Η είδηση της εκλογής του κ. Χρυσοστόμου (κατά κόσμον Γεωργίου Σαββάτου) ως μητροπολίτη Μεσσηνίας υπήρξε για όλους χαρμόσυνο μήνυμα.
Ένας ιεράρχης μορφωμένος (καθηγητής Πανεπιστημίου), με ανοιχτό πνεύμα, φίλος με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, θετικά διακείμενος και με ουσιαστικό ρόλο στο διάλογο, όχι μόνο των χριστιανικών δογμάτων, αλλά και όλων των θρησκειών. Όλα αυτά έδειχναν ότι θα πνεύσει νέος άνεμος στη Μεσσηνία.
Οι πρώτες ενέργειές του, άλλωστε, με την έλευσή του αυτό έδειχναν. Η επιλογή νέων ανθρώπων (ανδρών και γυναικών) στις ενοριακές επιτροπές, η απομάκρυνση του «δίσκου» που δρούσε κατά κάποιον τρόπο «εκβιαστικά» στους πιστούς, η έστω και ημιτελής προσπάθεια να παραχωρήσει λατρευτικό χώρο στους καθολικούς (ελπίζω η κίνηση αυτή κάποτε να ολοκληρωθεί), επιβεβαίωσαν τις αρχικές προσδοκίες. Δεν είναι τυχαίο που αποτέλεσε στόχο αυτών που ο λαός αποκαλεί «αγριοχρίστιανους».
Προσωπικά, πιστεύω πως το να έχει ενταχθεί ένας ιεράρχης ως φοιτητής σε κομματική νεολαία (της Πολιτικής Άνοιξης), δείχνει πως θα είναι πάντα ανοιχτός στην κοινωνία, θα συνδιαλέγεται μαζί της, δε θα δρα ως δεσπότης.
Σε συνάντηση μαζί του, όταν είχε έλθει, είχα προσπαθήσει να διερευνήσω τις προθέσεις του για τη χορωδία της Υπαπαντής. Ήταν σαφές ότι δε συμπαθεί την τετράφωνη μουσική, αλλά τη βυζαντινή – μου είχε πει, όμως, επί λέξει ότι γνωρίζει για τη μουσική παράδοση της Καλαμάτας και δεν πρόκειται να την αλλάξει.
Με έκπληξή μου την Κυριακή το πρωί άκουσα πως η χορωδία ΤΕΡΜΑ! Αλλάζει, λέει, ο ψάλτης και ο νέος δε θέλει να συνεργάζεται με τη χορωδία. Δικαιολογία, κατά τη γνώμη μου, έωλη. Δεν πιστεύω ότι ο ψάλτης θα δρούσε χωρίς, αν όχι την προτροπή, τουλάχιστον την επίνευση του Δεσπότη του. ΤΕΡΜΑ, λοιπόν, η χορωδία. Αποφασίζουμε και διατάζουμε. Μια παράδοση ΕΚΑΤΟ (100) χρόνων σβήνει. Όχι σεβασμός, υποταγή. Γι’ αυτό λέω, ΚΡΙΜΑ!
Μπάμπης Κάρβελης
Υ.Γ. Προσωπικά στη χορωδία ανήκω περίπου δέκα χρόνια (και για να μην παρεξηγηθώ, χωρίς την παραμικρή οικονομική απολαβή). Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που μπήκαν στη χορωδία παιδιά και γέρασαν όντας μέλη της. Μόνο η θλίψη στα μάτια τους την Κυριακή έφτανε.
Κρίμα, Δέσποτα
