Πληθαίνουν τελευταία τα περιστατικά κακοποίησης ζώων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, με πιο πρόσφατο το σκύλο που βρέθηκε κρεμασμένος σε δέντρο στη Νέα Κορώνη. Στον αντίποδα, καθημερινά ακούμε για επιθέσεις αδέσποτων, αλλά και φόλες, όπως στην Τέντα.
Αυτά τα θέματα δεν έχουν πάψει στιγμή να απασχολούν τους φιλόζωους, αλλά πιο πολύ τα μέλη του Φιλοζωικού Ομίλου Καλαμάτας.
Στα γραφεία
Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στα γραφεία του ΦΟΚ, πριν καν προλάβω να πω καλημέρα, ήρθα αντιμέτωπος με το φαινόμενο κακοποίησης: τα μέλη είχαν περιθάλψει ένα σκύλο που βρέθηκε στην περιοχή του νοσοκομείου να κλαίει από τον πόνο. Ο πρώην «κάτοχός του» του είχε βάλει στο λαιμό ένα σύρμα. Όσο μεγάλωνε το ζώο, αυτό λειτουργούσε σαν θηλιά, με αποτέλεσμα να το πνίγει και να υποφέρει.
Το σκυλί στάθηκε τυχερό μέσα στην ατυχία του, αφού τα μέλη του ΦΟΚ λειτούργησαν ταχύτατα. Με τη βοήθεια κτηνιάτρου που του έκανε ράμματα και του έδωσε αντιβίωση, αυτό θα ζήσει.
Αυτός ο σκύλος ήταν η αφορμή για να ακυρωθούν οι ερωτήσεις μου και να ακολουθήσει μια τεράστια συζήτηση με τον κύριο Αριστείδη, τη Βασιλεία και την Τατιάνα, που έτυχε να βρίσκονται εκείνη τη στιγμή στα γραφεία. Τρεις εθελοντές ανάμεσα στους πολλούς του ΦΟΚ, τους οποίους ενώνει η αγάπη για τα ζώα. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες, καθώς γνωρίζουν πράγματα που μπορούν να εντυπωσιάσουν και να κάνουν να προβληματιστεί και τον κάθε αδιάφορο για τα ζώα, για να μη γράψω εχθρό.
Αρχικά μού μίλησαν για το σκύλο που είχα μπροστά μου. Όπως μου εξηγούν, αυτό είναι το ελληνικό φαινόμενο. Αφού ο ιδιοκτήτης πήρε το σκυλί κουτάβι και του φόρεσε το σύρμα, αυτό καθώς μεγάλωνε (από τον 4ο έως τον 6ο μήνα ένα κουτάβι μεγαλώνει κατά 60%) δεν άντεχε και έτσι αποφάσισαν να το αφήσουν στο δρόμο. Εκεί το εντόπισε εθελόντρια του ΦΟΚ και χάρη σε αυτή ζει.
«Μια κλασική ερώτηση που κάνουν όλοι όταν βλέπουν ένα σκύλο» λέει η Βασιλεία, είναι η γνωστή: “Δαγκώνει;”. Από εκεί ξεκινά το λάθος. Αντί κάποιος να σκέφτεται πώς θα το προσεγγίσει, κοιτά πώς θα φυλαχτεί. Το κάθε σκυλί είναι σαν το παιδί, όπως το μάθεις θα αντιδρά. Τα περίφημα επιθετικά σκυλιά υπάρχουν, γιατί δεν ξέρουν οι άνθρωποι πώς να φερθούν. Γενικότερα, δεν υπάρχουν κακά ζώα, αλλά κακοί ιδιοκτήτες».
Στη συνέχεια ο κύριος Αριστείδης μάς εξηγεί ότι «το λάθος αρχίζει όταν κάποιος αποκτά ένα κουτάβι και δεν μπαίνει στη διαδικασία να μάθει γι’ αυτό. Κανονικά πρέπει κάποιος που δεν ξέρει, να δώσει λίγα χρήματα για να αγοράσει ένα βιβλίο με συμβουλές. Πρέπει να ξέρει ότι το σκυλί θα ζήσει 14-15 χρόνια και να είναι σίγουρος ότι θα έχει τη διάθεση να το κρατήσει και να ασχοληθεί μαζί του».
Το πρόβλημα με τα αδέσποτα και η πηγή του κακού
«Η Ελλάδα είναι μια χώρα με 800.000 αδέσποτα ζώα και η νομοθεσία επιτρέπει την εισαγωγή κουταβιών, που κατά μέσο όρο είναι 40.000- 60.000 το χρόνο. Δηλαδή, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό ότι υπάρχουν και στην Ελλάδα εκτροφείς, αν δε θέλει κάποιος να πάρει ένα αδέσποτο. Είναι τεράστιο λάθος να εισάγεις κουτάβια σε μια χώρα που έχει τέτοιο τεράστιο πρόβλημα» μου λένε.
