Η ΚΑΛΗ ΦΕΤΙΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ
Η ευνοϊκή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο χώρο του ελληνικού ελαιολάδου, μετά τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν στην Ιταλία και την Ισπανία, έχει δημιουργήσει περίεργες συνθήκες σχετικά με τις προβλεπόμενες τιμές του Έλληνα παραγωγού. Υπάρχουν ειδικοί του χώρου που προτρέπουν τους ελαιοπαραγωγούς να μην πουλήσουν ακόμα το λάδι τους.
Συγκεκριμένα, ιστοσελίδα με εμπειρία στο χώρο της αγροτικής παραγωγής διατυπώνει το εξής επιχείρημα: «Δε θα ’πρεπε να φύγει ούτε ένα λίτρο έξτρα παρθένο ελαιόλαδο σε χύμα μορφή προς τους συνήθεις πελάτες μας Ιταλούς και Ισπανούς (…).
Αποκλείοντας σε πρώτη φάση την προοπτική διάθεσης του προϊόντος στους Ιταλούς εμπόρους και αφαιρώντας από τη μεταποιητική βιομηχανία των γειτόνων μας (περίπου το ίδιο ισχύει και για τους Ισπανούς) κάθε δυνατότητα ουσιαστικής παρουσίας στις διεθνείς αγορές και μάλιστα με “δική μας” πρώτη ύλη, μπορούμε να μιλήσουμε στη συνέχεια για τις τιμές παραγωγού».
Και ένας άλλος βαθύς γνώστης και σωτήρας, ο πρώην υπουργός Αθ. Τσαυτάρης, είχε απευθύνει τις ίδιες οδηγίες: «Δεν πρέπει να πουλάμε το λάδι μας 5 ευρώ το λίτρο αλλά πρέπει να το πουλάμε 50 ευρώ. Κι όμως έχουμε παραδείγματα ανθρώπων που το προσπάθησαν».
Αφού, λοιπόν, διαθέτουν τη μαγική συνταγή δεν έχουν παρά να συνεταιριστούν και να συστήσουν μια εταιρεία η οποία να πουλάει το ελληνικό ελαιόλαδο στα 50 ευρώ!
Μπορούν εναλλακτικά να πουλήσουν τη μαγική συνταγή σε όλους όσοι τόσα χρόνια αγωνίζονται να αυξήσουν τις εξαγωγές των τυποποιημένων επώνυμων. Σήμερα καταφέρνουν να εξάγουν τυποποιημένους περί τους 30 χιλιάδες τόνους όλους κι όλους και, μάλιστα, σε τιμές πώλησης που με δυσκολία και σε εξαιρετικές περιπτώσεις φθάνουν τα 5-6 ευρώ/λίτρο.
Αφού, λοιπόν, οι Έλληνες ελαιοπαραγωγοί δε θα πουλήσουν στους Ιταλούς και Ισπανούς, όσοι συμμερίζονται τις παραπάνω απόψεις ας αγοράσουν τους φετινούς 100 χιλιάδες τόνους με 5 ευρώ και ας τους πουλήσουν με 50 ευρώ. Θα γίνουν όχι μόνο δισεκατομμυριούχοι, αλλά θα εξασφαλίσουν και την αιώνια ευγνωμοσύνη των ελαιοπαραγωγών. Εξάλλου, τα 5 ευρώ/κιλό τα είχαν προφητεύσει από το Νοέμβριο του 2013 κι ακόμη οι ελαιοπαραγωγοί τα περιμένουν.
Να σοβαρευτούμε λίγο…
Τους ίδιους «λεονταρισμούς» (να μην πουλάμε σε Ιταλούς/Ισπανούς χύμα) τους έχουμε ξανακούσει (σε πιο ήπιες μορφές παραινέσεων) κατά καιρούς και από άλλους αναλυτές ή αγροτοσυνδικαλιστές. Αυτές οι διακηρύξεις /προτροπές δεν αντέχουν και εξατμίζονται με το πρώτο αεράκι της καυτής πραγματικότητας.
Το γεγονός είναι ότι η Ελλάδα είναι χώρα πλεονασματική. Ανάλογα με το ύψος της παραγωγής της, περισσεύουν κάθε χρόνο και πρέπει να εξαχθούν κατά μέσο όρο 80 χιλιάδες τόνοι που φεύγουν χύμα προς Ιταλία κυρίως και λιγότερο προς Ισπανία. Τι κάνουμε με αυτούς;
Εγκληματικές επιπολαιότητες
Το κήρυγμα «δεν πουλάμε στους Ιταλούς» αποτελεί μια εγκληματική επιπολαιότητα. Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Μισοέχει εφαρμοστεί κατά καιρούς και στο παρελθόν. Το μόνο που κατάφερε είναι να απομακρύνει λίγο-λίγο τους Ιταλούς αγοραστές από την Ελλάδα και να τους στρέψει σε άλλες πηγές εφοδιασμού. Ισπανία, Τυνησία, Τουρκία, Μαρόκο κ.α., σταδιακά αυξάνουν τις ποσότητες και βελτιώνουν τις ποιότητες των ελαιολάδων τους υποκαθιστώντας την Ελλάδα.
