Όταν ένας φίλος φεύγει…
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από ένα νεαρό στο προσωπικό του ηλεκτρονικό ημερολόγιο με αφορμή τον πυροβολισμό ενός σκύλου στην περιοχή του Χανδρινού, από άτομο που κανονικά θα έπρεπε να έχει ήδη καταγγελθεί στην Αστυνομία, ώστε να υποστεί τις συνέπειες του νόμου.
Ο θάνατος, όμως, του σκύλου, Γιάννη Πέρρο τον έλεγαν, οδήγησε το νεαρό στο να γράψει το ακόλουθο κείμενο:
«Ο Γιάννης ο Πέρρος ήταν φίλος μας. Ένας από τους ελάχιστους φίλους που κάναμε από τη μέρα που αφήσαμε την Αθήνα και ήρθαμε να ζήσουμε σε αυτό το όμορφο μέρος. Ο Γιάννης ο Πέρρος ήταν όμορφος. Ήταν ψηλός, αδύνατος και αστείος -μάλλον έφταιγαν τα… λίγο μεγάλα αυτιά του, που όταν έτρεχε τραμπαλίζονταν ή μπορεί να ήταν και το ατσούμπαλο περπάτημά του, που γινόταν ακόμα πιο ατσούμπαλο, όταν χαιρόταν που μας έβλεπε κι ερχόταν να μας αγκαλιάσει.
Ο Γιάννης ο Πέρρος ήταν ευγενικός και αγαπούσε τους φίλους του (είμαι σίγουρος ότι μας θεωρούσε φίλους του). Έδειχνε τα συναισθήματά του. Δε φοβόταν να εκφράσει τη χαρά του και την αγάπη του. Έπαιρνε φόρα, στεκόταν στα δυο του πόδια και μας αγκάλιαζε. Κολλούσε το κεφάλι του στο στήθος μας και αναστέναζε ανακουφισμένος. Είναι μεγάλη ανακούφιση να μπορείς να εκφράζεις τα συναισθήματά σου.
Το χειμώνα τον περάσαμε παρέα. Ήταν ευγενικός και πραγματικός κύριος. Ήταν διακριτικός. Μπορεί να πεινούσε, να κρύωνε, να πονούσε, όμως δε μας παραπονέθηκε ούτε μία φορά. Αυτό που έδειχνε να τον ενδιαφέρει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν η φιλία μας. Προτιμούσε να αδιαφορήσει για το φαγητό του, προκειμένου να κερδίσει λίγα λεπτά μαζί μας. Η αγκαλιά μας έμοιαζε πιο σημαντική από κάθε άλλη ανάγκη του.
Ο Γιάννης ο Πέρρος είχε μάθει να είναι ελεύθερος. Δεν καταφέραμε ούτε μία στιγμή να τον περιορίσουμε. Του άρεσε να τρέχει, να κυκλοφορεί ανάμεσα στον κόσμο, να ερωτοτροπεί με τις φιλενάδες του. Και ύστερα πάλι να επιστρέφει στην πόρτα μας. Κάθε πρωί την ανοίγαμε και ήταν εκεί και μας περίμενε. Όταν γυρίζαμε το βράδυ εξαντλημένοι από την κούραση, μας περίμενε χαρούμενος. Είχαμε την ιδιαίτερη σχέση, τη ρουτίνα της οικειότητας, που τον έκανε κομμάτι της ζωής μας.
Για τον περισσότερο κόσμο ήταν στιγματισμένος. Στην πραγματικότητα, ήταν απλά διαφορετικός όμως, δυστυχώς, αυτό φοβίζει τους ανθρώπους. Στη μεγάλη κύστη κάτω από το λαιμό του οι περισσότεροι συγχωριανοί πρόβαλλαν τα κόμπλεξ τους, την ανασφάλεια και την αποτυχία της προσωπικής τους ζωής.
Αν και ο Γιάννης ο Πέρρος έδειχνε να μην προβληματίζεται από τη συμπεριφορά τους απέναντί του, εμείς γνωρίζαμε αυτό που αγνοούσε. Αποφασίσαμε να βοηθήσουμε το φίλο μας. Να κάνουμε ό,τι μπορούσαμε για να απαλλαγεί από το… στίγμα. Πήγαμε ξανά και ξανά στο γιατρό. Η κύστη συνεχώς μίκραινε. Πήρε αντιβιώσεις και άλλα φάρμακα. Ενημερώσαμε τον κόσμο πως ο Γιάννης ο Πέρρος δεν ήταν “άρρωστος”, δεν είχε κάτι “κακό”, δεν ήταν “διαφορετικός”. Πριν από δέκα μέρες τού κάναμε εγχείρηση. Ξανά αντιβιώσεις. Τις τελευταίες μέρες η Αθηνά ήταν χαρούμενη. Η κύστη είχε εξαφανιστεί και ο Γιάννης ο Πέρρος έμοιαζε περισσότερο από ποτέ ευδιάθετος και υγιής. Απολάμβανε τη φιλία μας και τη ζωή του. Ήταν χαρούμενος και για ακόμα ένα λόγο. Είχε βρει φιλενάδα!
Μία από τις προηγούμενες ημέρες δε μας περίμενε έξω από την πόρτα. Σκέφτηκα ό,τι θα ερωτοτροπούσε με τη φίλη του. Θα τον έψαχνα το βράδυ, άλλωστε είχαν περάσει οι μέρες και θα έπρεπε να πάμε στο γιατρό να κόψουμε τα ράμματα.
Το μεσημέρι μάς ενημέρωσαν ότι τον Γιάννη τον Πέρρο τον σκότωσαν… με καραμπίνα… Ο Γιάννης ο Πέρρος δεν είχε δώσει δικαίωμα σε κανέναν. Δεν είχε μίσος μέσα του. Δεν προσπάθησε ποτέ να κάνει κακό σε κανέναν. Του αρκούσε μόνο να βρίσκεται ανάμεσα σε φίλους. Δεν μπορούσε να αναγνωρίσει το δόλο και την κακία, γιατί πολύ απλά δεν ήταν στη φύση του. Ίσως να φταίξαμε κι εμείς, γιατί με τη συμπεριφορά μας τον κάναμε να εμπιστευτεί τους ανθρώπους…
Υ.Γ.1 Όπως μου είπε και η Αθηνά, αυτό το όμορφο μέρος που ζούμε, από τις προηγούμενες ημέρες δεν είναι και τόσο όμορφο…
Υ.Γ.2 Αυτός που τον σκότωσε, έχει παρελθόν. Κάποτε έδερνε και βασάνιζε ανθρώπους, τώρα κυκλοφορεί μεθυσμένος και οπλισμένος…».
