Κάτι είχα ακούσει για το Νέδοντα ποταμό… Υπήρξε για μερικά χρόνια «γείτονάς» μου. Με φλέρταρε συστηματικά, αλλά δεν έδωσα ποτέ σημασία. Πρόκειται για έναν ποταμό περικυκλωμένο από αυτοκίνητα και συστοιχίες πολυκατοικιών, με σχεδόν ανύπαρκτο ζωτικό χώρο, που πνίγεται ολοένα και περισσότερο μέσα στο τσιμέντο. Πώς θα μπορούσε να με σαγηνεύσει;
Κι όμως, ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας με έπεισε για την ύπαρξη ενός «διαφορετικού Νέδοντα», ο οποίος ξεκινούσε σε απόσταση αναπνοής από την καρδιά της Καλαμάτας. Πάνω από τη γέφυρα της Σπάρτης που συνδέει την πόλη με τις παρυφές του Ταϋγέτου. Αυτό ήταν και το σημείο εκκίνησης της εξόρμησής μας. Ήμασταν περίπου 40 άτομα και οι περισσότεροι δε γνωρίζαμε αυτό που επρόκειτο να ζήσουμε. Η έναρξη της διαδρομής μας ήταν ήρεμη και δεν προμήνυε τίποτα από τα επακόλουθα. Μισή ώρα περπάτημα περίπου, και μπήκαμε για τα καλά μέσα στο ποτάμι. Για αρχή συναντήσαμε τεχνητά φράγματα που προσπεράσαμε όλοι μαζί βοηθώντας ο ένας τον άλλον. Η προσαρμογή σε ένα περιβάλλον που σε ωθεί αβίαστα στην απέραντη αγκαλιά της φύσης ήθελε το χρόνο της. Έπειτα από ώρα η κούραση γίνεται γλυκιά συνήθεια, οι σκέψεις της καθημερινότητας αρχίζουν να εγκαταλείπουν και η ταυτότητα του καθενός δεν έχει καμία σημασία. Οι ηλικίες έγιναν μόνο αριθμοί και η ηρεμία που μας είχε κυριεύσει, μας άφησε να αφουγκραστούμε όλους τους ήχους της φύσης (ένας διάλογος με το ποτάμι αρκετός για να μας φέρει πιο κοντά). Πελώρια καταπράσινα δέντρα που άντεχαν το βάρος μας στους κορμούς τους. Φυτά, πέτρες και βράχια που ξεπερνούσαμε γελώντας, το νερό που έρεε ερέθιζε όλες τις αισθήσεις μας, μας δρόσιζε και μας ωθούσε στη συνέχεια της περιπέτειάς μας. Βρήκαμε φύλλα σε σχήμα καρδιάς, περπατήσαμε με λιβελούλες και βατραχάκια στα χέρια μας, τραγουδήσαμε, εκτονωθήκαμε, ώσπου φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής. Εκεί γευτήκαμε πραγματική γλύκα από τα καρπούζια που παραμόνευαν στο ποτάμι για να μας επιβραβεύσουν.
Πρωταγωνιστές στο παραμύθι μου ήταν η «σκούπα», που ρίσκαρε τη ζωή της κάθε τόσο για να μας σώσει, ο αγαπητός εξάδερφος που με τους ξηρούς καρπούς και τις μπαγκέτες μού έμαθε να μην εγκαταλείπω. Το ντουέτο της Νατάσσας με τον Γιάννη ήταν μοναδική εμπειρία, ο πρωτόγονος ήρωας με το ρόπαλο εξολόθρευε κάθε εμπόδιο στο πέρασμά του, και άλλοι πολλοί μοναδικοί στο ρόλο τους, από παιδιά, γονείς, μέχρι νέους και νεαρά ζευγάρια, ο καθένας έβαζε το λιθαράκι του σε ένα από τα πιο γλυκά παραμύθια μου, του καλοκαιριού.
Στο σημείο αυτό θέλουμε να ευχαριστήσουμε την οικογένεια Γιαννόπουλου για τη φιλοξενία και την ξενάγηση που μας παρείχε στο νερόμυλο του «Ρεντίφη» στην περιοχή της Αρτεμισίας. Η επίσκεψη στο μύλο του Ρεντίφη έγινε αμέσως μετά το πέρας της πορείας μας στο Νέδοντα. Πρόκειται για τον παλιό νερόμυλο που έχει πλήρως αναστηλωθεί και βρίσκεται μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, ακριβώς πάνω στο ρέμα που κατεβαίνει από την Αρτεμισία.
Της Έλενας Ξάφη