Σύμφωνα με επίσημα έγγραφα βιολόγων, έχει διαπιστωθεί ότι το 1% των ζώων μπορούν να επιβιώσουν με βάση τη διαθεσιμότητα της τροφής που υπάρχει στον πλανήτη. Καθημερινά στο ΦΟΚ το τηλέφωνο χτυπά πάνω από 10 φορές για να πάρει αδέσποτα, όμως, όπως ο καθένας μπορεί να φανταστεί, δεν υπάρχει χώρος και τα μέλη του κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να βρουν μια λύση, κυρίως μέσα από την υιοθεσία.
Τα καθαρόαιμα και τα «μπάσταρδα»
Μεγάλο πρόβλημα, κατά τους εθελοντές, δημιουργεί και η λέξη «ημίαιμο»: «Δεν υπάρχει ούτε καθαρό, ούτε μπλε, ούτε κίτρινο αίμα. Όλα τα σκυλιά είναι ένα. Υπάρχει ένα ταμπού όταν ακούν ότι ένα σκυλί είναι ημιάιμο. Το θεωρούν μπάσταρδο και από εκεί αρχίζει να διογκώνεται το πρόβλημα».
Η νομοθεσία στην Ελλάδα
Η νομοθεσία στην Ελλάδα είναι ίσως η πιο αυστηρή στην Ευρώπη, «αλλά στην πράξη δεν είναι έτσι. Για παράδειγμα, τα φιλοζωικά σωματεία που μπορούν να διαθέσουν κάποια άτομα για εθελοντική εργασία, τα έχουν βγάλει έξω, δεν έχουμε καμία νομική αρμοδιότητα. Ακόμα το κράτος σκλήρυνε τους νόμους για τα ζώα, αλλά δεν ενημέρωσε τους πολίτες. Δε γίνεται να λέμε ότι όποιος κακοποιεί ένα ζώο θα πάει 3 χρόνια φυλακή και θα πληρώσει 10.000 ευρώ, για παράδειγμα. Θα ήταν πιο λογικό, ως ποινή, να πάει κάποιος να δουλέψει για 100 ημέρες στο φιλοζωικό. Στόχος μας δεν είναι να τιμωρήσουμε, εμείς θέλουμε να εκπαιδεύσουμε. Αν αυτό δε συμβεί, ο θύτης θα παραμείνει άγριος και, μάλιστα, μπορεί μετά το ζώο να ξεσπάσει σε άνθρωπο.
Στατιστικές έχουν δείξει ότι το 78% των πιο επικίνδυνων ανθρώπων ξεκίνησαν την αιμοβορία τους από ζώα. Η σειρά κακοποίησης είναι πρώτα τα σκυλιά, μετά τα παιδιά και έπειτα οι γυναίκες, οπότε πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από εκεί».
Η κατάσταση στην Καλαμάτα και τη Μεσσηνία
Στην Καλαμάτα μαζί με τα περίχωρα υπάρχουν 1.000 αδέσποτα ζώα. Αν υποθέσουμε ότι τα 500 είναι θηλυκά και με βάση τη φύση το κάθε θηλυκό θα γεννήσει 2 φορές το χρόνο με μέσο όρο τη φορά 5 κουτάβια, έχουμε 5.000 κουτάβια. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τα ζώα που είναι σε σπίτια και γεννούν. Το 95% των κουταβιών θα καταλήξουν στο δρόμο. Με λίγα λόγια, καταλήγουμε ότι στη Μεσσηνία κάθε χρόνο συνολικά γεννιούνται 10.000 κουτάβια.
Όπως γίνεται κατανοητό, κανένα κράτος και κανένα σωματείο δεν είναι σε θέση να κάνει κάτι.
Από άποψη κακοποίησης, με βάση αυτά που λέει ο νόμος, έχουμε κάθε ημέρα 5 με 10 συμβάντα.
Το πιο ακραίο περιστατικό για φέτος ήταν ένα σκυλί που κάποιοι τύφλωσαν, ρίχνοντας στα μάτια του οξύ».
Η λύση
Με βάση τα παραπάνω νούμερα η μόνη λύση είναι η στείρωση. Η στείρωση στη Γερμανία που έχει ζήσει ο κύριος Αριστείδης θεωρείται κακοποίηση και ουσιαστικά είναι, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Σε άλλα κράτη προτίμησαν τη λύση της ευθανασίας, αλλά και εκεί οι βιολόγοι διαπίστωσαν ότι αυτό είναι χειρότερο. Για παράδειγμα, αν έχουμε 100 ζώα και σκοτώσουμε τα 50, με μαθηματική πρόοδο πάλι θα αυξηθούν και, μάλιστα, θα γίνουν πολύ περισσότερα. Οπότε η στείρωση είναι η μόνη λύση, έστω στο 50% των ζώων, για να μην έχουμε αύξηση.
Εξίσου σημαντικό κομμάτι είναι και αυτό της ενημέρωσης, από το Δήμο αλλά και το Φιλοζωικό, ώστε ο κόσμος να μάθει για τα ζώα αλλά και πώς να φέρεται σε αυτά.
