Το βράδυ της 4ης Ιουλίου του 2004, στη Λισσαβόνα της Πορτογαλίας, ο Άγγελος Χαριστέας, με την κεφαλιά «γκολ» στο 56ο λεπτό του τελικού του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος απέναντι στην οικοδέσποινα Πορτογαλία, έγραψε τον επίλογο στο πιο γλυκό «παραμύθι» στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού…
Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, στις 12 Ιουνίου, την αρχή είχε κάνει στο Πόρτο ο Γιώργος Καραγκούνης…
Εκείνο το βράδυ ο Θοδωρής Ζαγοράκης έβαλε τη «φωτογραφία» του με την «κούπα» στο παλμαρέ των Ευρωπαϊκών Κυπελλούχων, όπου θα μείνει για πάντα. Παράλληλα, 20 εκατομμύρια Έλληνες, σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, ξεχύθηκαν στους δρόμους, πανηγυρίζοντας τον ανεπανάληπτο θρίαμβο της Εθνικής μας. Μέρες αξέχαστες σε όλους…
Στα γήπεδα της Πορτογαλίας η ελληνική ομάδα το καλοκαίρι του 2004 πραγματοποίησε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις, αν όχι τη μεγαλύτερη, σε οποιοδήποτε αθλητικό γεγονός στον πλανήτη. Πριν από τη διοργάνωση το ελληνικό ποδόσφαιρο μετρούσε ελάχιστες παρουσίες στα «μεγάλα ραντεβού» και χωρίς σε αυτές να σημειώσει νίκη.
Στο Ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας η Εθνική Ελλάδος νίκησε δύο φορές τους «γηπεδούχους» και φαβορί Πορτογάλους, άφησε έξω από τη διοργάνωση την Ισπανία, απέκλεισε την κάτοχο του τροπαίου το 2000, Γαλλία, του Ζινεντίν Ζιντάν, και «έστειλε» σπίτι της την κατά γενική ομολογία καλύτερη ομάδα του τουρνουά, την Τσεχία, με το «αξέχαστο» γκολ του Τραϊανού Δέλλα.
Αναμφίβολα τεράστιο ρόλο σε αυτό το θρίαμβο, αλλά και σε όσα ακολούθησαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, έχει ο Γερμανός τεχνικός Όττο Ρεχάγκελ… Θυμάμαι σαν τώρα να διαβάζω στο περιοδικό “Active” (σε τεύχος του 2002) την πρώτη του συνέντευξη, με τίτλο: «Θέλω να δω την ελληνική σημαία στο υψηλότερο σκαλοπάτι του Ευρωπαϊκού της Πορτογαλίας»…
Σήμερα, η Εθνική ομάδα συνεχίζει την «κληρονομιά» που της άφησε ο Όττο Ρεχάγκελ. Αν κάποιος μας έλεγε πριν από το ευρωπαϊκό του 2004, ότι σε 10 χρόνια ένα ολόκληρο Έθνος θα έχει «σκάσει» επειδή δεν προκρίθηκε η Εθνική στους 8 του Μουντιάλ, μάλλον θα τον περνούσαμε για τρελό…
Η φετινή παρουσία της Εθνικής ομάδας στη Βραζιλία είναι η «κληρονομιά» που άφησαν ο Θοδωρής Ζαγοράκης και η παρέα του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που από την ανυποληψία βρίσκεται να πρωταγωνιστεί σε κάθε μεγάλη διοργάνωση τα 10 τελευταία χρόνια…
Όσοι είχαμε την τύχη να βρεθούμε εκείνο το «μαγικό» μήνα στην Πορτογαλία, θα το θυμόμαστε, όχι μόνο για το ποδοσφαιρικό «άθλο», αλλά ως μια εμπειρία ζωής… Αρχικά για τις μακροχρόνιες φιλίες που δημιουργήσαμε με Έλληνες (κυρίως 2ης γενιάς) από όλο τον κόσμο που βρέθηκαν εκεί και μοιραστήκαμε όλες αυτές τις στιγμές, αλλά κυρίως γιατί βρεθήκαμε σε μια χώρα που οι άνθρωποί της μας δίδαξαν τι πάει να πει να είσαι «περήφανος» για την πατρίδα σου, πλημμυρίζοντας κάθε σπίτι, αυτοκίνητο, κατάστημα, με τη σημαία της χώρας τους, και παράλληλα τι πάει να πει «σεβασμός» για οποιονδήποτε άλλο λαό, με την ευγένειά τους, με τη μοναδική φιλοξενία τους, αλλά και με την αποθέωση που μας πρόσφεραν απλόχερα, όταν τους πικράναμε για δεύτερη φορά στον τελικό… Στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες, όσα χρόνια κι αν περάσουν…
Του Κώστα Γαζούλη
