησης. Αυτή την περίοδο κατέχει τη θέση του προέδρου στο Πανεπιστήμιο Point Park στη Σχολή Παγκόσμιας Διοίκησης.
Ο Δημήτρης Κρανίου ερεύνησε με ιδιαίτερη ένταση το ρόλο που έπαιξαν οι διεθνείς εμπορικές σχέσεις και οι εφαρμογές τους στις ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα στην Ελλάδα
Όπως λέει ο ίδιος, ζω στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία 45 χρόνια, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου δηλαδή. Όμως, η καταγωγή μου με έσπρωξε να μελετήσω ιδιαίτερα τι πάει άσχημα οικονομικά με την πατρίδα μου, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα τελευταία χρόνια.
Σήμερα θεωρείται στις ΗΠΑ ένας από τους κορυφαίους οικονομολόγους στον τομέα του.
Πριν από κάποια χρόνια ένας από τους κορυφαίους Έλληνες φιλοσόφους, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, είχε πει μεταξύ άλλων: «Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: είναι ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση, δεν υπάρχει εκπαίδευση!
Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο, είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη – και στο πανεπιστήμιο ακόμη – τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται, διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει. Λοιπόν, για να τα πω επίσης καθαρά και για να γίνω πλήρως απεχθής σ’ αυτούς που με ακούνε, σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις επαγγελματικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα ‘χαρτί’ και τα παιδιά ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν. Λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκπαίδευση.
Όμως, όλες αυτές οι διαπιστώσεις θα παρέμεναν αφηρημένες, αν δεν τις συσχετίζαμε με την πιο εξόφθαλμη και εκτυφλωτική εκδήλωση της κρίσης του εκπαιδευτικού συστήματος, που κανείς δεν τολμά καν να αναφέρει.
Ούτε οι μαθητές ούτε οι δάσκαλοι ενδιαφέρονται πια γι’ αυτό που συμβαίνει μέσα στο σχολείο σαν τέτοιο, και οι μετέχοντες δεν επενδύουν πια στην παιδεία ως παιδεία. Για τους εκπαιδευτικούς έχει γίνει αγγαρεία το προς το ζην, ενώ για τους μαθητές, έχει καταντήσει μια βαρετή υποχρέωση.
Με δυο λόγια, το ζητούμενο είναι η απόκτηση ενός “χαρτιού” που θα επιτρέπει την άσκηση ενός επαγγέλματος (εφόσον βρει κανείς δουλειά). Θα μας απαντήσουν ότι, στην ουσία, πάντα έτσι ήταν. Ίσως. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Άλλοτε -έως πρόσφατα- όλες οι διαστάσεις του εκπαιδευτικού συστήματος (και οι αξίες στις όποιες παρέπεμπαν) ήταν αδιαμφισβήτητες. Τώρα δεν είναι πια».
Ο Καστοριάδης μπορεί – κατά τη γνώμη μας- να έχει δίκιο, αλλά με τον Δημήτρη Κρανίου τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μέσω του διαδικτύου μπήκαμε στα… άδυτα του πανεπιστημίου που ηγείται και διαβάσαμε ορισμένες από τις εκθέσεις των φοιτητών του για αυτόν.
Διαβάζουμε: «Είναι ένας από τους πλέον αυστηρούς καθηγητές, αλλά αν παρακολουθείς τις διαλέξεις του και κάνεις αυτά που σου ζητά, θα βγεις ένας διαφορετικός άνθρωπος. Πρόκειται για έναν υπέροχο δάσκαλο».
Ένας άλλος σημειώνει: «Είναι ένας λαμπρός επιστήμονας. Το αντικείμενο που διδάσκει είναι δύσκολο, έχει τρομερές απαιτήσεις, αλλά, αν πειθαρχήσεις σ’ αυτά που ζητάει, αποκλείεται να αποτύχεις».
Μία μεταπτυχιακή φοιτήτρια συμπληρώνει: «Χωρίς καμία αμφιβολία, είναι ένας από τους καλύτερους καθηγητές που είχα στη ζωή μου. Αγαπάει τους μαθητές του, προσπαθεί να τους μεταδώσει με τον καλύτερο τρόπο τις γνώσεις του και στο τέλος τα καταφέρνει».
Τέλος, ένας ακόμη γράφει: «Ο δρ. Κρανίου είναι μια ιδιοφυία και σίγουρα αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει τις διαλέξεις του. Είναι αυστηρός, αλλά καταφέρνει πάντα να σε αναγκάζει να ανέβεις και εσύ όσο γίνεται πιο ψηλά γνωσιακά. Πραγματικά έξοχος καθηγητής».
