Επιτέλους, ξημερώνει η Κυριακή 12/10/2014. Ο ύπνος λιγοστός από τη λαχτάρα της προσμονής, από τη βαθιά ανάγκη να ξαναβρεθείς στην αγκαλιά του αγαπημένου βουνού, να ξαναγευτείς στιγμές ολοκλήρωσης και πληρότητας.
Προορισμός γνωστός, αγαπημένος. Η διαδρομή, αν και δεν έχει μεγάλες υψομετρικές διαφορές, θεωρείται απαιτητική λόγω της πολύωρης διάρκειας. Η ομάδα στελεχωμένη από 36 άτομα, έμπειρους ορειβάτες αλλά και νέα παιδιά, συνοδευόμενη και από το Μεσσήνιο σεμνό αθλητή υπερμαραθωνοδρόμο ορεινών αποστάσεων με διεθνείς διακρίσεις, Βαγγέλη Μπάκα, ξεκινά από την τοποθεσία Άσπρα Χώματα, και τη μεσσηνιακή πλευρά, για τη διάσχιση του Ταϋγέτου. Η πορεία έχει κατεύθυνση ανατολική και προορισμός της είναι η λακωνική πλευρά και συγκεκριμένα τα χωριά Ταϋγέτη και Μυστράς.
Η διαδρομή σταθερά ανοδική στο πολύ καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι, περνά μέσα από ελατοδάσος και, φτάνοντας στην περιοχή Κερασιά, μας οδηγεί σε μια αναπάντεχη έκπληξη. Δύο μεγάλα κάθετα βάραθρα ξεπροβάλλουν ξαφνικά μπροστά στα πόδια μας. Οι κατωφερικοί τους βραχότοιχοι είναι διάσπαρτοι από υφάδια αναρριχητικών φυτών, αγριόχορτα, θάμνους και μικρά δέντρα, που λες και προσπαθούν να αναδυθούν στο φως του ήλιου. Η κρύα ανάσα του μαύρου σκοταδιού τους, μας σφίγγει την ψυχή. Τα βάραθρα αυτά έχουν εξερευνηθεί εν μέρει πριν από χρόνια και αποτελούν ένα φαινόμενο πολύ συνηθισμένο στην εδαφολογία του Ταϋγέτου, καθώς αυτός αποτελείται, εκτός από σχιστολιθικά πετρώματα, από πλούσια ασβεστολιθικά, που είναι ιδιαίτερα πορώδη, κι έτσι στο πέρασμα των αιώνων τα νερά από τη βροχή και το λιώσιμο των χιονιών διαπερνούν τα έγκατα τα βουνού και τα σχηματίζουν. Θανάσιμος κίνδυνος για μας και τα αγρίμια της περιοχής, αλλά μια πολύ φιλόξενη φωλιά για τα μαυροπούλια που βρίσκουν στα βάραθρα αυτά ένα ασφαλές καταφύγιο. Πάντα το νόμισμα έχει δύο όψεις. Στο μυαλό μου έρχονται ιστορίες του πατέρα μου για το πώς επέζησαν στα χρόνια της κατοχής, πιάνοντας, με κίνδυνο της ζωής τους, τέτοια πουλιά από το μεγάλο βάραθρο που βρίσκεται κοντά στην κορυφή του Ταϋγέτου, από τη μεριά της μεσσηνιακής Μάνης, ονομαζόμενο «Μαυροπούλια», με εξερευνημένο βάθος 60 μέτρα, από τα οποία τα πρώτα 50 συνεχόμενα.
Ο αρχηγός της ομάδας μας, Γιάννης Κουραμπάς, μας παραδίδει μαθήματα επιβίωσης στο βουνό, δείχνοντάς μας τα μανιτάρια που τρώγονται καθώς και τους μικρούς καρπούς από θάμνους που φυτρώνουν εκεί.
