Στην Καλαμάτα θα βρίσκεται η συγγραφέας Μάρω Δούκα αύριο, οπότε θα μιλήσει για το τελευταίο της μυθιστόρημα «Έλα να πούμε ψέματα». Η εκδήλωση θα ξεκινήσει στις 7.30 το απόγευμα, στο βιβλιοπωλείο «Βιβλιόπολις», και συνδιοργανώνεται με το Σύνδεσμο Φιλολόγων Μεσσηνίας και τις εκδόσεις Πατάκη. Τη συγγραφέα θα παρουσιάσει η Χαρά Νικολακοπούλου, μέλος του ΣΦΜ.
Τέσσερα χρόνια μετά το μυθιστόρημά της «Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ», που εστίασε στα τέλη του 1944 και του 1945, και στην εντυπωσιακή συνεργασία Άγγλων και Γερμανών στα κατεχόμενα Χανιά, η Μάρω Δούκα επέστρεψε και πάλι στο γενέθλιο τόπο της, με το βιβλίο «Έλα να πούμε ψέματα», τρίτο μέρος μιας – άτυπης – τριλογίας με την οποία η Κρητικιά συγγραφέας ψάχνει τη λογοτεχνική της έκφραση ανάμεσα «στις γραμμές του μύθου και της Ιστορίας».
Όπως αποκαλύπτει η ίδια η συγγραφέας, στο «Έλα να πούμε ψέματα», «στοίχημά μου ήταν όχι μόνο να ανασυστήσω το συσκοτισμένο Εμφύλιο, αλλά και μέσα από τις συμπλεκόμενες αφηγήσεις, πότε διευρύνοντας το φακό και πότε εστιάζοντας στην ολόπικρη λεπτομέρεια, να αποτυπώσω πολυφωνικά το θαύμα του ανθρώπου που σηκώνει το χέρι και φωνάζει “παρών” στο προσκλητήριο του καιρού του, συνομιλώντας με την Ιστορία σε πρώτο πρόσωπο…
[…] Σε ό,τι αφορά τον κύκλο που αισθάνομαι να κλείνω, εκτός από την ολοκλήρωση της περιπλάνησής μου στην πόλη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, μαθαίνοντας πια να μετρώ και να εκτιμώ αλλιώς το χρόνο, θα έλεγα πως, στην προσπάθειά μου να μυθοποιήσω με οδηγό τις ζωές των επινοημένων ηρώων μου διακόσια τουλάχιστον χρόνια Ιστορίας, κλήθηκα να “δοκιμαστώ” λογοτεχνικά μέσα από τα ερωτήματα: Πώς και με ποιους όρους και από ποιες πηγές, ποια ντοκουμέντα, γράφεται η Ιστορία; Πώς ρυθμίζεται, ή και κάτω από ποιες συγκυρίες διαμορφώνεται, η οπτική γωνία του παρατηρητή; Πότε και πώς κάποιος βλέπει κάτι, πότε και πώς δεν το βλέπει από όποια όχθη κι αν στέκει στην κοίτη του ποταμού; Ποιες οι επιπτώσεις των γεγονότων στη ζωή μας; Πώς διαλέγεται το σήμερα με το χθες, το επινοημένο με τις ποικίλες εκδοχές της πραγματικότητας, το απλό με το πολύπλοκο, το σημαντικό με το ασήμαντο, το ατομικό με το συλλογικό;
Και πώς, επομένως, θα μπορούσε να εννοηθεί στις ημέρες μας το θουκυδίδειο απόσταγμα ότι η Ιστορία είναι η παρακαταθήκη των πεπραγμένων, ο μάρτυς για το παρελθόν, το παράδειγμα και η συμβουλή για το παρόν, η προειδοποίηση για το μέλλον;
Ο τίτλος του βιβλίου είναι ο πρώτος στίχος ενός σκωπτικού πρωταπριλιάτικου (“Έλα να πούμε ψέματα ένα σακί γιομάτο, φόρτωσα έναν μπόντικα σαράντα κολοκύθια, κι απάνου στα καπούλια του ένα σακί ρεβίθια”), που διατρέχει το βιβλίο στοιχειώνοντας όνειρα και μνήμες…
Έλα να πούμε ψέματα για να παρηγορηθούμε, ψέματα για να γελάσουμε, ψέματα για να ξορκίσουμε, κυρίως, τα άλλα ψέματα με τα οποία υπονομεύουν τη ζωή μας η δουλική πίστη και η τυφλή υποταγή σε μεσσιανικές αλήθειες. Οπότε ναι, εδώ το ψέμα έρχεται να φωλιάσει με την πικρή, τη μαύρη, τη σκληρή, την ωμή, τη δική μου, τη δική σου, την πολύπαθη και πάντα επαναστατική αλήθεια, όπως λέει και η Ευγενία Λουπάκη σ’ ένα ευθύβολο ποίημά της».
Επιμέλεια: Αντώνης Πετρόγιαννης
