«Όπου και να βρεθούμε, κουβαλάμε μαζί και τον εαυτό μας»
«Κάθε απόφαση μας προσφέρει και μας στερεί κάτι»
Οι Άγγλοι απορούν λίγο που χρησιμοποιούμε όλη μας την εργατική άδεια το καλοκαίρι!
Των Κώστα Γαζούλη- Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
Το ταξίδι αυτής της Κυριακής είχε ως προορισμό το Λονδίνο. Εκεί, μετά την Ειρήνη Κουτουμάνου, συναντήσαμε και την ψυχολόγο Χριστίνα Αργυροπούλου.
Η Χριστίνα γεννήθηκε στη Ρώμη και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Φοίτησε στο 1ο Ενιαίο Λύκειο Καλαμάτας. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ στο Λονδίνο ολοκλήρωσε διετείς μεταπτυχιακές σπουδές στην Ψυχοθεραπεία μέσω κίνησης και χορού.
Πλέον ζει στο Λονδίνο και εργάζεται ως ελεύθερη επαγγελματίας, έχοντας ιδιωτικό γραφείο, ενώ συνεργάζεται με κρατικά ιδρύματα, νοσοκομεία και σχολεία. Επίσης, διδάσκει διαλογισμό και yoga, ενώ συμμετέχει ως εκπαιδευτικός σε διάφορα δημιουργικά και θεραπευτικά σεμινάρια στην Αγγλία και αλλού.
-Πόσο καιρό εργάζεσαι στο εξωτερικό και πόσο εύκολη ήταν η απόφασή σου να φύγεις;
Πάντα με ενδιέφερε να ζήσω στο εξωτερικό. Έφυγα από την Ελλάδα με όρεξη να βιώσω μια καινούρια εμπειρία και να γνωρίσω ανθρώπους διαφορετικούς. Έτσι ήρθα στο Λονδίνο πριν από 8 χρόνια για μεταπτυχιακές σπουδές. Το μέρος μου ήταν ολότελα άγνωστο και οι πρώτες εμπειρίες ήταν ένας συνδυασμός ενθουσιασμού, φόβου και κωμωδίας!
Με τον καιρό αγάπησα τα μέρη, γνώρισα κόσμο, εξερεύνησα τον εαυτό μου. Η πρόκληση αυτή με προχώρησε και με ωρίμασε σε διάφορα επίπεδα. Μόλις αποφοίτησα, αποφάσισα να παραμείνω για να εξελιχθώ περαιτέρω και να εργαστώ. Όλο αυτό ήταν μια συνειδητή επιλογή και προσαρμόστηκα σχετικά άνετα και σταδιακά. Η απόφαση να βρίσκομαι εδώ είναι εύκολη και δύσκολη ταυτόχρονα. Κάθε απόφαση μας προσφέρει και μας στερεί κάτι. Η ζωή στο Λονδίνο δε σταματά ποτέ να με γοητεύει, να με απογοητεύει, να με ξαφνιάζει και να με συγκινεί.
-Δυσκολεύτηκες στην ανεύρεση εργασίας στη χώρα που βρίσκεσαι;
Στην Ελλάδα σπούδασα Ψυχολογία και στο Λονδίνο ειδικεύτηκα ως δημιουργική ψυχοθεραπεύτρια μέσω χοροκίνησης. Με απλά λόγια, δουλεύω συνδυάζοντας την Ψυχολογία με τις τέχνες, κυρίως το χορό. Επίσης, διδάσκω Mindfulness, μια μορφή διαλογισμού και yoga, για την καταπολέμηση του άγχους. Στην Αγγλία, ο τομέας της Ψυχολογίας και της Ψυχοθεραπείας είναι πιο καταρτισμένος, με πολλαπλές και εναλλακτικές επιλογές, και έτσι βρήκα τη θέση μου. Νομίζω στην Ελλάδα ίσως ακόμη πάλευα να εξηγήσω τι κάνω. Εδώ βρήκα απασχόληση σε κρατικά νοσοκομεία, σχολεία, γηροκομεία, καθώς και ιδιωτικά. Οι πόρτες, όμως, δεν ήταν πάντα ορθάνοιχτες. Η εύρεση εργασίας στο εξωτερικό δεν είναι δεδομένη. Αυτός είναι ένας μύθος. Υπάρχει και εδώ αβεβαιότητα, κρίση στην οικονομία και ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Η φύση του δικού μου επαγγέλματος απαιτεί χρόνο, επιμονή, υπομονή, ευρηματικότητα και δημιουργία διασυνδέσεων. Η αναγνώριση και η επιβράβευση, όμως, ακολουθούν.
-Πώς αντιμετωπίζουν τους Έλληνες στη χώρα που ζεις;
Το Λονδίνο είναι ένα πολυπολιτισμικό κέντρο, που αντιμετωπίζει όλους τους λαούς ισότιμα. Εδώ, δεν ένιωσα ποτέ «ξένη». Οι Άγγλοι εκτιμούν το γεγονός ότι ζούμε και εργαζόμαστε χρησιμοποιώντας τη γλώσσα τους. Μας θεωρούν έξυπνους, εργατικούς, αστείους και αυθόρμητους. Οι περισσότεροι εντυπωσιάζονται από την καταγωγή μας και θέλουν να επισκεφτούν την Ελλαδα. Ίσως απορούν λίγο που χρησιμοποιούμε όλη μας την εργατική άδεια το καλοκαίρι!