Συνεχίζοντας την ανοδική μας πορεία φτάνουμε στα Κοντοβούνια, ένα οροπέδιο με χαμηλότερες κορυφές στην αλπική ζώνη του βουνού. Ένα μοναδικό άρωμα πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα από το πλήθος των βοτάνων που ευδοκιμούν εδώ. Θυμάρι, τσάι, ρίγανη, μέντα, θρούμπι, είναι μερικά μόνο από τα μυρωδικά που σε μεθούν. Τοπίο λιτό, τραχύ, δωρικό που σφυρηλατεί σε κάθε βήμα όχι μόνο το σώμα του ορειβάτη, αλλά και την ψυχή του. Βραχοπλαγιές και θαμνοτόπια. Πέτρα πάνω στην πέτρα. Στο νου μου έρχονται στίχοι από τη Ρωμιοσύνη του Γ. Ρίτσου: «…Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως…».
Περνώντας το διάσελο ανάμεσα στο Κουφοβούνι και στο Παξιμάδι και στα 1.750 μέτρα νιώθουμε την ανάσα μας να κόβεται από την εκπληκτική θέα της κορυφογραμμής του Ταϋγέτου, του Πενταδάχτυλου, όπως τον έλεγαν παλιά, στα χρόνια τα βυζαντινά. Όλες οι κορφές του ξεπροβάλλουν μπροστά μας περήφανες, ασάλευτες, λαμπερές, κάτω από τον εκτυφλωτικό μεσημεριανό ήλιο. Για ώρα αφήνουμε τη ματιά μας να ταξιδέψει πάνω τους. Ποιος είναι, στα αλήθεια, ο Ταΰγετος, ο «Μέγας», ο «Πενταδάχτυλος», ο «Αγιλιάς ο μακρινός» των Μανιατών το «σμίξιμο της πέτρας και του ήλιου» του Βρεττάκου; Δεν μπορείς να νιώσεις τον Ταΰγετο, αν δεν πατήσεις το πόδι σου επάνω του, αν δεν τον περπατήσεις, αν δεν τον αφουγκραστείς… Κι αν το κάνεις μια φορά… πίστεψέ με, πάντα θα ακούς το κάλεσμά του.
«…Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος, όπως ο κόρφος της μάνας μου, με πότισε γαλάζιο, αίμα αψύ, ήλιο και πράσινο, ως να μου δέσει την ψυχή, όπως την πέτρα του…» αναφέρει πολύ εύστοχα σε ποίημά του ο υμνητής του, Λάκωνας ποιητής Ν. Βρεττάκος.
Η ξεκούραση απαραίτητη πάνω στα πυρωμένα λιθάρια, για να κατηφορίσει ύστερα όλη η ομάδα, μια μεγάλη παρέα τώρα πια, με γέλια και αστεία προς τη λακωνική πλευρά του Ταϋγέτου. Ψηλά στην κοντινή βουνοκορφή, διαγράφονται οι φιγούρες από σκαρφαλωμένα κατσίκια παραταγμένα στη σειρά, που παρακολουθούν την πορεία μας με άγρυπνο μάτι, θυμίζοντας αλλοτινούς ακρίτες. Ο κορμός ενός γιγάντιου μοναχικού ξεραμένου δέντρου, που όμως ακόμα στέκεται όρθιο, δεσπόζει στο τοπίο, σχηματίζοντας μια υπέροχη, φυσική, εικαστική παρέμβαση. Στο βάθος του ορίζοντα μπροστά μας, ξεπροβάλλει η Σπάρτη βυθισμένη στις πορτοκαλιές και πλαισιωμένη από το φιδίσιο σώμα του ποταμού Ευρώτα. Σιγά, σιγά μπαίνοντας στο ελατοδάσος και πλησιάζοντας τη θέση «Κορίτες», νιώθουμε να αγκαλιάζει το σώμα μας η αύρα των δέντρων και τα αυτιά μας να χαϊδεύει το τραγούδι του αέρα ανάμεσα στα κλαδιά τους. Νερά αναβλύζουν, κατρακυλούν και μαζεύονται σε λίθινες και ξύλινες δεξαμενές για το πότισμα των ζώων. Παρατηρώντας αυτές προσεκτικά, θαυμάζουμε το μικρόκοσμο που κρύβεται εκεί. Γυρίνοι, αλλά και σχηματισμένοι βάτραχοι, σαύρες, προνύμφες κουνουπιών, λιβελούλες και μικρά σκαθάρια είναι μόνο κάποιοι από τους κατοίκους τους..
