Ιερό κάθισμα Μεταμορφώσεως του Σωτήρος
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Στο Ιερόν Κάθισμα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στους Άνω Δολούς, βρέθηκα μια φορά, αν και έχω παραπάνω από έναν λόγους να έχω πληθύνει τις επισκέψεις μου. Ήταν πέρυσι το καλοκαίρι, με αφορμή μία από τις πολλές ανοικτές εκδηλώσεις που διοργανώνουν, κατά καιρούς, ο γέροντας Γαβριήλ Κοβιλιάτης, ο ιερομόναχος Νεκτάριος και ακόμα δύο μοναχοί, οι πατέρες Αλέξιος και Σιλουανός.
Θυμάμαι ότι, όταν επέστρεψα στο σπίτι, ήμουν πολύ θετικά φορτισμένος. Ήταν τόσο πλούσια η δωρεά αυτής της συνάντησης πολλών και διαφορετικών ανθρώπων, ώστε θα ήταν αχαριστία να επιτρέψει κανείς στον εαυτό του να φορτώσει σκέψεις αρνητικές για οτιδήποτε και για οποιονδήποτε.
Η παραμονή μου εκεί με ανάγκασε να διαπιστώσω ότι η σκέψη μου δεν είχε οδηγηθεί μέχρι τώρα στην επείγουσα προτεραιότητα αυτής της ζωής που ζούμε, σ’ αυτόν τον πλανήτη, που μας παρέχει τα πάντα κι εμείς τον καταστρέφουμε μ’ ένα παράδοξο πείσμα και μία επιμονή εφιαλτική.
Ζητάμε «ανάπτυξη» και «πρόοδο» και μας έχουν πείσει ότι ανάπτυξη είναι η οικονομική διαδικασία που φέρνει κέρδη και υπεραξίες που τις μετράμε με το χρήμα.
Μια εικόνα που πήρα μαζί μου από εκείνη την επίσκεψη ήταν αρκετή για να καταλάβω ότι δεν έχουμε καταλάβει. Κάθε μας πράξη που παρεμβαίνει στο οικοσύστημα με βία οδηγεί στην εξαφάνιση πουλιά, μικρά και μεγάλα ζώα, ερπετά, έντομα, δέντρα, θάμνους, φυτά, αμέτρητες μορφές ζωής που συναποτελούν και στηρίζουν το οικοσύστημα αυτό του οποίου και εμείς είμαστε ένα αναπόσπαστο κομμάτι.
Και εμείς, είτε το ξέρουμε είτε δεν το ξέρουμε, θα ξεμείνουμε μόνοι στο χάος, όταν η φυσική αυτή αλυσίδα σπάσει πια και διαλυθεί. Τίποτα δε θα μας σώζει. Ούτε το ΔΝΤ, ούτε οι «δανειστές» μας, ούτε τα χρήματα που θα έχουμε αποταμιεύσει, γκρεμίζοντας ό,τι μας κρατάει ζωντανούς. Ήταν μεγάλη αποκάλυψη για μένα να μάθω ότι ο Αϊνστάιν έχει πει πως έπειτα από 4 μέρες χωρίς μέλισσες η μηχανή της φυσικής ζωής στον πλανήτη θα σταματήσει να λειτουργεί.
Έχουμε φτάσει συνάνθρωποι σε εκείνο το σημείο της επιτάχυνσης με στόχο την απόκτηση χρήματος με κάθε τρόπο, ακόμα και με το έγκλημα, ώστε όπου να ‘ναι θα στουκάρουμε πάνω σ’ αυτόν τον τοίχο που δε βλέπουμε μέσα στη στραβωμάρα μας, αλλά είναι κι αυτός από μπετόν αρμέ και θα μας εκσφενδονίσει κατακερματισμένους πολύ ψηλά, για να έχουμε την ευκαιρία να σκάσουμε ξανά στο χώμα με αντίστοιχη δυναμική –ώστε να ξεπλυθεί η ύβρις μέσα στην ομαδική και πανανθρώπινη αποτυχία μας.
Εκτός αν το προλάβουμε το κακό, αρχίζοντας από τον ίδιο τον εαυτό μας. Έχουμε γεμίσει καρκίνους και ψυχώσεις, κάθε μέρα πεθαίνουμε σε όλον τον πλανήτη αβοήθητοι μέσα σε αρρώστιες και υπαρξιακά αδιέξοδα.
«Να τρώτε μόνο τα συσκευασμένα που είναι ασφαλή» μας λένε. Και παράλληλα φροντίζουνε να μας εξουθενώνουν με την τηλεοπτική τους τρομοκρατία καθημερινά, ώστε να ασχολούμαστε συνεχώς με τα «σκάνδαλα» και τα «πολιτικά σενάρια» και τις «δηλώσεις» και τις «αποκαλύψεις» τους.
Έτσι αντί να είμαστε συντονισμένοι με το οικοσύστημα, καταντάμε να είμαστε ένα γρανάζι του δικού τους «συστήματος» –το οποίο τρέχει με χίλια προς την αυτοκαταστροφή του. Αλλά όπως λέει και ένας στίχος τραγουδιού, «δεν είναι ευ ζην αυτό, αυτό είναι ευθανασία».
Τις προηγούμενες ημέρες διάβασα ένα ακόμα αφιέρωμα στο Ιερόν Κάθισμα της Μεταμορφώσεων του Σωτήρος. Στο περιοδικό «Κτήμα και Κήπος» της Καθημερινής. Άρπαξα την ευκαιρία, ξεφυλλίζοντας τις σελίδες με το ρεπορτάζ, για να γράψω τη δική μου εμπειρία, αλλά και να καταγράψω πράγματα που δε γνώριζα.
Έγραφε, μεταξύ άλλων, για το μικρό παράδεισο της Μάνης. Εκεί έμαθα ότι σε 11 στρέμματα γης, κοντά στο μοναστήρι, οι μοναχοί καλλιεργούν περίπου 600 ελαιόδεντρα, όλα ποικιλίες της μεσσηνιακής γης, αλλά και κάποιες σπάνιες ελιές, όπως η λευκοελιά της Αλεξανδρούπολης, της οποίας οι καρποί έχουν λευκό χρώμα.
Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο ιερομόναχος Νεκτάριος, «εμείς με το νερό και την αγάπη έχουμε αναστήσει δέντρα που ήταν κούτσουρα».
Στο κτήμα τους έχουν δημιουργήσει και την «ελιά της Ευρώπης», με ελαιόδεντρα από διάφορες χώρες. Ο χώρος είναι μια πραγματική μύηση στη φύση, ένα παράδειγμα προς μίμηση που είναι κατ’ εξοχήν η παιδεία, όπως σχολιάζει ο γέροντας Γαβριήλ. Εκτός, όμως, απ’ όλα αυτά, ο χώρος αποτελεί και καταφύγιο με παλιές ράτσες ζώων.
Όσοι θέλουν να επισκεφτούν το μοναστήρι, είναι ανοιχτό κάθε απόγευμα Σαββάτου στον Εσπερινό και κάθε Κυριακή στη Θεία Λειτουργία. Μια επικοινωνία, όμως με τον ιερομόναχο Νεκτάριο Κοβιλιάτη (27210 58379) θα διευκολύνει κάθε ενδιαφερόμενο.
