Άμστερνταμ – Καλαμάτα με ποδήλατο σε 13 ημέρες (φωτογραφίες και βίντεο)

Για κάποιους ενδεχομένως να αποτελεί όνειρο ζωής, ενώ για άλλους πραγματικότητα το να ξεκινήσεις με ποδήλατο από την Ολλανδία, να διασχίσεις Γερμανία, Αυστρία και Ιταλία και να καταλήξεις στην Καλαμάτα, έπειτα από 1.700 χιλιόμετρα και 13 μέρες οδήγησης.
Όσο αν αυτά μοιάζουν εξωπραγματικά για πολλούς από εμάς, που συνήθως ταξιδεύουμε με μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα ή και άλλα μέσα στο εξωτερικό, χωρίς να προλαβαίνουμε να προσέξουμε το περιβάλλον και να έρθουμε πολύ κοντά στη φύση, για τους Μανώλη Αλοίμονο, Μιχάλη Αράπη, Κωνσταντίνο Κοκκορόγιαννη και Λεωνίδα Παπαδόπουλο ήταν πραγματικά μια ιδιαίτερη εμπειρία.
Οι τέσσερίς τους ξεκίνησαν στις 23 Μαΐου από το Άμστερνταμ και κατέληξαν στην Καλαμάτα αργά το απόγευμα της Πέμπτης 4 Ιουνίου, κουρασμένοι μεν, αλλά ιδιαίτερα ικανοποιημένοι από την εμπειρία.
Το ταξίδι τους θα επαναληφθεί, αλλά είναι άγνωστο αν θα συμμετέχουν ξανά οι ίδιοι, τον Αύγουστο, ενώ θα είναι πιο οργανωμένο, καθώς θα υπάρχει όχημα συνοδείας που θα μεταφέρει τις αποσκευές, με αποτέλεσμα να γλιτώνουν οι ποδηλάτες σημαντικό βάρος. Θα διοργανωθεί από τον ΕΟΣ Καλαμάτας, πολλά από τα μέλη του οποίου «καλοείδαν» την παρουσίαση που έκανε ο Μανώλης και αποφάσισαν να επαναλάβουν τη διαδρομή υπό καλύτερες συνθήκες.             
 
Ο Κ. Κοκκορόγιαννης «ευθύνεται» για όλα
«Υπαίτιος» για ό,τι έγινε είναι ο Κων. Κοκκορόγιαννης, ο οποίος εργάζεται εξ αποστάσεως σε εταιρεία στο Άμστερνταμ και έπρεπε να βρίσκεται στην ολλανδική πρωτεύουσα από τις 16 έως τις 23 Μαΐου για εργασιακά ζητήματα.
Ο Κώστας σκεπτόταν, προτού αναχωρήσει για την Ολλανδία, αν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το ποδήλατό του, προκειμένου να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ήταν μια σκέψη που βασάνιζε το μυαλό του. «Συνεργός» ήταν η μεγάλη αγάπη του για το ποδήλατο και η κάλυψη μεγάλων αποστάσεων, όπως μας είπε. Θυμήθηκε πως κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Μεγάλη Βρετανία, τον Ιούνιο του 1995, πριν από 20 δηλαδή χρόνια, είχε καλύψει την απόσταση από το Λονδίνο έως το Κάρντιφ και την επιστροφή, μήκους 800 χιλιομέτρων.
«Ήταν οι καλύτερες διακοπές στη ζωή μου τότε και ήθελα να το ξανακάνω», σημείωσε.
Στην πορεία, τις σκέψεις του Κώστα έμαθαν και συμμερίστηκαν ο Λεωνίδας, ο Μανώλης και ο Μιχάλης. Συναντήθηκαν στις 22 Μαΐου στο Άμστερνταμ και στις 23 ξεκίνησε το ταξίδι, αν και, όπως μας είπε ο Μιχάλης, ήταν διστακτικός ως προς τη συμμετοχή του, καθώς ως φοιτητής στο ΕΜΠ είχε διασχίσει τη ρωσική στέπα και του είχε φανεί μονότονη η διαδρομή. Σκέφθηκε, όμως, ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση θα διέσχιζε τρεις χώρες της Ευρώπης και προχώρησε. «Δεν το μετάνιωσα. Ήταν πανέμορφα τα όσα είδα, δάση, ποτάμια, λιβάδια και σπίτια μέσα στα δάση, που έδιναν ζωή σε αυτά», μας επισήμανε.
 
Ποδηλατόδρομοι
Οι δύο πρώτες ημέρες κύλησαν σε επίπεδο έδαφος, ενώ στη διαδρομή προτιμήθηκε το πέρασμα Μπρέννερ προς την Ιταλία, με υψομετρική απόσταση 1.400 μ., ένα δύσκολο ανηφορικό κομμάτι.
Η μετακίνηση των τεσσάρων γινόταν κυρίως μέσω του πυκνού δικτύου ποδηλατόδρομων που υπάρχει στο εξωτερικό και λιγότερο σε δευτερεύοντες επαρχιακούς δρόμους (όπως το «δικό» μας Καλαμάτα – Σπάρτη), στα σημεία που δεν υπήρχαν ποδηλατόδρομοι.