Η αξία της ενημέρωσης και της ευαισθητοποίησης
Αφού γίνει το βασικό που είναι η στείρωση, πρέπει να υπάρξει ενημέρωση στα παιδιά, «για να αποκτήσουν μια ευαισθησία. Όταν βγουν στην κοινωνία, θα πουν “δε θα το κάνω σαν τους γονείς μου, παππούδες” κ.λπ. Το θέμα είναι η υπομονή.
Αν χαθεί η ευαισθησία στη ζωή από τον κάθε άνθρωπο, τότε αυτός δε θα διστάσει να στερήσει τη ζωή σε άλλον άνθρωπο έπειτα από ένα ζώο».
Κακοποίηση ζώων και παιδεία
Σε πολλές περιπτώσεις η κακοποίηση ενός ζώου γίνεται από άγνοια. Το 2009 ο ΦΟΚ πραγματοποίησε ένα πρόγραμμα ευαισθητοποίησης στα σχολεία, στο πλαίσιο του οποίου τα παιδιά γίνονταν δημοσιογράφοι για τα ζώα μέσα από ζωγραφιές: «Δυστυχώς, αυτό που είδαμε ήταν ότι αρκετές ήταν ακατάλληλες και δεν μπορούσαν να βγουν στη δημοσιότητα. Ήταν πολύ σκληρές και προέρχονταν από παιδιά 6-7 ετών. Τέτοιες εκδηλώσεις πρέπει να έχουν συνέχεια και, πάνω από όλα, να υπάρχει υπομονή. Πρέπει να γίνονται επισκέψεις σχολείων σε μέρη με ζώα. Αυτά τα παιδιά πρέπει να μάθουν να ζουν με ζώα και να έρθουν κοντά σε αυτά».
Οι αντιδράσεις του κόσμου απέναντι στους φιλόζωους
Όσο για την αντιμετώπιση του κόσμου, πολλοί τους θεωρούν τρελούς, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που οι φιλόζωοι έχουν δεχθεί επιθέσεις. «Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κόσμος- μας λένε- είναι ότι εμείς κάνουμε εθελοντική εργασία και με αυτό τον τρόπο βοηθάμε το σύνολο.
Ένα ακραίο περιστατικό είναι μια μήνυση από κατοίκους της περιοχής του Πάρκου του ΟΣΕ που ζητούν από το Δήμο να βρει μια ριζική λύση για τα αδέσποτα, κάτι που, όπως είναι λογικό, με βάση τα σημερινά δεδομένα, είναι αδύνατο, δηλαδή ζητούν να εξαφανιστεί ένα είδος;
Ο καθένα έχει δικαίωμα να φοβάται τα σκυλιά και να μην τα θέλει γύρω του
Ζούμε σε ένα μικρό κοινωνικό σύνολο και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν φοβία με τα ζώα. Έτσι δεν μπορεί ο καθένας να αφήνει το σκύλο του ελεύθερο να τρέξει και να αγνοεί τους γύρω του. Αυτό είναι έλλειψη σεβασμού και από εκεί ξεκινούν όλα.
Σχετικά με κάποιον που έχει στο σπίτι του σκυλιά που ενοχλούν τη γειτονιά, πρέπει πάντα και σε αυτό το θέμα να βλέπουμε την άλλη μεριά. Ο κάθε γείτονας έχει το δικαίωμα να θέλει την ησυχία του στο σπίτι του».
Τι πρέπει να κάνει κάποιος αν συναντήσει ένα αδέσποτο και φοβάται
Εκείνη τη στιγμή ανέφερα την περίπτωση της Τέντας, απ’ όπου περνούν καθημερινά φοιτήτριες αλλά και ηλικιωμένοι και υπάρχουν καταγγελίες για επιθέσεις. Τι, τελικά, πρέπει να γίνει για υπάρξει συνύπαρξη;
«Αρχικά- μου απαντούν- πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το αδέσποτο δεν είναι ένα προσωρινό φαινόμενο, οπότε ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να συνυπάρχει με αυτά. Για παράδειγμα όταν κάποιος οδηγεί ένα μηχανάκι και περάσει δίπλα από αδέσποτα, αυτά θα πάνε κατά πάνω του. Αυτό που έχει να κάνει είναι να χαμηλώσει την ταχύτητα αρχικά και να μη μαρσάρει.
Στην περίπτωση που κάποιος περπατά και τον πλησιάσει ένα σκυλί, το μόνο που έχει να κάνει είναι να συνεχίσει να περπατά χωρίς να αλλάξει ρυθμό, δίχως να δείξει φοβισμένος και να αρχίσει να κάνει απότομες κινήσεις και να φωνάζει. Αυτά πρέπει να μάθει ο κόσμος και όλα θα είναι πιο απλά».
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
Υ.Γ. Οι εικόνες είναι σκληρές, αλλά, δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα που δημιούργησαν συνάνθρωποι μας. Ας μην κάνουμε ότι δε βλέπουμε…
