«Αγάπα τον Άνθρωπο, γιατί είσαι εσύ. Αγάπα τα ζώα και τα φυτά, γιατί ήσουνα συ, και τώρα σε ακολουθούν πιστοί συνεργάτες και δούλοι. Αγάπα το σώμα σου, μονάχα με αυτό στη γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη. Αγάπα την ύλη, πάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει. Πολέμα μαζί Του».
Και φυσικά, κοινή και η μεγάλη προτροπή: «Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν’ αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν είναι να ’σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία. Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: “Θα νικηθούμε; Θα νικήσουμε; Πολέμα”».
Ένα βιβλίο που αποτελεί τη λύση στο ανθρώπινο αίνιγμα και, τελικά, το κλειδί: στη ζωή και στο έργο του, στη δική μας ζωή. Μια κραυγή που γεννήθηκε στη Βιέννη το 1922, συνεχίστηκε στο Βερολίνο και τελείωσε «στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας», προκάλεσε σάλο στην Αθήνα και ξαναγραφόταν για χρόνια, η οποία οντολογικά και φιλοσοφικά μέσα στο χρόνο όλο και δυναμώνει…(Ν. Καζαντζάκης, Ασκητική).
Δια την αντιγραφή,
Α.Π.
