Λίγη ώρα πριν από τη συναυλία του στο “Luna Lounge”, την Τρίτη 8 Απριλίου, ο Τονίνο Καροτόνε ή, κατά κόσμον, Αντόνιο Ντε Λα Κουέστα μίλησε στο «Θάρρος» για την ξεχωριστή του σχέση με την Καλαμάτα, το ελληνικό κοινό, την αγάπη του για τη ρεμπέτικη μουσική, το «πάθος» που βγάζει στη σκηνή, αλλά και για την κρίση που βιώνει ολόκληρος ο πλανήτης…
Ο εκκεντρικός «Βάσκος καλλιτέχνης», με την ξεχωριστή σκηνική παρουσία, μαζί με τη μοναδική φωνή της συντρόφου του Piluca Arαnguren και μίας μόνο κιθάρας, του καταπληκτικού συγχωριανού του από την Παμπλόνα, Αnder Pelcaz del Barrio, κατάφερε να ξεσηκώσει στους «μεσογειακούς του ρυθμούς», για ακόμα μια φορά, το κοινό της Καλαμάτας που κατέκλυσε τη «Στοά Βαρβουτσή» και το “Luna Lounge” για να τον ακούσει.
Αν και το όνομά του είναι παγκοσμίως γνωστό, έχει γράψει τεράστιες επιτυχίες και έχει πουλήσει αρκετά εκατομμύρια δίσκων, ο Τονίνο είναι ένας λιτός, ξεχωριστός άνθρωπος, που λατρεύει να μιλά με απλό κόσμο και να μοιράζεται μαζί του ανθρώπινες ιστορίες…
Ο λόγος στον ίδιο:
-Βρίσκεσαι για τρίτη φορά στην πόλη μας. Τι είναι αυτό που σε τραβάει στην Καλαμάτα;
Είναι η τρίτη φορά που βρίσκομαι στην Καλαμάτα και νιώθω σαν να έρχομαι όλη μου τη ζωή. Στην Ελλάδα ο κόσμος με αγαπάει, αλλά αυτό που συναντώ ειδικά στην Καλαμάτα, δε το συναντώ σε κανένα μέρος του κόσμου. Στον κόσμο της Καλαμάτας αρέσει να διασκεδάζει, περνάει καλά μαζί μου, όπως και εγώ πάντα περνάω καλά μαζί του. Επίσης, στην Καλαμάτα έχω πολύ καλούς φίλους, όπως τον Dambo, τον Περικλή, που είναι «μεγάλη προσωπικότητα», και άλλους…
Γενικά νιώθω μέσα σ’ ένα οικογενειακό κλίμα, όταν βρίσκομαι στην πόλη σας.
-Εκτός της Καλαμάτας, σχεδόν κάθε χρόνο επισκέπτεσαι την Ελλάδα. Ποια είναι η άποψή σου για το ελληνικό κοινό;
Αισθάνομαι πολύ άνετα με το ελληνικό κοινό, γιατί είναι πολιτισμένο, έχει κουλτούρα και συμμετέχει στα τραγούδια μου, αν και δε γνωρίζει τα λόγια… Όταν τραγουδάω στην Ελλάδα, αισθάνομαι σαν να τραγουδώ στην Ισπανία.
-Πριν από δύο χρόνια τραγούδησες στα ελληνικά ένα τραγούδι μαζί με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Να περιμένουμε κι άλλες τέτοιες απόπειρες στο μέλλον;
Πριν από δύο χρόνια έκανα περιοδεία σε πολλά ελληνικά νησιά με τον Μαχαιρίτσα και άλλους Έλληνες καλλιτέχνες. Εκεί άρχισα να μαθαίνω και λίγα ελληνικά Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκα με Έλληνες. Στο παρελθόν είχα παίξει με ρεμπέτες στη Θεσσαλονίκη.
Στο μέλλον σίγουρα θα συνεργαστώ με Έλληνες μουσικούς και γενικά μου αρέσει να συνεργάζομαι με μουσικούς από όλο τον κόσμο.
Τα ελληνικά μπορεί να είναι μια δύσκολη γλώσσα γραμματικά, αλλά η προφορά τους μοιάζει με τα ισπανικά περισσότερο, ακόμα και από τα ιταλικά. Το ελληνικό κοινό με ενδιαφέρει και υπόσχομαι σιγά σιγά να μάθω ελληνικά, ώστε να τραγουδήσω κι άλλα τραγούδια στο μέλλον.
-Έχεις δηλώσει παλιότερα ότι θαυμάζεις το «ρεμπέτικο». Θα επιχειρούσες ποτέ να τραγουδήσεις σε αυτό το στυλ;
Έπαιξα μουσική με ρεμπέτες στη Θεσσαλονίκη πριν από χρόνια. Τα ρεμπέτικα είναι ένα άκουσμα άγριο, αλλά με συναίσθημα… Μοιάζει με το φλαμένγκο και τα αμερικάνικα μπλουζ. Τα ρεμπέτικα εξιστορούν σκληρές ανθρώπινες ιστορίες… Νομίζω, ταιριάζουν στην προσωπικότητά μου… Μου αρέσει ο κόσμος που πίνει και διασκεδάζει ακούγοντας ρεμπέτικα, όπως ο κόσμος στην Ισπανία με το φλαμένγκο. Είναι μια μουσική σαν θρησκεία και νομίζω ότι εκφράζει την ελληνική παράδοση και είναι μέρος της κουλτούρας και της ταυτότητας της χώρας σας.
