Η Αναστασία Λαζάρου είναι γυναικολόγος που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο και σπάνια περίπτωση ανθρώπου που στο πρόσωπό της βρίσκει τον ορισμό της η έκφραση «πολίτης του κόσμου».
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να αποδοθεί το γεγονός ότι οι γονείς της κατάγονται από τη Ρωσία, η ίδια γεννήθηκε στην Ουκρανία, μεγάλωσε και ενηλικιώθηκε στην Ελλάδα και μετά τις σπουδές της «ρίζωσε» στη Γερμανία. Μάλιστα, το φετινό φθινόπωρο, με έντονα συναισθήματα, σκεφτόταν ότι πλέον τα χρόνια που ζει στο Βερολίνο γίνονται περισσότερα από εκείνα που έχει περάσει στη χώρα μας…
Αυθόρμητη, λοιπόν, και η ερώτηση για το πώς αισθάνεται και ποια εθνικότητα υπερισχύει μέσα της, αλλά και η απάντησή της καταπληκτική: «Προσεύχομαι, σκέφτομαι και μετράω στα ελληνικά. Γλυκόλογα και λόγια με τα παιδιά είναι στα ρωσικά και ό,τι έχει να κάνει με δουλειά και επιστήμη είναι στα γερμανικά. Έτσι είναι και τα αισθήματά μου ανάμεικτα».
Ας τη γνωρίσουμε περισσότερο μέσα από το παρακάτω σύντομο βιογραφικό σημείωμα:
Η Αναστασία Λαζάρου γεννήθηκε το 1985 στο Ντνεπροπετρόβσκ της Ουκρανίας, όπου έζησε τα 7 πρώτα χρόνια της ζωής της. Ύστερα μετακόμισε με τους γονείς της, Αγγελική και Βίκτωρα Λαζάρου, στην Ελλάδα και τελείωσε το σχολείο στην Καλαμάτα. Από τότε ζει στο Βερολίνο, όπου σπούδασε Ιατρική στην Πανεπιστημιακή Κλινική Charite και έκανε παράλληλα τη διατριβή της με θέμα “Long-time follow-up of borderline ovarian tumors”. Τώρα εργάζεται στη Γυναικολογική Κλινική του Charite. Έχει δύο παιδιά, τη Νίνα-Αγγελική (4 ετών) και το Μάνουελ-Βίκτωρα (ενός έτους).
-Πόσο καιρό εργάζεσαι στο εξωτερικό και πόσο εύκολη ήταν η απόφασή σου να φύγεις;
Ζω στο Βερολίνο εδώ και 11 χρόνια. Έφυγα αμέσως μετά το σχολείο για να σπουδάσω Ιατρική, με τη σκέψη ότι μετά την ειδικότητα θα επέστρεφα. Ήξερα ότι στην Ελλάδα θα προχωρούσα πολύ αργά όσον αφορά στις σπουδές (απεργίες, καταλήψεις κλπ.), όσο και στην ανεύρεση θέσης για ειδικότητα στον τομέα μου μετά. Η απόφαση ήταν πολύ δύσκολη, κυρίως γιατί φοβόμουν τη μεγάλη απόσταση από τους γονείς μου, με τους οποίους ήμασταν και είμαστε πολύ δεμένοι. Σε δεύτερη φάση φοβόμουν, βέβαια, την καινούργια νοοτροπία, γλώσσα, χώρα… αλλά η ιδέα του καλού και σίγουρου μέλλοντος τελικά νίκησε και έφυγα.
-Δυσκολεύτηκες στην ανεύρεση εργασίας στη χώρα που βρίσκεσαι;
Όχι. Σπούδασα στην Πανεπιστημιακή Κλινική Charite του Βερολίνου, όπου παράλληλα με τις σπουδές έκανα και το διδακτορικό μου με θέμα τους Borderline (δηλ. οριακής κακοήθειας) όγκους των ωοθηκών. Οπότε δεν είχα πλέον το πρόβλημα της γλώσσας που έχουν πολλοί Έλληνες ιατροί οι οποίοι έρχονται για να βρουν δουλειά. Συν το ότι λόγω του διδακτορικού είχαμε μια μακροχρόνια συνεργασία. Έτσι, συνέχισα να δουλεύω εκεί και κάνω τώρα την ειδικότητά μου στη Γυναικολογία και τη Μαιευτική, παράλληλα με την επιστημονική εργασία στον τομέα της Γυναικολογικής Ογκολογίας.
