Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες αρκετοί είναι οι προσκυνητές και όχι μόνο που αποφασίζουν να ανέβουν στην Κορυφή του Ταΰγετου και να διανυκτερεύσουν εκεί για να γιορτάσουν την εορτή του Προφήτη Ηλία στο μικρό Εκκλησάκι που βρίσκεται στην Κορυφή του βουνού σε υψόμετρο 2.407 μ.
Ο Ταΰγετος είναι η υψηλότερη οροσειρά της Πελοποννήσου, εκτεινόμενη μεταξύ των λεκανών Μεγαλόπολης – Ευρώτα και Μεσσηνίας. Η κορυφή του έχει ύψος 2.407 μέτρα και ονομάζεται Αγιολιάς ή Προφήτης Ηλίας, από το ομώνυμο εκκλησάκι που κτίσθηκε κοντά στην κορυφή του, ενώ στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Ταλετός.
Διαδρομές ανάβασης
Οι πιο γνωστές διαδρομές για τον προφήτη Ηλία είναι 2.Η μια είναι αυτή που ξεκινάει από το δασός Βασιλικής (‘Αγιος Δημήτριος – Μουζια – Κορυφογραμμή Σπανακακι – Κορυφή) και η άλλη ξεκινάει από το καταφύγιο του ΕΟΣ στη Λακωνία η τη πηγή Μαγγανιάρη.
Η διάφορα δυσκολίας είναι τεράστια ανάμεσα σε αυτές τις δυο διαδρομές. Η πρώτη διαδρομή περιλαμβάνει διάσχιση της κορυφογραμμής με απίστευτη θεά και αδρεναλίνη, καθώς είναι ένα στενό μονοπάτι και από τις δυο πλευρές έχει γκρεμό. Βέβαια το να βλέπεις αριστερά όλη τη Μεσσηνία και δεξιά σου όλη τη Λακωνία σε αποζημιώνει.
Η δεύτερη διαδρομή είναι εύκολη, ακίνδυνη και το 95% του κόσμου την ακολουθεί για αυτό το λόγο!
Στις 6:30 το πρωί όλοι οι επισκέπτες πηγαίνουν στην πλευρά της κορυφής που βλέπει τη Μεσσηνία για να δουν το ”φαινόμενο της Πυραμίδας”. Ο προφήτης Ηλίας είναι μια κορυφή με σχήμα πυραμίδας και με την ανατολή του Ηλίου εμφανίζεται μια σκιά πυραμίδας σε όλο το μεσσηνιακό κόλπο. Πραγματικά φανταστικό.
Η Πυραμίδα του Ταϋγέτου
Η μεγαλύτερη γνωστή πυραμίδα, μα και η αρχαιότερη παγκοσμίως, βρίσκεται στην κορυφή του Ταϋγέτου, ορατή για όποιον βλέπει και δεν περιφέρει απλώς το βλέμμα του, πάνω ακριβώς από τη Λα-κωνία (στα αρχαία Ελληνικά <<λας>> σημαίνει λίθος, συνεπώς η ονομασία και μόνον της περιοχής <<Λίθος Κωνικός>> θα έπρεπε να μας κάνει να υψώσουμε τα βλέμματά μας προς τα επάνω και να παρατηρήσουμε την κανονική αυτήν τετράπλευρον πυραμίδα). Την εντοπίσαμε εδώ και δύο χρόνια (1992), την επισκεφθήκαμε, την φωτογραφήσαμε και σήμερα για πρώτη φορά ανακοινώνουμε την ύπαρξή της.
Αδιάψευστη απόδειξη, ότι ο χώρος αυτός ήταν στα αρχαία χρόνια ιερός, αποτελεί το παρεκκλήσιο του <<Άη Λιά>> , το οποίο έχει κτισθεί ακριβώς στην κορυφή της γιγαντιαίας πυραμίδος (οι χριστιανοί επέλεγαν πάντα ιερούς χώρους των <<ειδωλολατρών>>, για να ανοικοδομήσουν τους ναούς των, και τα εξωκλήσια του Άη Λιά πάνω σε πλείστες βουνοκορφές της Ελλάδος δείχνουν, ότι σε αυτούς τους <<υψηλούς τόπους>> υπήρχαν αρχαιοελληνικοί βωμοί).
Η πυραμίδα είναι ορατή από τη πόλη της Σπάρτης, προς τα δυτικά της. Οι αρχικές διαστάσεις της Πυραμίδος του Ταϋγέτου είναι άγνωστες, η φθορά από τις δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια από τη λάξευσή της είναι τεράστια. Όμως ότι πρόκειται περί τεχνικού-λαξευτού έργου και όχι φυσικού σχήματος αποδεικνύεται από την απόλυτη κανονικότητα της πυραμίδος και κυρίως από την τεχνητή οριζοντίωση της βάσεώς της (βλέπε φωτογραφίες)…
Απόσπασμα άρθρου του κ.Παναγιώτη Χατζηιωάννου με τίτλο “Οι πυραμίδες των Ελλήνων (στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Αμερική)”, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ (Τ. 148, Απρίλιος 1994).
Η Λειτουργία στην Κορυφή
Η πρώτη λειτουργία γίνεται τη παραμονή στις 19 Ιουλίου το πρωί, ενώ στις 2 τα ξημερώματα στις 20 Ιουλίου τελείται η Θεία Λειτουργία που τη παρακολουθεί πολύς κόσμος και μάλιστα πολλά νέα παιδιά.
