Πεζοπορία με τους Κενταύρους της Φολόης και τον Ορειβατικό (φωτογραφίες)

-Πριν γίνουν ίδιες οι Κυριακές με τις Δευτέρες, ας πάρουμε τα βουνά… 
Ιστορίες από εξορμήσεις του ΕΟΣ Καλαμάτας έφταναν στ’ αυτιά μας από φίλους- μέλη του συλλόγου εδώ και πολλά χρόνια.
Βλέποντας το κάλεσμα, λοιπόν, για την πεζοπορία στο δάσος της Φολόης, η Παρή, η κοπέλα της παρέας, έριξε την ιδέα. Αν και δύσκολος στο πρωινό ξύπνημα ο Νίκος, φτάσαμε και οι τρεις εγκαίρως στο σύλλογο στις 7, απ’ όπου και ξεκινήσαμε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη. Με κάποιες ενδιάμεσες στάσεις, για να ακολουθήσουν και φίλοι του συλλόγου που βρίσκονται εκτός Καλαμάτας και με τη συνοδεία του «Θανάση και της Μελίνας» σε όλο το ταξίδι, φτάσαμε γύρω στις 10.30 στο δρυοδάσος των Κενταύρων.
Βλέποντας τις αιωνόβιες βελανιδιές καταλάβαμε αμέσως την ιδιαιτερότητα του δάσους της Φολόης. Η πεζοπορία ξεκίνησε με ελαφριά βροχή, πράγμα για το οποίο οι περισσότεροι είχαν προνοήσει, σε αντίθεση με εμάς, χωρίς όμως να πτοηθούμε ιδιαίτερα. Το δάσος των 42.000 στρεμμάτων είναι κατάφυτο από ευθύκορμες βελανιδιές (δρύες), αλλά και γεμάτο από άλλες τόσες Νύμφες, οι οποίες, σύμφωνα με το μύθο, κατοικούσαν στις κορυφές τους. Έτσι τα δέντρα αυτά είχαν μια θεϊκή υπόσταση και απαγορευόταν η κοπή τους κατά την αρχαιότητα. Βέβαια, στις μέρες μας, απαλλαγμένοι από τέτοιες δεισιδαιμονίες, κάποιοι αγνόησαν την οργή της Άρτεμις και γέμισαν το δάσος άδειες συσκευασίες λιπασμάτων, πλαστικά μπουκάλια και άλλα πολλά. Έχουν εκχερσωθεί και καταπατηθεί επίσης, παράνομα, μεγάλες εκτάσεις για να καλλιεργηθούν. Μάλλον μας χρειάζεται ένας Δίας πάνω απ’ το κεφάλι μας, αλλιώς δε βάζουμε μυαλό.
Το πρώτο μέρος της πορείας μας γίνεται μέσα από ένα απ’ τα πολλά μονοπάτια του δάσους για περίπου μία ώρα, εμείς πεζοί, ο κύριος Μανώλης με το ποδήλατό του, μαζί με πολλά μικρά παιδιά, μαζί με τη Μάρα, αλλά και τον αρσενικό σκύλο της ομάδας. Οι ανθισμένες ορχιδέες αλλά και οι δρύες, που δε θα ανθίσουν πριν από το Μάιο, αποτελούν ένα τοπίο ιδανικό για να αποτελέσει το σπίτι των πολεμοχαρών κενταύρων, αλλά και ενός φιλήσυχου εξ αυτών, του Κενταύρου Φόλου. Ο Ηρακλής, φίλος του Φόλου, βρέθηκε κι αυτός στο δάσος της Φολόης, λίγο πριν εκτελέσει τον τέταρτο άθλο του, πριν δηλαδή πιάσει τον Ερυμάνθιο Κάπρο και τον μεταφέρει ζωντανό στον Ευρυσθέα. Όμως, σε μία συμπλοκή με άλλους Κενταύρους ένα από τα βέλη του βρίσκει τον Φόλο, έτσι ο Ηρακλής θάβει το νεκρό φίλο του κάπου στο δάσος, το οποίο παίρνει έτσι το όνομά του προς τιμήν του. Αρκετά, όμως, με τη μυθολογία.