Χρέη πλοηγού – οδηγού είχε αναλάβει ο Κώστας, μιας και διέθετε και το αντίστοιχο ηλεκτρονικό βοήθημα.
«Το δίκτυο των ποδηλατόδρομων ήταν πυκνότατο, μπορούσες να πας σε όποιο σχεδόν σημείο ήθελες», είπαν όλοι τους, αν και επισήμαναν την ακαταλληλότητα των ποδηλάτων που χρησιμοποίησαν (οι τρεις τους είχαν ποδήλατα κούρσας και ο Μιχ. Αράπης ΜΤΒ). «Αν είχαμε ποδήλατα τρέκινγκ, θα μπορούσαμε να κινηθούμε μόνο στους ποδηλατόδρομους, που ήταν και χωμάτινοι, καθώς οι “κούρσες” με τα λεπτά τους ελαστικά αδυνατούν να κινηθούν σε χωμάτινες διαδρομές», επισήμαναν οι τρεις τους, ενώ ο Μιχάλης, αν και υστερούσε λόγω των γεωμετρικών χαρακτηριστικών του ποδηλάτου του, κινούνταν με δύναμη και αντοχή, προκειμένου να μείνει κοντά στους υπόλοιπους.
Μοιραίο ήταν να ακολουθήσουν ερωτήσεις και όπως προέκυψε από τις απαντήσεις τους, το δίκτυο των ποδηλατόδρομων είχε άπειρες διακλαδώσεις και ήταν γεμάτο ποδηλάτες. Μέσα στον ποδηλατόδρομο που διέσχιζε δάση, υπήρχαν καταστήματα προκειμένου να εξυπηρετούν μόνο τους ποδηλάτες (δεν υπήρχε πρόσβαση για οδηγούς αυτοκινήτων ή άλλων μέσων), ενώ η ιδέα της ποδηλασίας είναι τόσο διαδεδομένη, που ηλικιωμένοι επιβιβάζονται σε λεωφορεία με τρέιλερ, φτάνουν στον προορισμό τους, μπαίνουν στον ποδηλατόδρομο στο δάσος, ποδηλατούν και στο τέλος επιβιβάζονται ξανά στο λεωφορείο, για να επιστρέψουν στο σπίτι τους.
«Χαμός» γινόταν και στις πόλεις, όπου υπήρχε απόλυτος σεβασμός από τους οδηγούς αυτοκινήτων απέναντι στους ποδηλάτες, αλλά και των τελευταίων απέναντι στα σήματα της Τροχαίας. Η δε σήμανση (οριζόντια και κάθετη) ήταν ιδιαιτέρως πυκνή και προειδοποιούσε τους ποδηλάτες για το τι θα συναντήσουν στην πορεία τους.
Μεγάλο μέρος της διαδρομής έγινε μέσω ποδηλατόδρομων που περνούσαν από μικρά χωριά, ενώ το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι στην Ιταλία είχαν ξηλώσει τις γραμμές του τρένου σε ανενεργό δίκτυο μήκους 60 χλμ. και είχαν ρίξει άσφαλτο, δημιουργώντας ποδηλατόδρομο που περνούσε από τούνελ.
«Με το ποδήλατο βλέπεις πράγματα που δε θα μπορούσες να δεις ως πεζός ή ως οδηγός άλλου οχήματος», σημείωσε ο Μιχάλης, καθώς, όπως είπε, «μπορείς να απολαύσεις τη φύση, αφού οι ταχύτητες δεν είναι τόσο μεγάλες, ενώ ταυτόχρονα μετακινείσαι γρηγορότερα από έναν πεζό».
Και μη φανταστείτε πως η κίνηση γινόταν με υψηλές ταχύτητες. Η ποδηλασία ξεκινούσε από τις 8.00 το πρωί και τελείωνε στις 7.00 το απόγευμα και σε αυτό το διάστημα καλύπτονταν περί τα 130-150 χλμ. απόστασης (μέσος όρος 11-13 χλμ/ώρα).
«Θα μπορούσε να γίνει και πιο χαλαρά», μας επισήμαναν, αν δεν είχαν κλείσει ξενοδοχείο στην Ιταλία και πλοίο, με το οποίο θα επέστρεφαν στην Ελλάδα. Αν έχαναν το πλοίο, το επόμενο θα ήταν έπειτα από 4 ημέρες και αυτός ήταν ο μόνος λόγος βιασύνης, όπως μας εξήγησαν.
Όσον αφορά στην ποιότητα των ποδηλατόδρομων, στην Ολλανδία και την Ιταλία ήταν καταπληκτική (χωρίς να έχουν σχέση με αυτά που εμείς θεωρούμε ως ποδηλατόδρομο στην Καλαμάτα), ενώ στη Γερμανία, η κατάσταση ήταν διαφορετική ανά περιοχή. Αυτό, άλλωστε, φάνηκε από το ότι εκεί είδαν πολλά ποδήλατα τρέκινγκ και ΜΤΒ, ενώ στην Ιταλία κυκλοφορούσαν πολλές «κούρσες».