-Τι θα ήθελες να μεταφέρεις από την κουλτούρα της εκεί ζωής στην Ελλάδα;
Την ποιότητα ζωής στη μεγάλη πόλη, που λείπει από την Αθήνα, για παράδειγμα. Κάθε συνοικία του Λονδίνου έχει ένα όμορφο, καλοδιατηρημένο πάρκο. Τα περισσότερα σπίτια έχουν κήπους. Οι Άγγλοι σέβονται, τιμούν και περιποιούνται τη φύση. Βρίσκω ακόμα αξιόλογη την κοινωνική μέριμνα και την ευαισθητοποίηση ως προς τις κοινωνικές μειονότητες. Για παράδειγμα, υπάρχουν σχέδια πρόνοιας για να κυκλοφορούν με άνεση και ανεξαρτησία άτομα με αναπηρίες.
Επίσης, εκτιμώ το γεγονός ότι οι περισσότεροι Άγγλοι σέβονται το διαφορετικό και είναι ανοιχτόμυαλοι. To γεγονός πως κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτου καταγωγής, τάξης, φύλου, χρώματος και επαγγελματικών ή προσωπικών προτιμήσεων, νιώθει πως εδώ «ανήκει», είναι μεγάλο μάθημα για την υπόλοιπη Ευρώπη.
Τέλος, μέρος της κουλτούρας των Άγγλων είναι να μαθαίνουν να ζητούν «συγγνώμη», ίσως και περισσότερο από ό,τι πρέπει, στοιχείο ωστόσο απαραίτητο στην ελληνική ιδιοσυγκρασία.
-Τρία πράγματα που πρέπει κάποιος να επισκεφτεί στο Λονδίνο;
Μόνο τρία; Με περιορίζεις… Θα τα χωρίσω σε 3 κατηγορίες καλύτερα!
-Πάρκα και φύση: Φοβερά πάρκα, για όλες τις εποχές. Προτείνω τα Hampstead Heath και Regents park. Μια βόλτα στους βασιλικούς κήπους θα σας μαγέψει. Επισκεφτείτε, επίσης, το ποτάμι ή περιπλανηθείτε στα κανάλια, όπου θα συναντήσετε κόσμο να κατοικεί σε βάρκες- στις σκεπές των οποίων δημιουργούν κήπους!
-Τέχνες: δωρεάν μουσεία για όλα τα ενδιαφέροντα. Αγαπημένα μου είναι το Victoria &Albert museum και η Tate modern. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η Whitechappel Gallery. Τραγουδιστές και μουσικοί ψυχαγωγούν περαστικούς στα μετρό και στους δρόμους. Άπειρα φεστιβάλ και συναυλίες, παραστάσεις χορού ή θεάτρου. Η Όπερα, το National theatre, το Sadlers Wells, η περιοχή του West End (για όσους προτιμούν τα μιούζικαλ), δε θα σας απογοητεύσουν.
-Τα πολύχρωμα μάρκετς. Για μένα ξεχωρίζουν το Borough market, για τους λάτρεις του φαγητού, το Camden για ροκ διαθέσεις, η Brick lane για συλλέκτες αντικειμένων και το Columbia road market, για όσους αγαπούν τα λουλούδια.
-Τι σου λείπει περισσότερο από την Καλαμάτα;
Μου λείπει η οικογένειά μου, οι παιδικοί μου φίλοι, μου λείπει η θάλασσα και η καλοκαιρία, οι εύκολες μετακινήσεις, καθώς και η πεντανόστιμη μαγειρική του πατέρα μου. Όλα αυτά είναι αναντικατάστατα.
-Σκέψη για επιστροφή υπάρχει στο μυαλό σου;
Όλα είναι πιθανά, αλλά δεν είναι μια ιδέα που σχεδιάζω πρακτικά ή που με προβληματίζει. Ίσως μια μέρα ένα από τα ταξίδια μου στην Ελλάδα να μην έχει εισιτήριο επιστροφής, ποιος ξέρει; Ίσως πάλι βρεθώ σε κάποια άλλη χώρα. Άλλωστε, είμαι υπέρ της περιπέτειας. Τις αποφάσεις μου τις υποστηρίζω, αλλά τις παίρνω χωρίς πολλή σκέψη. Τώρα είμαι συγκεντρωμένη στο παρόν και στην εδώ ζωή μου. Γνωρίζω καλά πως, όπου και να βρεθούμε, κουβαλάμε μαζί και τον εαυτό μας. Το πιο σημαντικό, λοιπόν, είναι να φροντίζουμε το μέσα μας- αυτό δεν το προσφέρει η ζωή σε μας, αλλά εμείς στη ζωή μας. Άλλωστε, τα πιο σημαντικά ταξίδια είναι εσωτερικά.