Αυτές οι εξελίξεις οδήγησαν και οδηγούν σε μείωση των τιμών του Έλληνα παραγωγού. Όταν η προσφορά υπάρχει (και μάλιστα αυξημένη) και όταν η ζήτηση μειώνεται, τότε η διαπραγματευτική ισχύς των πωλητών, άρα και οι τιμές, μειώνονται.
Απόδειξη, αν κανείς καθίσει και συγκρίνει πώς έχουν εξελιχθεί οι τιμές του Έλληνα παραγωγού σε σύγκριση με των άλλων Μεσογειακών, θα διαπιστώσει ότι οι ελληνικές τιμές μειώνονται, ενώ των ισπανικών, τυνησιακών, αυξάνονται. Αυτή, δυστυχώς, είναι η πραγματική οικονομία, έστω κι αν δεν πειθαρχεί στις ονειροφαντασίες που μπορεί να κρύβουν από άγνοια έως χάϊδεμα αυτιών προς άγραν ψήφων ή κυκλοφοριακών πωλήσεων.
Τι πρέπει και μπορούμε να κάνουμε; Με μια μόνο φράση: «Χωρίς οργάνωση, χωρίς υποδομές, χωρίς πραγματική ανάπτυξη της ελληνικής ελαιοκομίας, θαύματα – δυστυχώς – λυπάμαι, αλλά δεν γίνονται».
Παροχή χρηματοδότησης και ρευστότητας
Κατ’ αρχήν αν κάποιος ήθελε πραγματικά και άμεσα να στηρίξει τις τιμές του Έλληνα παραγωγού, χωρίς μάλιστα να διαταράξει την αγορά, υπάρχει ένα και μόνο μέτρο: η παροχή ρευστότητας στις σοβαρές και πραγματικές ελληνικές επιχειρήσεις (ιδιωτικές και συνεταιριστικές) ώστε να βγουν αυτούς τους κρίσιμους μήνες της υπερπροσφοράς να αγοράσουν τους 80 χιλιάδες τόνους που «περισσεύουν», δίνοντας μια προκαταβολή έστω και 1-1,5 ευρώ/κιλό. Όταν Ισπανοί και Ιταλοί απολαμβάνουν επιτόκια από 1 έως 4%, αυτό θα επέτρεπε και στους Έλληνες εξαγωγείς να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό.
Ελαϊκή πολιτική: Ποιότητα, οργάνωση και πολλά άλλα
Οι δυο βασικοί πυλώνες που πρέπει να βασιστεί το ελληνικό ελαιόλαδο είναι η ποιότητά του και η οργάνωση όλου του τομέα. Μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί μια «δίκαιη τιμή», που ισορροπεί σταθερά το εισόδημα του παραγωγού με τις δυνατότητες του καταναλωτή.
Τρέχουσες τιμές και η 2014/15
Η γραμμή «δεν πουλάμε» έχει στο παρελθόν πολλές φορές (όχι πάντοτε) οδηγήσει και σε άλλες βραχυχρόνιες απώλειες. Ελαιοπαραγωγοί, ελαιοτριβείς, έμποροι βραχυκυκλώνουν, κρατάνε το ελαιόλαδό τους, δεν πουλάνε προσδοκώντας υπεραισιόδοξα υψηλές τιμές, που «ξαφνικά» πέφτουν και τους μένουν τα λάδια στα χέρια, οπότε σπεύδουν να πουλήσουν όσο-όσο όταν οι τιμές έχουν πια πέσει.
Να ξαναπούμε ότι για φέτος ο χρονικός ορίζοντας κάθε πρόβλεψης είναι η άνοιξη του 2015. Αν οι ενδείξεις για την ανθοφορία και την επόμενη παραγωγή της Ισπανίας είναι μεγάλες, τότε οι τιμές θα αρχίσουν να πέφτουν. Αν πάλι φανεί ότι και την επόμενη χρονιά 2015/16 η Ισπανία θα υποφέρει από κακή παραγωγή, τότε ίσως δούμε μετά την άνοιξη τις τιμές πραγματικά να «εκτοξεύονται» σε όλη τη Μεσόγειο.
Επιμέλεια: Αντώνης Πετρόγιαννης Πηγή: Βασίλης Ζαμπούνης, olivenews.gr
