Το ΔΗΠΕΘΕΚ πνέει τα… λοίσθια
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Μέχρι πρότινος το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο αποτελούσε ένα από τα… βαριά χαρτιά του πολιτισμού στην Καλαμάτα. Άλλωστε, μιλάμε για ένα θεσμό που ξεκίνησε από το μακρινό 1982. Έπειτα από 32 χρόνια, όμως, δε θυμίζει τίποτα από το ένδοξο παρελθόν του.
Αιτίες για την κατάσταση αυτή υπάρχουν πολλές. Η βασικότερη είναι ότι το αρμόδιο υπουργείο Πολιτισμού έχει μειώσει δραματικά την επιχορήγηση του θεσμού, αφού το κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής του είναι, πλέον, ένας αδιέξοδος ωφελιμισμός, ο οποίος έχει καταστρέψει αυτό που ονομάζουμε κουλούρα.
Όπως μας έλεγε χθες ο πρόεδρος της «Φάρις», Αθανάσιος Ηλιόπουλος, το 2007, όταν ανέλαβε η σημερινή Δημοτική Αρχή, η προγραμματική σύμβαση μεταξύ υπουργείου και Δήμου Καλαμάτας έφτανε στα 500.000 ευρώ επιχορήγηση. Σήμερα το ποσό έχει μειωθεί κατά 65% περίπου. Και δεν είναι μόνο αυτό. Το 2015, δηλαδή σε λίγους μήνες από σήμερα, κανείς δε γνωρίζει τι θα αποφασίσει η… Αθήνα.
Για το θέμα της μη στελέχωσής του με καλλιτεχνικό διευθυντή, ο κ. Ηλιόπουλος σημείωσε ότι η προγραμματική σύμβαση με το υπουργείο, προκειμένου να επιχορηγηθεί το ΔΗΠΕΘΕΚ, προβλέπει τρεις παραστάσεις, μία παιδική και έναν άνθρωπο σε διευθυντική θέση. «Με 90.000 ευρώ από την πλευρά του και με άλλα τόσα από το Δήμο Καλαμάτας, δεν μπορούμε να έχουμε πλήρη λειτουργία του. Κάτι πρέπει να περιορίσουμε» σχολίασε.
Πάντως, για το μέλλον του θα λέγαμε ότι ήταν συγκρατημένα θετικός. Όπως μας είπε, ήδη γίνονται κάποιες συζητήσεις με διάφορους ανθρώπους του θεάτρου, ώστε να ανέβει κάποια παράσταση το επόμενο διάστημα.
Ωστόσο, η πνιγηρή οικονομική πραγματικότητα δεν τον αφήνει και να δηλώσει αισιόδοξος: «Ευτυχώς που υπάρχουν αρκετά ερασιτεχνικά σχήματα στην Καλαμάτα και καλύπτουν, σ’ ένα μεγάλο βαθμό, το θεατρικό κενό που δημιούργησε η ελλειμματική λειτουργία του ΔΗΠΕΘΕΚ. Μάλιστα, θα μπορούσα να πω ότι αρκετές από τις προσπάθειες που ανεβαίνουν δεν υπολείπονται σε επαγγελματισμό».
Βέβαια, όλα αυτά μοιάζουν με καταπραϋντική αλοιφή στην ανοικτή πληγή. Το ΔΗΠΕΘΕΚ αποτελεί απομεινάρι σε ένα τοπίο σχεδόν νεκρό. Δεκαέξι θέατρα απλωμένα σε ολόκληρη την Ελλάδα που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προοπτικές και στόχο την πολιτιστική αποκέντρωση. Στην πορεία κάτι πήγε στραβά. Ο θεσμός των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων, μια σημαντική πρόταση της Μελίνας Μερκούρη για τον πολιτισμό, ήρθε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να καλύψει ένα κενό και να δώσει αυτοπεποίθηση στην ελληνική περιφέρεια. Σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια από την ίδρυσή τους, αιμορραγούν.
Λέγοντας τα πράγματα με τ’ όνομά τους, σήμερα το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καλαμάτας έχει βυθιστεί στην παρακμή, με κάποιες πρόσφατες παραστάσεις, τα καλοκαίρια, αμφιβόλου ποιότητος.
Πάντως, όποιος ισχυρίζεται ότι τα ΔΗΠΕΘΕ πρέπει να κλείσουν, δεν έχει κατανοήσει το νόημα της αποκέντρωσης, ούτε έχει αξιολογήσει την τριαντάχρονη και πλέον προσφορά τους. Είναι, όμως, απαραίτητη μια άμεση και ριζική μεταρρύθμιση. Ο στόχος της πρέπει να είναι διττός: αύξηση της αποδοτικότητας και ταυτόχρονα μείωση της κεντρικής επιχορήγησης. Αυτό μοιάζει οξύμωρο, αλλά είναι και εφικτό και η μόνη διέξοδος. Η επιδότηση του ΥΠΠΟ μπορεί να μειωθεί κατά 30%, δίνοντας κίνητρα αληθινής ανάπτυξης. Η λύση είναι οι συνενώσεις και η μετατροπή τους σε ολιγάριθμες ανώνυμες εταιρείες.
Βέβαια, από την προβληματική εικόνα να μη βγάλουμε και τις εκάστοτε Δημοτικές Αρχές. Με την άνεση του δημαρχοκεντρικού συστήματος γέμισαν αυτά τα θέατρα με προσωπικό που δε χρειαζόταν. Αλλά κάπου θα έπρεπε να βολέψει η Δημοτική Αρχή τους ημετέρους…