Ο Ναΐσκος είναι παρεκκλήσι του Δημοτικού Διαμερίσματος Τσερίων του Δήμου Λεύκτρου της Έξω Μάνης (Μεσσηνιακής), διαστάσεων 3Χ6,5μ., χωρίς στέγη και είναι κατασκευασμένος από ξερολιθιά.
Με το σούρουπο αρχίζει η προετοιμασία για το άναμμα των δυο φωτιών, μια προς τη πλευρά της Λακωνίας και μια προς τη πλευρά της Μεσσηνίας. Οι φωτιές συντηρούνται όλη σχεδόν τη νύχτα και ανάβουν με μισολιωμένα κεριά και λιβάνι που φέρνουν οι προσκυνητές. Το λιωμένο λιβάνι «κυλάει» από τα μικρά ανοίγματα του κύκλου από πέτρες και οι φλόγες χαιρετούν τις αντίστοιχες φωτιές που ανάβουν τα χωριά που βρίσκονται στις χαμηλότερες πλαγιές του βουνού. Ορατή όμως είναι αυτή των Τσερίων, στο σημείο που βρίσκεται το καλντεριμένιο μονοπάτι «Λιούτη», απ’ όπου άρχιζε η πορεία για τη κορφή μέχρι το 1979.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας απολαμβάνει κανείς ζεστή σούπα ή τραχανά από το «τάμα» κάποιου πιστού. Παρατηρεί από ψηλά μικρά κινούμενα φώτα από τους φακούς των πιστών που ανεβαίνουν όλη τη νύχτα για να προσκυνήσουν και να απολαύσουν την ανατολή.
Η θερμοκρασία πέφτει, μικρές παρέες τραγουδούν, όλοι νοιώθουν μεταξύ τους γνωστοί, ενώ αναζητούν λίγο χώρο για να ξαπλώσουν στα πεζούλια από ξερολιθιά ώστε να προφυλαχθούν από το κρύο και τον άνεμο. Πολλοί ξαπλώνουν μπροστά από το εκκλησάκι στο οποίο πλέον η πρόσβαση γίνεται από ένα μικρό διάδρομο. Ο χώρος βοηθάει την ενδοσκόπηση και το προβληματισμό και αναζητάς τις αιτίες των προβλημάτων που μας επιβάλλει ο σημερινός τρόπος ζωής. Αισθάνεσαι την απεραντοσύνη του βουνού και πιστεύεις ότι αν απλώσεις τα χέρια θα πιάσεις τα άστρα.
Η καμπάνα κτυπάει στις 2 το πρωί και η λειτουργία διαρκεί μέχρι την ανατολή. Ανατολή που όλοι περιμένουν και κοιτούν προς τη πλευρά του Πάρνωνα απ’ όπου ξεπροβάλει ο ζωοδότης ήλιος, κόκκινος σαν τη φωτιά. Τότε οι άνθρωποι μετακινούνται προς τα δυτικά για να απολαύσουν στα αχνά χρώματα της αυγής το φαινόμενο της πυραμίδας. Της σκιάς δηλαδή της πυραμιδοειδούς κορφής του Ταϋγέτου που σχηματίζεται μέσα στο Μεσσηνιακό κόλπο στον ορίζοντα της δυτικής Μεσσηνίας.
Η Κατάβαση
Εδώ καταλαβαίνουμε γιατί ο Ταΰγετος αποκαλείται από τους ορειβάτες «αρσενικό βουνό», αφού η κακοτράχηλη κορυφογραμμή παρουσιάζει πολλές δυσκολίες.
Το βουνό όμως μας ανταποδίδει τη ταλαιπωρία από την επιλογή μας, αφού έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε και να φωτογραφίσουμε σπάνια ενδημικά φυτά, αρωματικά βότανα και τσάι, του οποίου η απρόσεχτη συλλογή τα τελευταία χρόνια, συνεχώς μειώνει τις περιοχές ανάπτυξής του.
Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος
Με το παρακάτω ενδεικτικό ποίημα ο ποιητής του Ταϋγέτου, Νικηφόρος Βρεττάκος εκφράζεται για το βουνό:
«Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος: όπως ο κόρφος της μητέρας μου.
Με πότισε γαλάζιο, αψύ αίμα, ήλιο και πράσινο
ως να μου δέσει την ψυχή όπως την πέτρα του
ως να χαράξει στην καρδιά μου τις βαθιές χαράδρες του
να σχηματίσει μες στη ζωή μου δώδεκα κορφές
να βγαίνω απάνω με μοναδικό μου όνειρο τον ήλιο.
Με δίψα μου μοναδική τον ήλιο.
Δίψα βαθιά σαν ωκεανό,
ψηλότερη κι απ’ το φεγγάρι.
Δίψα που να την λυπηθεί ο Θεός!
Γύρω τριγύρω στην καρδιά μου τα γεράνια στέφανα των γκρεμνών του
ρωγμές για ζώα, νεροσυρμές ελάτια κι αγριοπερίστερα.
Κ’ ένας αητός απάνω μου να σπαθίζει τα σύννεφα.
Κ’ ένας αητός απάνω μου να σκάφτει τις βροντές
Ζητώντας να ‘βρει μέσα τους ένα σπινθήρα!
Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος όσο να γεννηθούνε
Τα δυο παιδιά του Θεού μέσα μου: η Ποίηση και η Αγάπη!»
πηγές: mani.org(κείμενο του του Γιώργου Η. Βενιζελέα) και wikipedia.org
βίντεο: Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας
