Στην Ελβετία και συγκεκριμένα στο Schaffhausen συναντάμε την Καλαματιανή μαιευτήρα-γυναικολόγο, Βενίτα Μπουσούνη, η οποία μεταφέρει σήμερα στο «Θάρρος» τις εμπειρίες της εκεί ζωής της:
-Πόσο καιρό εργάζεσαι στο εξωτερικό και πόσο εύκολη ήταν η απόφασή σου να φύγεις;
Το καλοκαίρι του 2008, όταν τελείωσα την Ιατρική, το μόνο σίγουρο ήταν ότι ήθελα να γίνω μαιευτήρας-γυναικολόγος. Μέσα σε λίγους μήνες, έπειτα από αρκετές ατυχείς προσπάθειες στην Ελλάδα να αποκτήσω κάποια κλινική εμπειρία και χωρίς προοπτική για μια άμεση θέση αγροτικού ή ειδικότητας, ο στόχος άρχισε να γίνεται ξεκάθαρος. Η στήριξη των γονιών μου άνοιξε το δρόμο του ονείρου. Από την 1η Μαρτίου του 2009 μέχρι σήμερα εργάζομαι στην Ελβετία, ένα χρόνο ως ειδικευόμενη γιατρός χειρουργικής και τέσσερα χρόνια ως ειδικευόμενη Μαιευτικής και Γυναικολογίας.
-Δυσκολεύτηκες στην ανεύρεση εργασίας στη χώρα που βρίσκεσαι;
Δυσκολεύτηκα με την έννοια ότι ζητούσα να ξεκινήσω την ιατρική άσκηση χωρίς εμπειρία, σε μία ξένη γλώσσα, οπότε έπρεπε να πείσω ότι έχω τις ικανότητες να μου δοθούν οι πρώτες ευκαιρίες.
Ειδικά για τη θέση της Γυναικολογίας, χρειάστηκε αρκετή υπομονή και πολύ δυνατό «πιστεύω». Στην πορεία όλα άρχισαν να γίνονται πιο ομαλά και τα βήματά μου συγκεκριμένα και σταθερά.
-Πώς αντιμετωπίζουν τους Έλληνες στη χώρα που ζεις;
Μέχρι το φθινόπωρο του 2010, όταν έλεγα ότι είμαι Ελληνίδα, όλοι μιλούσαν για θάλασσα και ήλιο… Από τότε που άρχισε η ελληνική κρίση, έχω νιώσει κάποιες φορές από ασθενείς ένα κριτικό βλέμμα, οπότε καλούμαι να αποδείξω ότι δε βρίσκομαι σε αυτή τη θέση από τύχη και από ανάγκη, αλλά από πολλή δουλειά και επιλογή.
Από τους προϊσταμένους μου, τους συναδέλφους μου και τους φίλους μου, που με γνωρίζουν καλύτερα, νιώθω το σεβασμό και την αναγνώριση.
-Τι θα ήθελες να μεταφέρεις από την κουλτούρα της εκεί ζωής σου στην Ελλάδα;
Την απλότητα της σκέψης. Πιστεύω ότι στην Ελλάδα υπάρχει, κυρίως, κρίση σκέψης… Αν μπορέσει κάποτε να ξεπεραστεί αυτό, όλα θα γίνουν καλύτερα.
-Τρία πράγματα που πρέπει κάποιος να δει, αν επισκεφτεί την πόλη που βρίσκεσαι…
Έχω ζήσει μέχρι τώρα σε τρεις πόλεις στην Ελβετία, οπότε θα πω κάτι για κάθε μία.
Βέρνη: Να επισκεφθεί κανείς τον Finn και την Bjoerk, είναι οι αρκούδες της πόλης που κολυμπούν στον Aare!
Lachen: Περπάτημα δίπλα στη λίμνη της Ζυρίχης.
Schaffhausen: Βόλτα στο Ρήνο και τους καταρράκτες του. Και βέβαια, επίσκεψη στην κλινική που εργάζομαι!
-Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Καλαμάτα;
Οι αγώνες βόλεϊ της Καλαμάτας ’80!
-Σκέψη για επιστροφή υπάρχει στο μυαλό σου;
Πριν από μια πενταετία δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η ζωή μου θα έχει μια τέτοια εξέλιξη.
Από τις εμπειρίες και το επάγγελμά μου πιστεύω ότι στη ζωή χρειάζεται ένας συνεχής αγώνας σε όλους τους τομείς, χρειάζεται πολλή υπομονή, και ότι η επιτυχία και η ευτυχία δε χαρίζονται, αλλά διεκδικούνται και αποκτούνται.
Δεν πιστεύω ότι στην Ελβετία, λόγω των συνθηκών και της νοοτροπίας, είναι όλοι ευτυχισμένοι, όπως δεν πιστεύω ότι και στην Ελλάδα είναι όλοι δυστυχισμένοι.
Ο τόπος και ο τρόπος για τα όνειρα του κάθε ανθρώπου είναι προσωπική υπόθεση και είναι για τον καθέναν ξεχωριστός.
Μόνο για μένα και μόνο για το τώρα μπορώ να μιλήσω…
Είμαι 29 χρονών, ζω σε μια χώρα που αγαπάω και κάνω μια δουλειά που αγαπάω. Έπειτα από πέντε χρόνια και μετά από κουραστικές μέρες και κρίσιμες νύχτες γεμάτες ευθύνες, είμαι ακόμα εδώ. Ευτυχισμένη. Και επιτρέψτε μου να είμαι γι’ αυτό περήφανη.
Λίγα λόγια για τη Βενίτα
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμάτα. Το 2002 τελείωσα το 4ο Λύκειο Καλαμάτας και πέρασα στην Ιατρική Αθηνών, από όπου αποφοίτησα το 2008. Από το 2009 κάνω ειδικότητα στην Ελβετία. Μέχρι τον Αύγουστο του 2014 θα βρίσκομαι στο Schaffhausen και από το Σεπτέμβριο στο Aarau.
Των Παναγιώτη Μπαμπαρούτση & Κώστα Γαζούλη
