Η καλοσύνη των… ξένων
Από γιατρός, ελαιοπαραγωγός και ψυχή του Κοινωνικού Ιατρείου Καλαμάτας
Δεν έχω σκοπό να γράψω κάποια κριτική για το ομότιτλο βιβλίο του Πέτρου Τατσόπουλου, το οποίο στο πρόσφατο παρελθόν έλαβε ιδιαίτερη δημοσιότητα. Το ρεπορτάζ αναφέρεται σ’ ένα Γερμανό, ο οποίος τυχαία έφτασε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Μάνη, και από τότε, όχι μόνο αγάπησε τον τόπο μας, αλλά όταν μιλάει για την Ελλάδα, όταν προσπαθεί να μεταφέρει την κατάσταση που υπάρχει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, χρησιμοποιεί πρώτο πληθυντικό. Κάτι σαν «εμείς οι Έλληνες».
Πριν αναφέρουμε τη ζωή του φίλου μας, δυο λόγια για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Κάθε σοβαρός οικονομολόγος θα σας πει ότι είναι αστείο να πιστεύουμε πως η μικρή Ελλάδα είναι η πηγή όλων των δεινών της παγκόσμιας οικονομίας. Αλλά αυτό πηγαίνετε να το πείτε στη νοικοκυρά μιας γερμανικής κωμόπολης έξω από το Λεβερκούζεν που διαβάζει Bild και είναι πεπεισμένη ότι ο σύζυγος και τα παιδιά της εργάζονται (και) για να διατηρείται τεχνητά στη ζωή η ουσιαστικά χρεοκοπημένη Ελλάδα.
Όσο οι κλυδωνισμοί πολλαπλασιάζονται και η Ελλάδα εμφανίζεται παγίως ως το «κακό παιδί» της Ευρώπης, ο εκνευρισμός, η καχυποψία και (ναι, ας μη φοβόμαστε τη λέξη) ο ανθελληνισμός φουντώνουν. Έλληνες που ταξιδεύουν ή ζουν στο εξωτερικό μεταφέρουν εμπειρίες στα όρια της εθνικής ταπείνωσης.
Δυστυχώς, στο «ελληνικό δράμα» απουσιάζει η ψυχραιμία και το χιούμορ. Από όλες τις πλευρές. Ας αναρωτηθούμε πώς αισθάνεται ένας μετριοπαθής Γερμανός που έχει κατά βάση θετικά αισθήματα για την Ελλάδα στο θέαμα διαδηλωτών οι οποίοι καίνε τη γερμανική και τη ναζιστική σημαία έξω από το ελληνικό Κοινοβούλιο.
Όχι, δεν είμαστε ούτε οι «χειρότεροι» ούτε οι «καλύτεροι». Στη μέση της καταιγίδας, κάτω από ένα λεπτό ύφασμα θυμού και αγωνίας ακούμε τους σπασμούς μιας επώδυνης γέννας. Κάτι πεθαίνει και κάτι γεννιέται.
Στην ιστορία μας τώρα. Το δρα Joachim Genth τον συνάντησα για πρώτη φορά, τις προηγούμενες ημέρες, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης των Γερμανών βουλευτών του κόμματος CDU στο Κοινωνικό Ιατρείο Καλαμάτας. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας ήταν ο ενδιάμεσος κρίκος. Μετέφραζε, ενημέρωνε τους ομοεθνείς του, περιέγραφε την ανθρωπιστική κρίση που ζει η χώρα μας. Δε μασούσε τα λόγια του. Γνωρίζει ότι η χώρα μας δεν είναι η πηγή των δεινών της Ευρώπης. Όπως κατανοεί και απόλυτα ότι χρειάζεται κάποια πράγματα ν’ αλλάξουν.
Ο γιατρός είχε μια λαμπρή και πολύπλευρη επιστημονική καριέρα στη Γερμανία. Πριν από τρεις δεκαετίες περίπου επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα και συγκεκριμένα τη Μάνη και από τότε αποφάσισε ότι αυτή θα γίνει εφεξής η «γενέθλια» γη του. Εγκαταστάθηκε στην Πλάτσα και στην αρχή ασκούσε το επάγγελμα που ήθελε. Δε ζητούσε, όμως, ποτέ χρήματα, όποιος ήθελε του έδινε. Στη συνέχεια ήρθε στη ζωή του κι ένα παιδί, οπότε συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να βρει μια άλλη δουλειά για να εξασφαλίσει την οικογένειά του. Αγόρασε έναν ελαιώνα.
Η εστίασή του στην «επιχείρηση ελιάς» έγινε γι’ αυτόν ψυχική και σωματική άσκηση. Από τη μία πλευρά, κοινωνικοποιήθηκε ακόμα περισσότερο με τους κατοίκους της περιοχής, συνεργάστηκε με διάφορους ανθρώπους που είχαν άλλη άποψη για τα πράγματα, έκανε πελάτες, συνυπήρξε με άλλους γεωργούς.
Από την άλλη πλευρά, όμως, ως άνθρωπος της μεθόδου, επέβαλε και τους δικούς του κανόνες. Όπως, για παράδειγμα, η φυσική πρακτική και χρήση κατά τη διάρκεια της συγκομιδής του καρπού! Αυτό που δεν κατάφερε να τιθασεύσει είναι την ελληνική γραφειοκρατία.
Περιγράφοντας τη ζωή του μας έλεγε ότι στην αρχή έβγαζε 500 κιλά λάδι και σήμερα έχει φτάσει να παράγει 15 τόνους, ποσότητα την οποία εξάγει στη Γερμανία. Στα ελληνικά ράφια δεν υπάρχει το λάδι του, αφού, όπως είπαμε, έχει ένα είδος «αλλεργίας» στη γραφειοκρατία.
Ο γιατρός- ελαιοπαραγωγός, όμως, αποτελεί κι ένα σημαντικό κομμάτι του έργου που παράγουν οι εθελοντές επιστήμονες και το υπαλληλικό προσωπικό του Κοινωνικού Ιατρείου. Ενισχύει την προσπάθεια όπως μπορεί και πάντοτε είναι μπροστά να δώσει λύσεις σε όποιο πρόβλημα κι αν υπάρξει.
Αυτός είναι κυρίες και κύριοι ο άνθρωπος- δρ Joachim Genth!
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