-Πώς αντιμετωπίζουν τους Έλληνες στη χώρα που ζεις;
Αγαπούν τους Έλληνες και την Ελλάδα ιδιαίτερα. Δεν αισθάνθηκα ποτέ τίποτε ρατσιστικό εναντίον μου. Το αντίθετο μάλιστα! Μιλούν για την Ελλάδα με μεγάλο σεβασμό και θαυμασμό για την ιστορία και τους ανθρώπους της!
Αλλά η αλήθεια είναι ότι τους εκνευρίζει το θέμα της κρίσης και της ελληνικής πολιτικής. Νιώθουν ότι τους αναγκάζουν να πληρώνουν για λάθη άλλων, χωρίς ευθύνη δική τους…
-Τι θα ήθελες να μεταφέρεις από την κουλτούρα της εκεί ζωής σου στην Ελλάδα;
Την ακρίβεια και επιμέλεια των Γερμανών, από τις οποίες προκύπτει και η αποτελεσματικότητά τους σε ό,τι κάνουν. Τη φροντίδα του περιβάλλοντος και την αγάπη για τα ζώα, ειδικά τα κατοικίδια. Τα πάρκα τους και τις παιδικές χαρές τους, όπου τα παιδιά μου μπορούν να παίζουν ώρες ατέλειωτες, ενώ στην Καλαμάτα (και αυτό πράγματι με πονάει) δεν έχουμε να πάμε πουθενά με τα χάλια που έχει γίνει το πάρκο και γίνεται κάθε χρόνο που ερχόμαστε όλο και χειρότερο! Και βέβαια, την αγάπη και το σεβασμό για την πολιτιστική εκπαίδευση του ανθρώπου με εκδηλώσεις μουσικής, χορού και θεάτρου πολύ υψηλού επιπέδου.
-Τρία πράγματα που πρέπει κάποιος να δει αν επισκεφτεί την πόλη που βρίσκεσαι…
Την οδό Unter den Linden, με την Πύλη του Βρανδεμβούργου και τα Ανάκτορα, το βράδυ τη μοντέρνα πλατεία Potsdamer Platz, με το Sony Center να αλλάζει χρώματα και τους απίστευτης αρχιτεκτονικής ουρανοξύστες της. Από εκεί, βέβαια, να μη χάσει να πάει στο μοναδικό κτήριο της Φιλαρμονικής και να ακούσει την Berliner Philharmoniker ορχήστρα, που είναι μια από τις καλύτερες του κόσμου, όπως και να περιφερθεί και στη νεανική περιοχή Prenzlauer Berg με την East Side Gallery, που έχει κρατηθεί ένα μεγάλο κομμάτι του τοίχους.
-Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Καλαμάτα;
Η θάλασσα! Η φύση της Καλαμάτας μας είναι ένας επίγειος παράδεισος. Δυστυχώς αυτό δεν το εκτιμούν πολλοί κάτοικοί της… Και βέβαια μου λείπουν οι γονείς μου! Ευτυχώς, τους βλέπω πιο συχνά απ’ ό,τι τη θάλασσα και τους είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό.
-Σκέψη για επιστροφή υπάρχει στο μυαλό σου;
Τώρα πλέον όχι. Ξέρω ότι δε θα βρω εύκολα δουλειά, αλλά ακόμα και να βρω, δε θα μπορέσω πλέον να δουλέψω στο ελληνικό σύστημα υγείας με τη νοοτροπία που επικρατεί εκεί. Και για τα παιδιά μου είναι σίγουρα καλύτερα να μεγαλώσουν σε ένα κράτος οργανωμένο, που θα τα υποστηρίξει στη ζωή τους και δε θα τα αναγκάσει να φύγουν, όταν γίνουν 18…
Προσκεκλημένη στο Διεθνές Ογκολογικό Συνέδριο της Χαλκιδικής
Μετά τις καλοκαιρινές διακοπές η Αναστασία Λαζάρου έχει επιστρέψει στο Βερολίνο με την οικογένειά της, αλλά θα βρεθεί την επόμενη εβδομάδα και πάλι στην Ελλάδα για διαφορετικό λόγο. Έχει προσκληθεί στο Διεθνές Συνέδριο Αντικαρκινικής Έρευνας (International Anticancer Research Conference) που θα φιλοξενηθεί στη Σιθωνία 5-10 Οκτωβρίου, προκειμένου να παρουσιάσει την εργασία της για τους Borderline όγκους των ωοθηκών. «Είναι μεγάλη τιμή μου που με κάλεσαν και αισθάνομαι πολύ περήφανη και ευτυχισμένη που θα έρθω στην Ελλάδα μας για αυτή την παρουσίαση» σχολιάζει η κα Λαζάρου, που θ’ αποτελεί πάντα μια ιδανική πρέσβειρα της χώρας μας και της Καλαμάτας στο εξωτερικό.
