Οι πρώτες ανοιχτές εκδηλώσεις των «58» για την επανασύνταξη της Κεντροαριστεράς προκάλεσαν ήδη μικρά ή μεγάλα πολιτικά εμφράγματα, τόσο στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ όσο και σ’ αυτό της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Για τους ιδρυτές της κίνησης η προσπάθεια φαίνεται να είναι μονόδρομος για την ενιαία έκφραση του δημοκρατικού χώρου. Όπως υποστηρίζουν αυτοί που ακολουθούν την προσπάθεια, «η πρωτοβουλία των 58 δεν είναι ούτε τορπίλη ούτε σωσίβιο. Είναι μια καθαρή πρόταση ενότητας και αναγέννησης του χώρου. Κι όλα αυτά δε θα γίνουν με παρθενογένεση ούτε επιπόλαια άλματα στο κενό».
Όπως έγραψε το «Θάρρος» προχθές, ήδη ετοιμάζεται για το τέλος Ιανουαρίου ανάλογη εκδήλωση και στην Καλαμάτα με ομιλητές τους Σταύρο Μπένο, Γιάννη Καούνη και Παναγή Παναγιωτόπουλο. Θα έχει μεγάλο πολιτικό ενδιαφέρον να δούμε τους συμμετέχοντες στην παραπάνω εκδήλωση.
Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες μας, τα ονόματα των Μεσσηνίων που συμμετέχουν σ’ αυτή την προσπάθεια δεν είναι και λίγα. Προχθές γράψαμε ορισμένα από αυτά. Στον κατάλογο, όμως, θα πρέπει να προσθέσουμε τους: Γιάννη Χριστόπουλο, Χαρ. Χρονόπουλο, Τ. Μπαγκάκη, Περ. Νικολακόπουλο, Γ. Παναγόπουλο, Τ. Καλαμπόκη, Βασ. Σαραντόπουλο, Κ. Γούλο, Δ. Γεωργακοπούλου, Θ. Βραχάτη, Γ. Βλαχόγιαννη και Αντ. Γιαννακόπουλο. Φυσικά, ο κατάλογος δεν κλείνει εδώ.
Από την άλλη πλευρά, όπως είναι φυσικό, δε λείπει και από πολίτες που ανήκουν στο χώρο της ανέντακτης Αριστεράς στη Μεσσηνία η κριτική προσέγγιση της προσπάθειας. Όπως ότι πρόκειται για προσπάθεια κομμένη και ραμμένη για να έχουν θέμα τα μίντια, προσωπικότητες της πολιτικής, διανοούμενοι εξαρτημένοι από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, οι οποίοι συναντήθηκαν για να δείξουν στο λαό το «σωστό δρόμο» και να αναστήσουν γεμάτοι αγωνία τη λεγόμενη Κεντροαριστερά. Μακριά από κινήματα, χωρίς ενοχές για τις αποφάσεις που καταρράκωσαν την ποιότητα ζωής και την τσέπη των πολιτών, προβάλλουν την ανάγκη ενός φιλελεύθερου σοσιαλιστικού συνασπισμού.
Βέβαια, η ενότητα του χώρου επιχειρείται από τα πάνω. Φιλοδοξίες, πολιτική επιβίωση και ανάγκη συνέχισης μιας αδιέξοδης πολιτικής συναντώνται σε ένα θέατρο, προσπαθώντας να οδηγήσουν τις εξελίξεις. Κι αυτά τη στιγμή που η αιμορραγία συνεχίζεται από την πολιτική ή τις αποφάσεις εκείνων που συμμετείχαν.
Χωρίς να αντιπαραβάλλεται ένα σαφές όραμα, επιδιώκεται η ανασύσταση ενός χώρου που κατάντησε δεκανίκι της κυβερνητικής ακροδεξιάς. Στην ουσία δεν είναι παρά μία έντεχνα καμουφλαρισμένη προσπάθεια δορυφόρων του ΠΑΣΟΚ. Η παρουσία ανενεργών πολιτικών από το χώρο του καταρρέοντος πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, το αποδεικνύει.
Ο αντίλογος που προβάλλεται είναι ότι ο κίνδυνος καπελώματος από την «παλιά πολιτική τάξη» είναι μια ανησυχία που συμμερίζεται η πλειονότητα των «υπογραφών» του κειμένου.
Η Κεντροαριστερά δεν μπορεί πράγματι να είναι ανακύκλωση του «παλιού», πρέπει να ανοίξει το δρόμο της πολιτικής έκφρασης στα νέα υποκείμενα που διαμορφώνονται στις παραγωγικές δυνάμεις, αλλά και σε όσους πλήττονται από την κρίση. Όμως, από αυτό μέχρι να ανάγουμε την Κεντροαριστερά σε φορέα ηθικής ή άλλης καθαρότητας που θα στιγματίζει τους άλλους ως παρωχημένους και ανεπιθύμητους, απέχει πολύ.
Η παρθενογένεση δεν είναι ούτε κοινωνική συνθήκη ούτε πολιτική διαδικασία. Η ανάμειξη, η πρόσμειξη όλων των θετικών μεταρρυθμιστικών πρακτικών του παρελθόντος και του παρόντος, είναι η μόνη οδός για να αποσαφηνιστεί το δημοκρατικό, προοδευτικό στίγμα του καινούργιου που πάει να γεννηθεί. Οι προγραφές, οι δηλώσεις μετάνοιας και τα κοντέρ εθνικοφροσύνης δεν είναι ούτε αριστερές ούτε δημοκρατικές επιλογές.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