Η κατηφορική μας πορεία συνεχίζεται προς το χωριό Ταϋγέτη, ένα χωριό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ενδοχώρα του Μυστρά και που πήρε το όνομά της από τη νύμφη Ταϋγέτη, που ήταν μια από τις Πλειάδες κι αναφέρεται στη μυθολογία μας ότι ανήκε στην ακολουθία της θεάς Άρτεμης. Μεγάλη ποικιλία δέντρων, θάμνων και λουλουδιών μάς αγκαλιάζει σε κάθε μας βήμα, στην όμορφη αυτή διαδρομή με την πυκνή σκιά. Τα θεόρατα πλατάνια, οι βελανιδιές, οι λυγιές, τα σκίνα, τα ρείκια, οι μυρτιές, τα πουρνάρια, οι αγριοτριανταφυλλιές, οι αρκουδόβατοι, αλλά και οι κρόκοι, τα αγριοχρυσάνθεμα, τα αγριόκρινα και τα κυκλάμινα, τα πολλά κυκλάμινα, τόσα πολλά που δεν ξέρεις πού να πατήσεις, συνθέτουν την εντυπωσιακή χλωρίδα της περιοχής…
Η πεζοπορική διάσχιση του Ταϋγέτου, διάρκειας 9 ωρών, πλησιάζει στο τέλος της. Ο Θεός, η φύση και ο άνθρωπος ενώθηκαν για μια ακόμα φορά. Αυτή, άλλωστε, δεν είναι και η μαγεία του βουνού; Το κάστρο του Μυστρά δεσπόζει μπροστά μας στεφανωμένο με τα μαβιά και βιολετιά χρώματα του δειλινού. Με την ψυχή μας βαθιά, γεμάτη από ήλιο και Ελλάδα, περιδιαβαίνουμε τα γραφικά σοκάκια του Μυστρά με τους φιλόξενους κατοίκους. Η ομάδα μας συναντά άλλα τρία μέλη του συλλόγου μας που ακολούθησαν τη διαδρομή εν μέρει αντίστροφα κι όλοι μαζί αντάμα καθόμαστε να ξαποστάσουμε, να μοιραστούμε τις εντυπώσεις μας από τη σημερινή εξόρμηση, καθώς και να ανασυνταχτούμε για επόμενες εξορμήσεις.
Άλλη μια πετυχημένη ξεχωριστή εξόρμηση του ΕΟΣ Καλαμάτας έφτασε στο τέλος της.
Πάντα τέτοια, πάντα ψηλά!
Κορυφογραμμή Πελενίτσα
Μια όχι και τόσο γνωστή διαδρομή στο μεσσηνιακό Ταΰγετο θα ακολουθήσει ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας την Κυριακή 19 Οκτωβρίου. Η κορυφογραμμή της Πελενίτσας ξεκινά από τη θέση «Πόρτες» μετά τις κατασκηνώσεις της Αγίας Μαρίνας, για να καταλήξει μεταξύ των χωριών Άνω και Κάτω Καρβέλι. Η θέα προς τον Ταΰγετο, τα χωριά και τα φαράγγια του είναι μοναδική. Ακόμη, όμως, πιο εντυπωσιακή είναι η θέα προς την Καλαμάτα και τη θάλασσα της Μεσσηνίας.
Η αναχώρηση από τα γραφεία του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας θα γίνει στις 7.30 το πρωί της Κυριακής (19/10).
Ώρες πορείας: 6
Πληροφορίες – δηλώσεις συμμετοχής στα γραφεία του Συλλόγου (κάθε βράδυ μετά τις 9.00, τηλ. 2721097733) και στο τηλ. 6977716580.
Δηλώσεις συμμετοχής μέχρι και το βράδυ της Παρασκευής 17/10.
Της Ολυμπίας Βενιζελέα
Μέλους
