Για την ιστορία της πόλης: Βασίλης Ι. Μανιάτης
Είναι γεγονός ότι το πέρασμα του χρόνου φέρνει στους ανθρώπους πολλές και διάφορες αλλαγές. Η εξέλιξη επόμενο ήταν να διώξει από τη ζωή μας κάποια πράγματα ή καταστάσεις, που θεωρούνται πλέον αναχρονιστικά, και στη θέση τους να μπουν καινούργια, ίσως πιο καλά, πιο εξυπηρετικά, πιο ωφέλιμα ή και μερικές φορές… ζημιογόνα.
Έτσι, μέσα σ’ αυτή την αναδημιουργία, προς το καλύτερο βέβαια, πολλά επαγγέλματα που δημιούργησαν οι άνθρωποι για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, χάθηκαν για πάντα.
Σκοπός αυτού του δημοσιεύματος είναι να γνωρίσουν οι νεότεροι ότι παλιότερα υπήρχαν κι άλλα επαγγέλματα που δε γνώρισαν και τα χρόνια εκείνα εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των ανθρώπων!
Ο λουστραδόρος
Ένα μικρό κασελάκι, που μέσα περιείχε βούρτσες, μπογιές για τα παπούτσια και ένα πανί από βελούδο για το τελευταίο λουστράρισμα. Ο εικονιζόμενος είχε πιάτσα στην πλατεία της 23ης Μαρτίου, μπροστά στο κηπάριο. Ήταν λεβεντάνθρωπος και χαρακτηριστικό ήταν ότι χτυπούσε τις δύο βούρτσες μεταξύ τους για να τραβήξει την προσοχή των πελατών.
Ο καστανάς
Χαρακτηριστική εικόνα του Καστανά με τη «φου-φου» και τα κάρβουνα. Δυστυχώς κι αυτό το επάγγελμα τείνει να εκλείψει σιγά σιγά. Ελάχιστοι έχουν απομείνει σε επαρχιακές πόλεις.
Οι πρώτοι καστανάδες ξεκινούσαν από τη Θεσσαλία. Ιδιαίτερα από τις περιοχές της Καρδίτσας, των Τρικάλων, των Φαρσάλων κ.α. Ήταν κι αυτό ένα επάγγελμα.
Οι γυρολόγοι
Οι γυρολόγοι ήταν διάφοροι. Παλιατζήδες, γανωματήδες, ακονιστές, επισκευαστές καρεκλών κ.ά. Γύριζαν τις γειτονιές με το μόνιππο κάρο και διαλαλούσαν ο καθένας το είδος του.
Τα μόνιππα κάρα τώρα αντικαταστάθηκαν από τα ημιφορτηγάκια αυτοκίνητα.
Ο υπαίθριος παγωτατζής
Επάγγελμα καθαρά καλοκαιρινό. Διατηρούσε τη ψύξη με πάγο, βέβαια, και όργωνε τις γειτονιές, διαλαλώντας το παγωτό χωνάκι σε τρία αρώματα, βανίλια, σοκολάτα και φράουλα.
Πιο πολύ σύχναζε σε πλατείες και παιδικές χαρές, γιατί είναι γνωστή η αγάπη των παιδιών για τα παγωτά.
Ο μπαλωματής
Επιδιόρθωνε τα παπούτσια, έβαζε σόλες, κυρίως από λάστιχο, έραβε τα σκισμένα παπούτσια, κάρφωνε και έβαζε τσόντες και κολλήματα. Έπαιρνε και μέτρα για την κατασκευή καινούργιων «επί παραγγελία».
Υπαίθριος φωτογράφος
Αυτόν τον συναντούσες σε πλατείες, πάρκα και γενικότερα σε μέρη όπου σύχναζε κόσμος. Ήταν ο άνθρωπος που τα χρόνια εκείνα απαθανάτιζε πρόσωπα και γεγονότα και σου παρέδιδε τη φωτογραφία μέσα σε λίγα λεπτά. Για τα χρόνια εκείνα ήταν ένα μεγάλο γεγονός. Το αρνητικό φιλμ ήταν γυάλινο!
Αχθοφόρος
Αυτός είναι ο αχθοφόρος. Κουβαλούσε με το καροτσάκι του εμπορεύματα, βαλίτσες κ.ά., πριν ακόμα εμφανιστούν τα κάρα με τα μόνιππα άλογα.
Υπήρχαν και επί Τουρκοκρατίας και ονομάζονταν «χαμάληδες» ή «βαστάζοι» και αξιοσημείωτο είναι ότι πριν από την ανακάλυψη του καροτσιού, φορτώνονταν στην πλάτη τους τα διάφορα εμπορεύματα.
Εντυπωσιακό είναι το ότι το 1864 εκδόθηκε από τον αστυνομικό διευθυντή της Αθήνας,
Ι. Καραγιαννόπουλο, αστυνομική διάταξη ότι κάθε αχθοφόρος έπρεπε να είναι εφοδιασμένος με άδεια, τον αριθμό της οποίας
κρεμούσαν με μία πινακίδα στο λαιμό τους.
Ο αμαξάς
Ήταν το μεταφορικό μέσον της εποχής εκείνης και μέχρι το 1960. Μετέφερε, κυρίως, ανθρώπους και ήταν πολύ ρομαντική βόλτα με το αλογάκι, καθώς χτυπούσαν στο δρόμο τα πέταλά του και αντηχούσαν τα κουδούνια του.
Το αυτοκίνητο έσβησε τελείως το επάγγελμα αυτό.
Ο σαλεπιτζής
Ήταν το νυχτοπούλι που με το προϊόν του ζέσταινε τους πολίτες τις κρύες νύχτες και τις πρωινές ώρες τους εργάτες για τη δουλειά. Το θερμαντικό ποτό του, ρωσικής προέλευσης, το έλεγαν «σαλέπι». Ήταν κάπως σαν βρασμένο κρασί με ζάχαρη ή μέλι.
Καλάθι για ψάρεμα…
Ο γαλατάς
Από την παραγωγή στην κατανάλωση
