Τα… άκουσα για τα καλά, χθες το πρωί, από τον φίλο μου τον Στράτη. «Αντώνη», μου είπε, «τα μεγάλα λόγια θέλουν και μεγάλες πράξεις. Και οι μεγάλες πράξεις θέλουν κότσια. Και τα κότσια θέλουν ‘οχυρωματικά’ έργα. Τουτέστιν οργανωμένο κράτος, οργανωμένη παραγωγή και οργανωμένη παραγωγική οικονομία!
Αυτό λέγεται «συσχετισμός δυνάμεων». Μπορείς; Απόδειξη! Έχεις τα κότσια; Απόδειξη! Αντέχει η κοινωνία; Απόδειξη! Το εθνικό μέτωπο είναι αραγές; Απόδειξη! Υπάρχει εθνική συνείδηση; Απόδειξη! Είμαστε όλοι μαζί σαν μια γροθιά; Απόδειξη! Είναι αποφασισμένος ο μέσος έλληνας να υποστεί θυσίες; Απόδειξη!
Αν τίποτα απ’ αυτά δεν υφίσταται. Αν η οικονομία σου είναι διάτρητη. Αν το μέτωπο γκρεμισμένο. Αν πρυτανεύει η κομματικότητα. Αν ο καθένας μόνο για την πάρτη του. Αν εξακολουθείς να πορεύεσαι υποταγμένος, ταπεινωμένος και προσκυνημένος. Αν είσαι τζάμπα μάγκας. Αν όλες αυτές οι κόκκινες γραμμές είναι φούμαρα και η εθνική περηφάνεια άσφαιρη. Αν δηλαδή παίζεις θέατρο, ε, τότε είσαι για τα μπάζα!
Και η λογική σ αυτή την κρίσιμη στιγμή σημαίνει ότι αφού δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις συνθήκες ενός «πολέμου» τότε προτιμότερο είναι να ελιχθείς! Είμαστε αποφασισμένοι για ‘αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα’ Όχι! Ε, τότε διπλωματία!
Μια ώρα περίπου αργότερα ο κομμωτής της Άννας, ακραιφνής ΣΥΡΙζαίος, ανησυχούσε για το μέλλον του παιδιού του, χωρίς ευρώ στην τσέπη του…
Α.Π.
Τρικυμία εν κρανίω…