Φτάνουμε, λοιπόν, στην πρώτη στάση έπειτα από περίπου τέσσερα χιλιόμετρα πορείας, και έχουμε χρόνο για λίγη ξεκούραση και ομαδικές φωτογραφίες της παρέας μας. Από εδώ και μπρος θα βγούμε από τα σηματοδοτημένα μονοπάτια και θα βαδίσουμε λίγο πιο άναρχα στο δάσος. Τα αιωνόβια δέντρα που έφταναν τα 15 μέτρα ύψος, λόγω του μεγάλου ποσοστού υγρασίας που έχουν αλλά και επειδή δεν έχουν ρετσίνι, είναι πρακτικά άκαυστα, έτσι εξηγείται η μακροβιότητα του δάσους ως έχει. Χελώνες και ένας σκαραβαίος βρέθηκαν στο δρόμο μας ή, μάλλον, εμείς στο δικό τους και φωτογραφήθηκαν μαζί μας, δείχνοντάς μας το πρόσωπο του δάσους, το οποίο αλλάζει αντάμα με τις εποχές. Έτσι, αν η επίσκεψη γινόταν φθινόπωρο, θα βλέπαμε πολλών ειδών μανιτάρια, όπως το σπάνιο είδος “Amanita Caesarea” ή αλλιώς «Αυγό του Καίσαρα», που ευδοκιμούν στην υγρασία που προσφέρει η σκιά των ψηλών δέντρων.
Άλλα τέσσερα χιλιόμετρα και φτάνουμε στο κιόσκι πληροφοριών του δάσους, όπου φωτογραφικό υλικό και βίντεο μας δίνουν πληροφορίες για την ιστορία, τη χλωρίδα και την πανίδα του. Εξίσου ενδιαφέρον και το φαγητό λίγο πιο δίπλα… κι ενώ αρχικά υπολογίζαμε να επιστρέψουμε πεζοί στο σημείο εκκίνησης, μάλλον βαρύναμε λίγο και αποφασίσαμε ότι η πεζοπορία έλαβε τέλος για σήμερα.
Λίγη ξεκούραση για όλους, παιχνίδι για τα παιδιά, τσίπουρο και κρασί για τους υπόλοιπους και η συζήτηση με τον πρόεδρο μας οδηγεί να αναλάβουμε να γράψουμε τις γραμμές που διαβάζετε.
Έτοιμοι, λοιπόν, για αναχώρηση γύρω στις 3.00 μετά το μεσημέρι, και ξανά με τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, μας παίρνει ο ύπνος μέχρι το Καλό Νερό. Μια στάση για καφέ, ακόμα μία ώρα στο δρόμο και φτάνουμε πίσω στα γραφεία του συλλόγου.
Η πρώτη ουσιαστική επαφή με το σύλλογο έφτασε στο τέλος της και μας άφησε μια όμορφη αίσθηση και μια γλυκιά κούραση. Συνειδητοποιούμε κάποιες φορές ότι περιπλέκουμε χωρίς λόγο τη ζωή μας εγκλωβισμένοι στο αστικό τοπίο, ενώ έχουμε τη δυνατότητα να δούμε τα πράγματα με άλλους ρυθμούς στην ηρεμία της φύσης.
Πριν, λοιπόν, χάσουμε αυτή τη δυνατότητα και γίνουν ίδιες οι Κυριακές με τις Δευτέρες, ας πάρουμε τα βουνά. Ας αναλογιστούμε, αν προτιμάμε μια βόλτα με τους Κενταύρους ή άλλη μια μέρα στο ωραίο μας διαμέρισμα με θέα το μπαλκόνι του γείτονα. Καλή αντάμωση σε μέρη όμορφα…
 
Των Παρή, Ανδρέα, Νίκου