Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Ο πρωθυπουργός της Αγγλίας κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, Sir Winston Churchill, συνήθιζε να λέει ότι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Ήθελε να πει πως μια συμφωνία μπορεί να έχει διαφορετική σημασία από αυτή που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να έχει.
Ας δούμε, λοιπόν, κάποιες από αυτές της προχθεσινής συνεδρίασης:
Ήταν λάθος για την κουλτούρα του «Δικτύου» ότι στην αρχή δεν κλήθηκε στο προεδρείο της συνέλευσης κάποια γυναίκα. Τελικά, έπειτα από ενστάσεις, δέχθηκε να καθίσει το μέλος της Γραμματείας Σ. Πλακονούρη, αλλά αυτό δε μείωσε το… παραστράτημα.
Θέμα δημοκρατικής λειτουργίας υπήρξε και όταν δεν έγινε δεκτό το αίτημα να μετρηθούν οι ψήφοι των μελών. Έτσι, κανείς δε γνωρίζει πόσοι ψήφισαν υπέρ του Μανώλη Μάκαρη, πόσοι ήταν κατά και πόσοι ψήφισαν λευκό. Οι όποιες δικαιολογίες δεν κατάφεραν να μετριάσουν την άσχημη εντύπωση.
Παλιότερα, στη μετεμφυλιακή περίοδο, η Δεξιά ήταν η παράταξη που ζητούσε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων από τους πολίτες ή δηλώσεις ιδεολογικής μετάνοιας για να δουν στον ήλιο μοίρα.
Από πότε η Αριστερά υιοθέτησε αυτή τη λογική; Γιατί αυτή την εντύπωση μας έδωσαν κάποιοι, προχθές, για να πειστούν στην υιοθέτηση της πρότασης Μάκαρη.
Θα πρέπει να καταλάβει το «Δίκτυο» ότι οι δημοτικές εκλογές δε γίνονται για να ψαρέψουμε αντιμνημονιακές ψήφους διαμαρτυρίας. Θα πρέπει να διεκδικήσει τη στήριξη των πολιτών με το πρόγραμμά του, την αυτοδιοικητική παράδοση που έχει δημιουργηθεί στην Καλαμάτα σε πολίτες που δεν ανήκουν στη στενή έννοια του όρου «δεξιός», το δικό του σχέδιο διαχείρισης του Δήμου.
«Όλα πρέπει ν’ αλλάξουν για να παραμείνουν τα ίδια», λέει ο Γατόπαρδος στον επαναστάτη ανιψιό του, στην ομώνυμη αριστουργηματική ταινία του Βισκόντι, που αποτυπώνει μοναδικά τη συντριβή της αριστοκρατίας και την κυριαρχία της αστικής τάξης στην ιταλική πολιτική σκηνή του 19ου αιώνα.
«Εμείς (οι αριστοκράτες) είμαστε οι λεοπαρδάλεις και τα λιοντάρια αυτού του κόσμου κι αυτοί (οι αστοί και οι έμποροι), που θα μας αντικαταστήσουν, θα είναι τα τσακάλια και τα πρόβατα και μετά όσοι επιβιώσουμε, λεοπαρδάλεις, λιοντάρια, τσακάλια και πρόβατα, θα συνεχίσουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας σαν το αλάτι της γης», εξομολογείται ο «κόκκινος» κόμης.
Λογική του «Δικτύου» θα πρέπει να είναι η ριζική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος.
Σε τέσσερις βασικούς άξονες: την αλληλεγγύη μέσω στήριξης ανθρώπων και ομάδων που έχουν ανάγκη, την ποιότητα ζωής μέσω ανάκτησης δημόσιων χώρων, την παραγωγική αναδιοργάνωση του Δήμου και τη δημοκρατία μέσω της εμπλοκής περισσότερων πολιτών στη λήψη αποφάσεων, πρέπει να κινείται η λογική του.
Την περιέγραψε πολύ καλά ο Σταμάτης Μπεχράκης.
Παραφράζοντας τον Ενρίκο Μπερλιγκουέρ θα λέγαμε: Θα ήταν εντελώς απατηλό το να σκεφτεί κανείς, ακόμα κι αν τα κόμματα και οι δυνάμεις της νέας δημοτικής παράταξης κατόρθωναν να φθάσουν το 51% των ψήφων και της κατάκτησης της πλειοψηφίας, […] πως ένα τέτοιο ποσοστό θα επαρκούσε δήθεν για την επιβίωση και την επιτυχία της νέας Δημοτικής Αρχής που θα εξέφραζε μία παρόμοια πλειοψηφία.
Η πολιτική προοπτική είναι αυτή της συνεργασίας και της συνεννόησης των πλατύτερων δυνάμεων.
