Σε εφαρμογή μπαίνει από τον Ιούλιο του 2014 ο νόμος του 2011 της Άννας Διαμαντοπούλου, στόχος του οποίου είναι να διαγραφούν οι «αιώνιοι φοιτητές». Για το λόγο αυτό κρίσιμη θεωρείται αρχικά η εξεταστική του Ιανουαρίου, αλλά και εκείνη του Ιουνίου.
Αν υποθέσουμε, δε, ότι όλοι οι αιώνιοι φοιτητές προσέλθουν για την τελευταία τους ευκαιρία, πραγματικά δε θα χωρούν στα αμφιθέατρα!
Σύμφωνα με υπολογισμούς, ο αριθμός των «μεγάλων» σε ΑΕΙ και ΤΕΙ φθάνει τους 250.000. Αξιοσημείωτο είναι ότι στα ΑΕΙ είναι 180.000, ενώ όσοι σπουδάζουν κανονικά είναι 170.000!
Αν, τελικά, οι αιώνιοι θέλουν να ξεμπλέξουν με τη σχολή τους, θα πρέπει να σπεύσουν όσοι πέρασαν έως το 2003 (!)
Το μεγάλο ζήτημα με νούμερα
Με βάση τα τελευταία στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για την τετραετία 2007-2011, προκύπτουν τα εξής:
-Στο τέλος του έτους 2010-2011 στα πανεπιστήμια ήταν εγγεγραμμένοι 347.304 φοιτητές. Το 2009-2010 ήταν εγγεγραμμένοι 341.836 φοιτητές και το 2008-2009 ήταν 336.879 φοιτητές.
-Από τους 347.304 φοιτητές το 2010-2011, οι 168.478 ήταν εντός των κανονικών ετών σπουδών της σχολής τους, ενώ οι 178.826 είχαν ξεπεράσει τον ελάχιστο χρόνο σπουδών, δηλαδή πάνω από τον έναν στους δύο (ακριβές ποσοστό 51,4%) «όφειλαν» απλώς μαθήματα. Από τους 178.826 φοιτητές, οι περισσότεροι χαρακτηρίζονται πλέον «αιώνιοι», καθώς έχουν ξεπεράσει και τη διετή παράταση που δίνεται, ώστε η αποφοίτηση να λογισθεί «έγκαιρη».
Είναι σημαντικό, πάντως, ότι ο ρυθμός αύξησης των φοιτητών, πέραν των κανονικών εξαμήνων, επιβραδύνεται τα τελευταία χρόνια. Ενδεικτικά, το 2008-2009 οι φοιτητές πέραν των κανονικών εξαμήνων ήταν 173.161 (αυξημένοι κατά 7,2% σε σχέση με τους 161.591 του 2007-2008), το 2009- 2010 ήταν 176.393 (αυξημένοι κατά 1,9%) και το 2010-2011 ήταν 178.826 (αύξηση 1,4%).
Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι «αιώνιοι» επέστρεψαν στις σχολές τους για να πάρουν πτυχίο, καθώς και ότι οι φοιτητές των κανονικών εξαμήνων σπεύδουν να ολοκληρώσουν έγκαιρα τις σπουδές τους.
Οι καθοριστικές ημερομηνίες
Για να μη διαγραφούν από το ΑΕΙ οι μεγάλοι φοιτητές, πρώτοι πρέπει να πάνε για να λάβουν πτυχίο όσοι πέρασαν το ακαδημαϊκό έτος 2003-2004. Κι αυτό, γιατί, σύμφωνα με το νόμο 4009/2001, οι φοιτητές που κατά το τέλος του ακαδημαϊκού έτους 2011-2012 θα έχουν συμπληρώσει 2ν+1 έτη σπουδών (όπου ν=4 έτη), θα διατηρήσουν τη φοιτητική τους ιδιότητα έως και το τέλος του ακαδημαϊκού έτους 2013-2014 (δηλαδή, για δύο ακόμη έτη ή για τέσσερα ακαδημαϊκά εξάμηνα).
Έπειτα, όσοι μπήκαν στις σχολές από το 2004 έως το 2006, θα πρέπει να έχουν τελειώσει έως τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2014-2015.
Οι φοιτητές λένε ναι, αλλά υπό προϋποθέσεις
Το «Θάρρος» βρέθηκε στο ΑΕΙ και το ΤΕΙ της Καλαμάτας και μίλησε με φοιτητές για το συγκεκριμένο θέμα.