-Όσοι έχουν την τύχη να σε δουν επάνω στη σκηνή, δεν μπορούν να πιστέψουν το πάθος που βγάζεις; Τι νιώθεις κάθε φορά που ανεβαίνεις να τραγουδήσεις;
Θεωρώ ότι είμαι ένας άμεσος καλλιτέχνης… Δε μου αρέσει να κλείνομαι σε στούντιο. Έχω τραγουδήσει σε δρόμους, σε μπαρ, παντού… Στο χωριό μου, στη χώρα των Βάσκων, έχουμε μια παράδοση να τραγουδάμε όταν τρώμε, η οποία χάνεται με τα χρόνια… Όλη μου η ζωή είναι η σκηνή. Ό,τι και να έχω, αν είμαι άρρωστος, αν αισθάνομαι άσχημα, όταν ανεβαίνω να τραγουδήσω ξεχνάω τα πάντα. Μου αρέσει ο κόσμος να είναι κοντά μου και να συμμετέχει με χιούμορ, ειρωνεία και σαρκασμό στις συναυλίες μου.
-Συχνά σχολιάζεις τις πολιτικές εξελίξεις στον κόσμο, είτε σε συνεντεύξεις σου είτε με το στίχο σου… Πού πιστεύεις ότι οφείλεται το γεγονός ότι η «ακροδεξιά» κερδίζει έδαφος σε όλη την Ευρώπη; Σε φοβίζει αυτό;
Είναι ένας κόσμος δύσκολος για τους περισσότερους ανθρώπους στον πλανήτη. Αν μιλήσουμε για το φασισμό, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Σε περιόδους κρίσης ο κόσμος γίνεται πιο ξενόφοβος. Η ακροδεξιά εκμεταλλεύεται την κρίση για να κερδίσει έδαφος κατηγορώντας τους μετανάστες για ό,τι συμβαίνει. Είναι φυσικό επακόλουθο σε καιρούς κρίσης η μετανάστευση να αυξάνεται, γιατί άνθρωποι που δεν έχουν χρήματα πηγαίνουν σε μέρη που υπάρχει πλούτος. Οι πολιτικοί το εκμεταλλεύονται αυτό και ρίχνουν στους μετανάστες τα προβλήματα. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και κρίση αξιών. Είναι εποχές δύσκολες και επικίνδυνες, και πρέπει να εφοδιάσουμε τη νέα γενιά και τα μικρά παιδιά με αξίες, ώστε να αντιμετωπίσουμε το φασισμό.
-Έχεις γράψει πάρα πολλά τραγούδια, αρκετά από αυτά έγιναν επιτυχίες σε όλο τον κόσμο, υπάρχει κάποιο που ίσως να ξεχωρίζεις;
Έχω ζήσει άσχημες στιγμές που με έχουν βοηθήσει να γράψω τα τραγούδια μου … Όπως, για παράδειγμα, το “Me cago en el amor”, που μου έδωσε τεράστια επιτυχία και με στιγμάτισε στην καριέρα μου. Από την άλλη πλευρά, αυτή η επιτυχία και ότι ταυτίστηκα με αυτή τη μουσική, ίσως να μου στέρησε τη δυνατότητα να τραγουδήσω άλλα είδη.
Όλα μου τα τραγούδια είναι μέρος της ζωής μου… εμπειρίες… στιγμιαίες εμπνεύσεις και ποίηση. Αυτή την εποχή δεν έχω έμπνευση και δεν μπορώ να γράψω. Ένας από τους λόγους που έρχομαι στην Καλαμάτα είναι και για να εμπνευστώ (γέλια)… Άλλωστε, ο φίλος μου ο Περικλής με έχει καλέσει να έρθω και για διακοπές εδώ στην πόλη σας, να δω και τις παραλίες της, και ελπίζω να τα καταφέρω στο μέλλον…
-Τι θα έκανες, αν δεν ήσουν τραγουδιστής;
Είναι μια ερώτηση που την κάνω κι εγώ στον εαυτό μου… Αν δεν ήμουν καλλιτέχνης, θα ήμουν κάτι σαν πειρατής και σίγουρα θα ήμουν παράνομος… Ίσως να ασχολιόμουν με την πολιτική και να ήμουν αντιμιλιταριστής… Επίσης, θα μπορούσα να είμαι δημοσιογράφος, και να γράφω τα πράγματα όπως τα βλέπω εγώ, ή συγγραφέας.
του Κωνσταντίνου Γαζούλη
Υ.Γ.1. Ευχαριστούμε πολύ τον Dambo Campanini για τη βοήθειά του στη συνέντευξη, καθώς και τη Δήμητρα Φιλοσόφου και τον Στάθη Κουλιέρη για τη βοήθειά τους στη μετάφραση.
Υ.Γ.2.: Ευχαριστούμε πολύ το φωτογραφείο “Photoland” και τον Χρόνη Χρονόπουλο (www.chronischronopoulos.gr) για την επεξεργασία του βίντεο
