Ο Δ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ ’73
Ένα ερώτημα που θέτουν συχνά αρκετοί είναι γιατί εξακολουθούμε να αποδίδουμε τόσο μεγάλη σημασία στην επέτειο του Πολυτεχνείου και επικεντρώνουμε, ή τουλάχιστον επικεντρώναμε, γύρω από αυτή την επέτειο, τη διάθεσή μας για κινητοποίηση και αντιπαράθεση με την κυβέρνηση.
Και το ερώτημα μοιάζει σχετικά εύλογο: Γιατί δε συμβαίνει το ίδιο σε άλλες χώρες; Γιατί δε συμβαίνει το ίδιο στη Γαλλία στις 3 Μαΐου, την «επέτειο» έναρξης της φοιτητικής εξέγερσης το 1968;
Ποιο είναι το νόημα και η ιδιαιτερότητα αυτής της επετείου, που είναι ταυτόχρονα μια ημιεπίσημη εθνική γιορτή και ένα έναυσμα κινητοποιήσεων και διεκδικήσεων;
Γιατί στο Πολυτεχνείο του 1974 και του 1975 έγινε η επίθεση ενάντια στην Αμερικανική Πρεσβεία;
Γιατί στο Πολυτεχνείο του 1976 οι απεργοί εργάτες της ΜΕΛ κατέβηκαν από τη Θεσσαλονίκη για να μεταφέρουν τον αγώνα τους στο επίκεντρο του εθνικού ενδιαφέροντος;
Γιατί, το 1980, η αντίθεση του λαού με την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα επικεντρωθεί στο Πολυτεχνείο και θα καταλήξει στο θάνατο δύο διαδηλωτών, του Κουμή και της Κανελλοπούλου;
Γιατί, το 1985, γύρω από το Πολυτεχνείο θα εκφραστεί η αντίθεση με την περιοριστική πολιτική λιτότητας επί υπουργίας Σημίτη και θα επιφέρει το θάνατο του νεαρού μαθητή Καλτεζά;
Πολλά από αυτά τα ερωτήματα μπορεί και να συζητηθούν σήμερα με τον εκφωνητή του Πολυτεχνείου, συγγραφέα Δημήτρη Παπαχρήστο, παραμονή της επετείου της εξέγερσης. Η εκδήλωση με τίτλο «Σήματα καπνού από το Νοέμβρη του ΄73» θα πραγματοποιηθεί στις 7.00 το απόγευμα στο Καφέ Σινέ, στη Δυτική Παραλία Καλαμάτας. Θα προβληθεί, επίσης, το ντοκιμαντέρ «Στο δρόμο» του Σταύρου Ιωάννου.
Ο κεντρικός ομιλητής δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Εκτός από τη φωνή του παράνομου ραδιοσταθμού, ανήκει και σε εκείνη τη μερίδα ανθρώπων – που δεν είναι λίγοι- οι οποίοι δεν εξαργύρωσαν τον αγώνα τους μετά τη Μεταπολίτευση.
Μάλιστα, σε πολλές συνεντεύξεις του, πρόσφατες αλλά και προηγούμενων χρόνων, προσπαθεί να κρατήσει το νήμα της ιστορίας άθικτο. «Είναι αλήθεια ότι γίνεται συστηματική προσπάθεια γενικότερης απαξίωσης είτε της πολιτικής είτε των κομμάτων (οι πολιτικοί έχουν συμβάλει σε αυτό). Ζούμε σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, όπου ακόμα και οι απλές ανθρώπινες αξίες απαξιώνονται. Η απογοήτευση και η ισοπέδωση μέσα από γενικεύσεις σπρώχνουν πολλούς στην άρνηση και η οργή τους μεταφράζεται σε ψήφους μαύρους χρυσαυγιτικούς, που αναδύθηκαν από ένα κοινωνικά αρρωστημένο σώμα που κολυμπάει στη σύγχυση και στο φόβο.
Το Πολυτεχνείο τούς ενοχλεί, είναι το αγκάθι στα μαλακά της υπνωτούσας κοινωνίας μας. Είναι το ορόσημο, είναι ο δρόμος για τους νέους, γι’ αυτό και επικίνδυνο. Δεν μπόρεσαν να υποτάξουν το πνεύμα του, να το ενσωματώσουν.
Το Πολυτεχνείο δεν έχει ιδιοκτήτες, ανήκει σε όλους εκείνους που συνεχίζουν να αγωνίζονται. Δεν είναι πολλοί αυτοί που μπήκαν σε κόμματα ή πήραν δημόσιες θέσεις. Κι όμως, το πολιτικοεπικοινωνιακό σύστημα τους προβάλλει για να αμαυρώσει, να λοιδορήσει και να απαξιώσει ό,τι πιο λαμπρό δημιουργήθηκε από τους νέους που ξέπλυναν την ντροπή των γονιών τους που ανέχτηκαν τη χούντα. “Έξι χρόνια είναι πολλά, δε θα γίνουνε επτά” φωνάζαμε και τώρα, όσοι απομείναμε όρθιοι, θα στεκόμαστε μπροστά σε κάθε μορφής τανκ. Το Πολυτεχνείο είναι η ζώσα μνήμη. Αντιστέκεται από μόνο του στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας. Είναι η περηφάνια των Ελλήνων όπου γης», είχε πει σε μία από αυτές.
Κι όταν του ζητούν να περιγράψει το 1973 με το 2014 και το ρόλο της νεολαίας, δε μασάει τα λόγια του. Με μια νότα αισιοδοξίας δηλώνει: «Τα νέα παιδιά που είναι στην ανεργία και στην ξεφτίλα θα δημιουργήσουν τα δικά τους κύτταρα. Και θα τα λένε “πολυτεχνεία”, ακόμη και ας μην έχουν σχέση με εκείνο το γεγονός. Λειτουργεί συμβολικά. Είναι ένας σταθμός ανεφοδιασμού γι’ αυτά. Να πάρουν εφόδια από εκεί και να εκτιναχτούν στο μέλλον, που τους το έχουν αφαιρέσει. Να εκτιναχτούν στο όνειρο και στην απόλαυση της ζωής. Διότι η τυραννία της επιβίωσης και της ανάγκης είναι χειρότερη από μια ορατή δικτατορία. Η βία των αυτοκτονιών, της ανεργίας, της κοινωνικής κατάθλιψης. Υπάρχει βία στα μάτια των ανθρώπων. Απόγνωση, απογοήτευση. Αυτά τα σημάδια, αν γενικευτούν, πού θα κρυφτούν οι άλλοι;».
Εμείς θα πούμε, πριν σας ζητήσουμε να βρεθείτε σήμερα στο χώρο της εκδήλωσης: Το «68» στη Γαλλία φώναζαν ένα σύνθημα που τότε -σε εμάς τους Έλληνες- φαινόταν λίγο εξτρεμιστικό: «Ανοίξτε τα μάτια και σπάστε την τηλεόραση». Πόσο αληθινό φαντάζει σήμερα!
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
