Τα… εξ αμάξης μάς καταλόγισε η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ Μεσσηνίας στην προχθεσινή ανακοίνωσή της. Και τι δε μας είπε! Ας είναι. Στο μόνο που έχουν δίκιο οι συντάκτες του κειμένου είναι ότι μας χωρίζει άβυσσος νοοτροπίας και πολιτικής λογικής.
Τόσος φόβος πια, την ώρα της ακμής της, την ώρα που για πρώτη φορά φαίνεται ότι ο κόσμος μπορεί να την εμπιστευτεί για να δώσει μια αριστερή διέξοδο στην κρίση; Τόσος και περισσότερος.
Τι έκανε η νεολαία του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ; Αντέδρασε στο άμεσο ερέθισμα (σ.σ. το σχόλιο στο «Θάρρος») χωρίς η προοπτική της σκέψης που κατέθεσε να έχει βάθος.
Με φόβο και λύπη διαπιστώνουμε ότι η επίσημη αριστερή κομματική γλώσσα του 2014 δεν απέχει πολύ από αυτή του 1980.
Η Αριστερά, σε γενικές γραμμές, συνεχίζει να ζει στον κόσμο της επιθυμίας. Κάνει, δηλαδή, πολιτική με βάση μόνο τις επιθυμίες της. Ο κόσμος, όμως, πια δεν είναι ένα αμφιθέατρο με ονειροπαρμένους φοιτητές.
Με τόσο κομπασμό, το μόνο που βλέπουμε είναι την αυριανή κυβερνώσα νεολαία και τα στελέχη της να ψάχνουν να τρουπώσουν κάπου, σώζοντας παρεμπιπτόντως και τον ελληνικό λαό!
Η δική μου Αριστερά, χρόνια τώρα, δεν ήταν ποτέ φοβική στην κριτική, δεν ένιωθε ποτέ τόση δυσανεξία σ’ ένα -ακόμα και υπερβολικό- σχόλιο. Η Αριστερά του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, του Γιάννη Μπανιά, του Άγγελου Ελεφάντη και δεκάδων άλλων επώνυμων και ανώνυμων είχε άλλον αέρα, πέρα από δόγματα και δοξασίες. Μπορεί να μην έγινε ποτέ κυβέρνηση, αλλά δίδασκε ήθος. Εγώ αυτήν κρατάω ως παρακαταθήκη.
Και μια διευκρίνιση. Με ή χωρίς εμένα ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση. Αλλά η δημοσιογραφία είναι πάντα αντιπολίτευση.
Υ.Γ. Δε θα ήθελα να δω και πάλι κάποιους, υποτίθεται, αριστερούς, αλλά επί της ουσίας αδαείς, να γράφουν για «κίτρινο Τύπο». Είναι μια καραμέλα που μπορεί να στραβοκαταπιούν γλείφοντάς την και να πνιγούν.
Και μια αισθητική παρατήρηση. Επειδή η… θάλασσα έγινε γιαούρτι, λέξεις όπως «ανιδιοτέλεια», «συλλογικότητα» και «αλληλεγγύη», τις οποίες χρησιμοποιείτε, μόνο ως πομφόλυγες εκλαμβάνονται.
Τέλος, όλοι γνωρίζουμε ότι για την περίφημη «ταμπακέρα» το δίκιο είναι με το μέρος μας…
Α.Π.
Και κάπως έτσι η αντιπαράθεση τελειώνει…
