Βρισκόμαστε στα μέσα του Σεπτέμβρη. Οι δικαιολογίες ότι έχει ζέστη για πεζοπορία δεν υπήρχαν και έπειτα από πολλές αναβολές πήραμε την απόφαση με δύο φίλους να πάμε στον Ορειβατικό.
Κυριακάτικο πρωινό ξύπνημα! Πρωινός τύπος δεν είμαι, αλλά η εκδρομή το απαιτεί και η μαγεία της ανατολής ανεκτίμητη.
Μαζευτήκαμε, λοιπόν, όλοι στον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας, στο Ανατολικό Κέντρο. Είχαμε σύμμαχο το δροσερό καιρό της εποχής και το βασιλικό του Τιμίου Σταυρού – ένεκα της ημέρας. Οι συμμετέχοντες πολλοί και διαφορετικοί. Όλοι, όμως, με ένα κοινό κίνητρο: την εξερεύνηση της φύσης και τις νέες εμπειρίες.
Ο βόρειος Ταΰγετος και οι γείτονες Σπαρτιάτες μάς περίμεναν! Η οροσειρά του Ταΰγετου έχει μήκος 115 χιλιόμετρα, μέγιστο πλάτος 30 χιλιόμετρα και έκταση 2.500 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Συγκροτείται από τέσσερα κύρια τμήματα: το Βόρειο (προς τη Μεγαλόπολη), το Μέσο Ανατολικό (προς τη Σπάρτη), το Δυτικό και το Νότιο Ταΰγετο με τα βουνά της Μάνης. Στο βόρειο Ταΰγετο υπάρχουν μικρές κορυφές: Ξεροβούνα (1.852 μ.), Νεραϊδόβραχος (1.784 μ.), Λεπενού (1.733 μ.) κ.ά.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, παρέα με όμορφες μουσικές. Ανεβήκαμε τον Ταΰγετο και ύστερα από αρκετή ώρα, μέσα από μια παλιά εθνική οδό, βρεθήκαμε στο χωριό Καστόρι (Καστόρειο). Εκεί συναντήσαμε τους συνοδοιπόρους μας από τον Ορειβατικό Σύλλογο Σπάρτης! Η πεζοπορία δεν άργησε να ξεκινήσει. Ακολουθήσαμε το μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι, η ειδική σήμανση του οποίου μας βοήθησε να μη χαθούμε στη διαδρομή μας, παρά μόνο στην ομορφιά της φύσης! Όλα γύρω καταπράσινα! Πλατάνια και καστανιές αγκάλιαζαν την πορεία μας! Τα κυκλάμινα ανθισμένα και τα μελίσσια χόρευαν γύρω τους στο δικό τους ιδιαίτερο ρυθμό. Μανιτάρια ξεφύτρωναν παντού (σημειωτέον 15-17 Νοεμβρίου γίνεται και «ο δρόμος του μανιταριού», με αφετηρία το χωριό Γεωργίτσι).
Η πορεία μας γίνεται όλο και πιο ανηφορική, όλο και πιο δύσκολη, αλλά η φύση δε σε απογοητεύει. Σε κάθε στροφή κάτι καινούργιο αναδύεται, το μάτι δε χορταίνει, ταλαντεύεται ανάμεσα στο τοπίο και στο μονοπάτι! Η ανθρώπινη φύση με όλες τις αισθήσεις σε έξαρση! Οι στάσεις απαραίτητες για μια ανάσα και ανάκτηση δυνάμεων! Συνεχίζουμε, δε γνωρίζουμε σχεδόν κανέναν, αλλά υπάρχει ομαδικότητα και αλληλεγγύη. Χαμογελαστά πρόσωπα που προσφέρουν ένα χέρι βοήθειας για να ανέβεις το βράχο ή να περάσεις το ρυάκι. Μοιραζόμαστε νερό, σύκα και καρπούς για ενέργεια (οι περισσότεροι συνοδοιπόροι μας είναι έμπειροι και ξέρουν τι χρειάζεται). Η φύση προκαλεί ευφορία και ακούς ποίηση και τραγούδια από τους πιο μυημένους!
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, εξάλλου, εξυμνεί τον Ταΰγετο στο έργο του:
«Ανάμνηση απ’ τον Ταΰγετο
Έστηνε η άνοιξη την προτομή μου
σε μικρούς λόφους ειρήνης,
έλαμπε καθισμένο στο ραβδί μου ένα πουλί από φως
κ’ έβρεχε ιριδισμούς στα πρόβατα το αιώνιο σέλας της αγάπης.
Μες στη σιωπή το θαλασσί φλοίσβιμα του αίματός μου
ανάδυνε τον ήχο τ’ αδραχτιού της μητέρας μου
που ύφαινε των σταχυών το πράσινο και το λευκό μαλλί τ’
αυγερινού.
Μικρός εωσφόρος του φωτός στου Ευρώτα τις ροδοδάφνες,
έπαιρνα δίπλα τα βουνά βρεγμένος από το φεγγάρι
με δυο άσπρους κρίνους στην καρδιά μ’ εφτά σημαίες στα χείλη
κι απάνω από των γερακιών τις ατελεύτητες μοναξιές
επόπτευα το σύμπαν θησαυρίζοντας τοπία κι αλλοτινά φώτα στη μνήμη μου».
Το τοπίο σε ανταμείβει κάθε στιγμή! Περπατάμε σχεδόν 4-5 ώρες και τα πόδια έχουν βαρύνει, αλλά η ψυχή χαμογελά. Ξάφνου, τα απομεινάρια ενός πέτρινου νερόμυλου! Στην μέση του φαραγγιού, καταμεσής στην άγρια φύση, ξαφνιάζεσαι από τα ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας του παρελθόντος. Αργότερα μάθαμε πως λέγεται και «Φαράγγι Μύλων». Μυρίζουμε και γευόμαστε τους καρπούς της φύσης. Άγρια βατόμουρα ξεπροβάλλουν στην άκρη του δρόμου. Με λίγο δισταγμό στην αρχή, περιμένουμε για να δοκιμάσουν κάποιοι άλλοι πρώτοι, αλλά τελικά η περιέργεια νίκησε και να ‘σου μια νέα εμπειρία! Η γλυκιά γεύση της φύσης, προς στιγμήν, μας έκανε να ξεχάσουμε τον πόνο τον ποδιών! Φτάνοντας στο τέλος κοιτάξαμε προς τα πίσω… πόσο μεγάλη και υπέροχη διαδρομή είχαμε κάνει! Ο άνθρωπος έχει πολλές αντοχές και δυνατότητες.
Έξω από το χωριό Γεωργίτσι (970 μ.), γνωστό και ως «μπαλκόνι του Ταΰγετου» και όχι άδικα, μια βρύση έσβησε τη δίψα μας και τα πλατάνια μας χάρισαν τη σκιά τους ακόμα μια φορά! Η πλατεία του χωριού με την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου και τον τεράστιο αιωνόβιο πλάτανο, γέμισε με ορειβάτες με λουλούδια στα μαλλιά, που ξαπόσταιναν πριν πάρουν το δρόμο της επιστροφής, γεμάτοι νέες εμπειρίες μέχρι την επόμενη εξόρμηση με τον Ορειβατικό! Ξεμακραίνοντας δε χορταίνω να βλέπω την ομορφιά του Ταΰγετου, ένα δώρο της φύσης δίπλα μας! Ανάταση και αγαλλίαση ψυχής!
Των Μαρίας-Δήμητρας
μαζί με την Ιουλία και τον Κώστα
