Ερωτηματικά δημιουργεί η… αφωνία του τεχνικού κόσμου
Ο Κώστας Βάρναλης μας προειδοποιούσε, αλλά εμείς δε θέλαμε να ακούσουμε. «Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι, λαουτζίκο, μη λες πως θάν’ καλύτερος ο νυν από τον τέως, πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ’ τον λύκο. Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος».
Μην ταράζεστε, δε θα σας μιλήσουμε για λύκους ή λυκανθρώπους. Απλά πιστεύαμε ότι η νέα Δημοτική Αρχή θα άφηνε πίσω λανθασμένες πρακτικές άμα τη αναλήψει των νέων της καθηκόντων.
Τουναντίον, η μέχρι σήμερα πρακτική της δείχνει ότι στο θέμα της απευθείας ανάθεσης έργων στο Δήμο Καλαμάτας δεν «ίδρωσε το αφτί της» απ’ όσα γράφαμε το προηγούμενο διάστημα. Ίσως γιατί αρκείται στο νόμιμο της υπόθεσης. Η ηθική περισσεύει γι’ αυτήν, όταν μιλάμε για χρήματα.
Κι όχι μόνο αυτό. Φαίνεται να εισαγάγει καινούργια ήθη στο… παιχνίδι. Έτσι, συγγενικό πρόσωπο νεοεκλεγέντος δημοτικού συμβούλου της πλειοψηφίας παίρνει έργο με απευθείας ανάθεση για συντήρηση τριών κλιματιστικών. Δεν έχει σημασία που το ποσό είναι ευτελές, περίπου 200 ευρώ. Αλλού είναι το πρόβλημα και οι… κόκκινες γραμμές. Νωρίτερα, για τριπλάσιο αριθμό κλιματιστικών, με το ίδιο αντικείμενο έργου, η ΔΕΥΑΚ έδινε μόλις 50 ευρώ παραπάνω!
Η ιστορία έχει και συνέχεια. Για την έκδοση άδειας λειτουργίας του Βιολογικού Καθαρισμού Καλαμάτας η ΔΕΥΑΚ πληρώνει περίπου 3.000 ευρώ σε νεοεκλεγέντα δημοτικό σύμβουλο της μείζονος αντιπολίτευσης!
Επαναλαμβάνουμε ότι το καθεστώς των απευθείας αναθέσεων έργων από το Δήμο Καλαμάτας και τα Νομικά του Πρόσωπα προκαλεί πολλά ερωτηματικά. Παρά τη νομιμότητα της πράξης, προκύπτει θέμα, αν και κατά πόσο ζημιώνεται ο Δήμος από τις απευθείας αναθέσεις έργων.
Επειδή τα αναπάντητα ερωτηματικά δημιουργούν διάφορους συνειρμούς, θεωρούμε ότι χάνονται χρήματα, αφού δεν επιτυγχάνονται ούτε οι ελάχιστες εκπτώσεις, χρήματα που θα μπορούσαν να μπουν σ’ έναν «κουμπαρά» για ενίσχυση της κοινωνικής πολιτικής του Δήμου Καλαμάτας.
Εκτός, όμως, από τα παραπάνω πιστεύουμε ακράδαντα ότι προκύπτει και μείζον πολιτικό θέμα. Οι πραγματικότητες «Δημοκρατία» και «πελατειακός Δήμος» (σ.σ. διότι περί αυτού πρόκειται) αλληλοαποκλείονται: Όπου προκύψει το δεύτερο, η Δημοκρατία πεθαίνει, και όπου λειτουργεί Δημοκρατία, δεν είναι δυνατό να ισχύει το δεύτερο. Πρόκειται για πραγματικότητες ριζικά (εξ ορισμού) αντιθετικές, ασύμπτωτες, ασύμβατες. Η μία αναιρεί την άλλη, είναι αδύνατο να συνυπάρξουν. Τυχόν απόπειρες συμβιβασμού της αντίθεσης συνιστούν απάτη – όχι ότι καταλήγουν σε απάτη, αλλά από το ξεκίνημά τους είναι απάτη.
Η εμπορευματοποίηση των σχέσεων της εξουσίας με τον πολίτη, η εκδοχή του πολίτη ως πελάτη συναλλασσόμενου με την εξουσία, η άσκηση της πολιτικής με τους όρους της αγοράς, τους κανόνες του μάρκετινγκ, δεν είναι Δημοκρατία. Ο πελατειακός Δήμος δεν μπορεί να είναι ο τελικός και οριστικός νικητής.
Και κάτι τελευταίο: Προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση ότι ο τεχνικός κόσμος της πόλης- και δόξα τω Θεώ, έχουμε αρκετούς- δεν έχει πάρει θέση επί του προβλήματος (πλην της ανακοίνωσης της ΕΕΤΕΜ). Αλήθεια, γιατί τόση σιωπή για ένα θέμα που αφορά χιλιάδες πολίτες; Όταν, βέβαια, υπάρχουν κάποια συντεχνιακά ζητήματα, «ξεσηκώνουν» τον κόσμο.
Αλλά και οι δημοτικές παρατάξεις του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμάτας υπήρξαν σιωπηλές (κι εδώ με μοναδική εξαίρεση την «Αλλαγή»). Γιατί άραγε;
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