Την άποψή της για το όριο στις σπουδές εξέφρασε και η πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας, Γεωργία Ξανθάκη-Καραμάνου.
Νίκος Σιδηρόπουλος
«Επιτέλους ν+2! Έπρεπε κάποια στιγμή να μετατραπούμε από ρέμπελοι σε φοιτητές. Δυστυχώς, η γενιά μας έχει παρεξηγήσει το πανεπιστήμιο και σε αυτό φταίνε και οι γονείς μας, αφού υπήρχε το σκεπτικό “διάβασε, παιδί μου, για να πας στο πανεπιστήμιο και να κάνεις φοιτητική ζωή”.
Εγώ προσωπικά πλέον δεν έχω υπόλοιπο μαθημάτων. Στα 4 χρόνια έφυγα και πήγα να κάνω το στρατιωτικό μου. Μετά από 2 χρόνια γύρισα, έδωσα το τελευταίο μου μάθημα και παρέδωσα πτυχιακή. Έτσι, τελικά, έφθασα στο 7ο έτος για να τελειώσω τη Σχολή, αφού τότε δεν υπήρχε ν+2 και δεν αγχωνόμουν».
Βασίλης Παπαρούπας
«Προσωπικά, αυτό το μέτρο δε με φοβίζει, γιατί τελείωσα. Το θεωρώ, όμως, σωστό για την εξάλειψη των αιωνίων φοιτητών, αλλά υπό προϋποθέσεις. Δηλαδή, να εξετάζεται αν το παιδί άργησε τις σπουδές του λόγω θεμάτων υγείας ή κοινωνικών κριτηρίων. Δεύτερον, να υπάρχει παραθυράκι στο νόμο για τους επί πτυχίω φοιτητές, δηλαδή ένα παιδί που χρεωστάει 2, 3, 4 μαθήματα δεν μπορεί να είναι στο ίδιο τσουβάλι με αυτόν που χρωστά 40».
Βασίλης Σπόκος
«Εντάξει, κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τα ιδρύματα, αλλά υπάρχει και η πλευρά του τρόπου λειτουργίας τους, που δε σε αφήνει να τελειώσεις στην ώρα σου, δηλαδή αυτό που λέμε δημόσια δωρεάν παιδεία δεν υπάρχει.
Κι αυτό σε επηρεάζει από οικονομικής πλευράς, γιατί πολλοί αναγκάζονται να δουλέψουν για να σπουδάσουν, κάτι που σε κρατά πίσω.
Αν το κράτος τα παρείχε όλα, δηλαδή σίτιση, στέγαση και σωστή δομή λειτουργίας και δεν τελείωναν στην ώρα τους, τότε ναι, ας τους διέγραφε».
Λεωνίδας Βάλλας
«Το ν+2 είναι ένα μέτρο το οποίο, αν λειτουργήσει σωστά, θα αναβαθμίσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση! Βέβαια, αυτό θα γίνει, εάν τεθούν και κάποιες προϋποθέσεις, για τους φοιτητές, για παράδειγμα, που εργάζονται παράλληλα, οπότε ίσως χρειάζονται παραπάνω έτη για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους.
Από εκεί και πέρα, οι σπουδές πρέπει να λειτουργούν ως βοήθημα και όχι ως τροχοπέδη για την κατάρτιση και την εξέλιξη των ανθρώπων στη μετέπειτα ζωή τους. Οπότε το ν+2 θεωρώ ότι βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση».
Παναγιώτης Τσακαρδάνος
«Γενικότερα στην Ελλάδα μάς αρέσει να παίζουμε το παιχνίδι της “εύκολης κατηγορίας” και, μάλιστα, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής.
Το ίδιο συμβαίνει και με θέματα που αφορούν στον πανεπιστημιακό χώρο. Οι φοιτητές κατηγορούμε μόνο το σύστημα και όλα τα κακώς κείμενα του τόπου, για να καλύψουμε την τεμπελιά που σε πολλές των περιπτώσεων μας διακατέχει.
Από την άλλη, το σύστημα πάσχει σε τέτοιο βαθμό ώστε να αποθαρρύνει το φοιτητή να είναι επιμελής στις σπουδές του, απαιτώντας όμως από αυτόν πολλά.
