Με αφορμή τις εικόνες από την πρώτη μέρα στο σχολείο, σε συνδυασμό με τη χθεσινή «μαύρη» επέτειο για την Καλαμάτα, η μνήμη μου γύρισε σε εκείνες τις ημέρες του Σεπτέμβρη του 1986. Ήταν η χρονιά που πήγα κι εγώ στην Α΄ Δημοτικού και σαν μακρινή εικόνα θυμάμαι να παίρνουμε τα βιβλία στο κτήριο του 21ου Δημοτικού Σχολείου, το οποίο στεγαζόταν στην οδό Βασ. Γεωργίου απέναντι από τους Ταξιάρχες. Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που πήγα στο συγκεκριμένο σχολείο, καθώς ο σεισμός του Σαββάτου γκρέμισε τη σκεπή και το κτήριο καταστράφηκε ολοσχερώς.
Φυσικά, δεν ήταν το μοναδικό σχολείο που έπαθε μεγάλες καταστροφές από το σεισμό, ενώ για την αποκατάσταση των περισσότερων σχολικών κτηρίων χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια και παράλληλα μια ολόκληρη γενιά να μεγαλώσει μέσα σε αίθουσες-λυόμενα, υπό αντίξοες συνθήκες.
Βέβαια, ήμασταν τυχεροί στην ατυχία μας, γιατί αν ο σεισμός γινόταν άλλη μέρα και ώρα, τα θύματα και οι ζημιές θα ήταν ανυπολόγιστες.
Επειδή η πρόγνωση των σεισμών… αργεί, όπως φαίνεται, ακόμα και ο ελλαδικός χώρος- και ειδικά η περιοχή μας- πάντα θα είναι σεισμογενής, ας μας γίνουν μάθημα όσα περάσαμε στο παρελθόν και ας θωρακιστούμε εκεί που πραγματικά μπορούμε να το κάνουμε. Αν και πλέον τα κτηριακά συγκροτήματα των σχολείων έχουν ανανεωθεί στην Καλαμάτα σε πολύ μεγάλο ποσοστό, πολύ φοβάμαι ότι υπάρχουν χώροι επικίνδυνοι σε ολόκληρη τη Μεσσηνία… Είτε αυτά είναι σχολεία είτε φροντιστήρια…
Κ. Γαζ.
Αντισεισμικοί έλεγχοι στα σχολικά συγκροτήματα
