Ανθρώπινα ερείπια στο κέντρο της Καλαμάτας
«Αόρατος εκεί μπροστά, μόνος μέσα στους μόνους/κι η φτώχεια σου ατέλειωτη, ζωή που δεν περνάει»…
Στο αστυνομικό ρεπορτάζ με το θάνατο της 87χρονης, την οποία η Αστυνομία βρήκε νεκρή έπειτα από εβδομάδες στο σπίτι της στην οδό Μπουλούκου, η οικογενειακή ιστορία έχει γράψει το δικό της σενάριο. Ανάμεσα στους σωρούς από σκουπίδια και ποντίκια που βρέθηκαν αντιμέτωποι οι αστυνομικοί την προηγούμενη εβδομάδα, υπάρχουν ρημαγμένες ψυχές.
Η οικογένεια ήταν τετραμελής. Δύο γονείς εκπαιδευτικοί, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι. Ο πατέρας, όπως λένε εναπομείναντες γείτονες και φίλοι, αρκετά σκληρός χαρακτήρας. Κάποια στιγμή ανακαλύπτει ότι ο γιος του παρουσιάζει κάποια προβλήματα. Αποφασίζει να τον «κρύψει» από την κοινωνία. Ντρέπεται, προφανώς, για το τι θα λέει η γειτονιά. Κι έτσι το παιδί «χάνεται».
Γείτονες ρωτούν και ξαναρωτούν για την τύχη του, αλλά η οικογένεια έβρισκε διάφορες δικαιολογίες για να κρύψει το πρόβλημα. «Το παιδί είναι στην Αθήνα», ακουγόταν στερεότυπα. Μέχρι που οι γείτονες έπαψαν να ρωτούν.
Από την άλλη πλευρά, το κορίτσι μεγαλώνει, παντρεύεται και χωρίζει την αμέσως επόμενη μέρα. Παρά τις αντιξοότητες προσπαθεί να επιβιώσει. Σε κάποια φάση της ζωής της αρρωσταίνει από καρκίνο και το 2005, περίπου, χάνει τη μάχη.
Στην κηδεία της εμφανίζεται, ύστερα από χρόνια, και ο αδερφός της. Φαινόταν σε δύσκολη ψυχολογικά κατάσταση, όχι μόνο εξαιτίας του δραματικού γεγονότος.
Έκτοτε άρχισε να εμφανίζεται αραιά και πού στο οικογενειακό σπίτι. Μέχρι που φτάνουμε στο τραγικό γεγονός. Η μάνα νεκρή στο σπίτι, και ο γιος να μπαινοβγαίνει χωρίς να του προκαλεί τίποτα ενδιαφέρον.
Το πτώμα άρχισε να μυρίζει, τα ποντίκια έκαναν την εμφάνισή τους και η γειτονιά θορυβήθηκε. Τα υπόλοιπα έγιναν γνωστά από το αστυνομικό ρεπορτάζ. Ο γιος, όμως, είναι ακόμα χαμένος, αθέατη σκιά, κανείς δε γνωρίζει πού βρίσκεται, αλλά και ουδείς δημόσιος φορέας ασχολείται με την ύπαρξή του. Η, δε, Διεύθυνση Υγείας δεν μπήκε καν στον κόπο να επισκεφθεί το σπίτι- ερείπιο και να διατάξει τα δέοντα απολυμαντικά μέτρα.
Μέχρι σήμερα οι σκιές νικούν το φως, φέρνοντας πιο κοντά τη φρίκη αυτής της ιστορίας.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