Με το συγκεκριμένο νόμο οφείλω να πω πως το “παιχνίδι αυτό” συνεχίζεται, αφού ο φοιτητής οφείλει να προσπαθήσει, χωρίς να έχει συμβεί κάποια ουσιαστική βελτίωση στο χώρο της παιδείας, να τελειώσει τις σπουδές του σε πιο σύντομο διάστημα.
Επειδή, όμως, η μαζοποίηση προκαλεί σύγχυση, η περίπτωση από φοιτητή σε φοιτητή αλλάζει, αφού υπάρχουν άτομα που επαναπαύονται με την εισαγωγή τους, όπως και άτομα που λόγω των συνθηκών, όντως, κωλύονται στο να αποπερατώσουν τον κύκλο σπουδών τους.
Ο νόμος βρίσκεται προς τη σωστή κατεύθυνση, ωστόσο θα θεωρούσα ορθότερο ένα νόμο που θα αναφέρεται στο ν συν 4, ώστε να προστατεύονται φοιτητές που, όντως, κοπιάζουν, αλλά έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με τη σημερινή κατάσταση».
Βίλλυ Μπελόγιαννη
«Γενικώς ο περιορισμός της διάρκειας σπουδών είναι άστοχος, νομίζω. Το κράτος δεν πληρώνει για τον “αιώνιο” φοιτητή, που μετά τα βασικά έτη δε δικαιούται σίτισης ή στέγασης, έτσι κι αλλιώς. Επιπλέον, από τη στιγμή που θα αλλάξει ο οδηγός σπουδών, ο φοιτητής μπορεί μόνο για 1-2 χρόνια να εξετάζεται σε μη αντιστοιχιζόμενα χρεωστούμενα μαθήματα. Έπειτα, είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει το νέο πρόγραμμα σπουδών.
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι η διάρκεια σπουδών δε σχετίζεται κατ’ ανάγκη με την ποιότητα/επάρκεια γνώσεων και ότι το Δημόσιο δεν επιβαρύνεται από το φοιτητή που ξεπερνά το ν.
Τελικά, το ν+2 είναι πάρα πολύ περιοριστικό, καθώς οι περισσότεροι δουλεύουν παράλληλα πλέον».
Δημήτρης Λαβασίδης
«Θεωρώ ότι δεν πρέπει να κόβουν την ευκαιρία από τους φοιτητές, μπορεί να λέμε αιώνιοι φοιτητές, αλλά, για παράδειγμα, κάποιος που έχει φθάσει 50 χρόνων και απολύθηκε, μπορεί να θελήσει να πάρει το πτυχίο του. Γιατί να του κόψουν αυτό το όνειρο;».
Μαρίνα Καμπόλη
«Πιστεύω ότι έπρεπε να μπει κάποιο όριο σε αυτό το θέμα και συμφωνώ, αλλά υπό προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, αν κάποιος δουλεύει, πρέπει να του δίνουν περαιτέρω χρόνο».
Σταυρούλα
«Είμαι στο 6ο έτος και θεωρώ ότι το μέτρο δίνει λίγο περιθώριο σε κάποιον για να τελειώσει. Το συγκεκριμένο τμήμα, ας πούμε, έχει πολλά μαθήματα.
Έπειτα ζούμε σε μια περίοδο κρίσης και έτσι πολλοί φοιτητές δεν μπορούν να είναι εδώ, αφού δουλεύουν».
Γεωργία Καγιούνη
«Συμφωνώ με αυτό το μέτρο, αφού θεωρώ ότι δεν πρέπει ένας φοιτητής να μένει πολλά χρόνια σε ένα τμήμα. Μπορεί και εγώ να χρωστάω μαθήματα, αλλά αυτό δε με φοβίζει».
Γεωργία Ξανθάκη Καραμάνου, πρόεδρος Τμήματος Φιλολογίας
«Οπωσδήποτε πρέπει να υπάρχει ένας εξορθολογισμός για τους παλαιούς φοιτητές. Πρέπει να τους δίνεται η δυνατότητα, αλλά και οι ίδιοι να προσπαθούν για το καλύτερο. Δηλαδή, να μην επαναπαύονται ότι θα μπορούν εσαεί να προσπαθούν, αλλά να εντείνουν τις προσπάθειές τους ώστε να πάρουν ένα πτυχίο, και με δεδομένο ότι αργούν οι διορισμοί, που θα είναι για το καλό των ιδίων».
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