Όπως μας είπαν, δεν ένιωσαν ούτε στιγμή να απειλείται η ασφάλειά τους όσο κυκλοφορούσαν στους ποδηλατόδρομους ή και στους δρόμους, ενώ, όπως σημείωσε ο Λεωνίδας, στις ανηφόρες (όπου οι τέσσερις συνταξιδιώτες κινούνταν με πολύ χαμηλές ταχύτητες) ουδείς οδηγός αυτοκινήτου διανοήθηκε να τους προσπεράσει, ούτε και να τους αγχώσει (μαρσάροντας ή κορνάροντας).
«Στην Κάτω Αχαγιά», παρενέβη ο Μιχάλης, «με προσπέρασε λεωφορείο του ΚΤΕΛ για να σταματήσει στην ανηφόρα, μερικά μέτρα μακρύτερα κι εμείς να αναγκαστούμε να φρενάρουμε».
«Συνηθισμένος από τα ελληνικά δεδομένα, τους έκαναν νόημα να περάσουν, αλλά ουδείς το διανοήθηκε», συμπλήρωσε ο Λεωνίδας, ενώ ο Κώστας παρατήρησε πως «ήταν πολλοί οι ποδηλάτες, δε νιώσαμε μόνοι».
«Είναι τόσο διαφορετική η παιδεία για τα ποδήλατα στο εξωτερικό», παρατήρησαν όλοι τους, ενώ σημείωσαν πως στην Ολλανδία οι ποδηλάτες αντιμετωπίζουν πολύ άσχημα όποιον μπει στον ποδηλατόδρομο ή κινείται λάθος μέσα σε αυτόν.
Εκείνο που τους προξένησε τρομερή εντύπωση, ήταν η καθαριότητα στους ποδηλατόδρομους, μέρος των οποίων περνούσε από το Ρήνο, το Δούναβη και άλλα ποτάμια. Σε αντιδιαστολή, ο δρόμος Πάτρα – Καλαμάτα ήταν γεμάτος σκουπίδια, με τους οδηγούς μεγάλων οχημάτων να προσπερνούν χωρίς να αναλογιστούν τι μπορούσε να τους προκαλέσει ο «αέρας» τους, ενώ το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής ήταν από τον Πύργο προς Καλαμάτα, όπου στένευε ο δρόμος και δεν είχαν περιθώριο να κινηθούν άνετα στη βοηθητική λωρίδα.
 
Ουδεμία αναφορά στην κρίση         
Εκ των πραγμάτων η συζήτηση στράφηκε και στο πώς τους αντιμετώπισαν οι κάτοικοι των χωρών που διέσχισαν, λόγω των γνωστών προβλημάτων της χώρας με τους δανειστές. «Ήμουν προκατειλημμένος πως στη Γερμανία θα μας αντιμετωπίσουν εχθρικά. Κάτι τέτοιο δε συνέβη. Παντού μας εξυπηρετούσαν με χαμόγελο και χωρίς να πουν κουβέντα. Τα όσα μας μεταφέρουν τα κανάλια για εχθρότητα, είναι ψέματα», τόνισε ο Μανώλης.
«Επτά ημέρες δεν υπήρξε ούτε ένα σχόλιο, ούτε μία αναφορά, παρά μόνο εξυπηρέτηση με χαμόγελο», πρόσθεσε ο Κώστας, ενώ ο Λεωνίδας, ο οποίος είχε μεταβεί μια εβδομάδα νωρίτερα από τους Μανώλη και Μιχάλη στο Άμστερνταμ, κατά τη διάρκεια περιήγησής του συνάντησε έναν ιερέα, ο οποίος παρατήρησε πως για να κάνει διακοπές στο Άμστερνταμ, θα πρέπει να έχει πολλά χρήματα.
«Είχαμε μια ημέρα χωρίς ποδήλατο στην Ουλμ (Γερμανία)», ανέφερε ο Μιχάλης, «όπου, ανάμεσα σε άλλα, είδα μια οικογένεια κύκνων με πέντε μέλη να κολυμπάει στο ποτάμι, ο κόσμος να είναι ξαπλωμένος στο γκαζόν και ήταν πολύ ευχάριστο να βλέπεις χαρούμενους ανθρώπους».
«Ακόμη και στα δωμάτια που νοίκιαζαν οι ιδιοκτήτες τους και στα οποία διαμέναμε, δεν έγινε καμία αναφορά στα πολιτικά», παρατήρησε ο Κώστας και εμείς πιθανολογούμε ότι δύο μπορεί να ήταν οι λόγοι: είτε για να μην τους φέρουν σε δύσκολη θέση, είτε επειδή στο εξωτερικό η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και οι υποχρεώσεις έναντι των δανειστών δεν τυγχάνουν τόσο ευρείας προβολής. Πάντως, στην Ουλμ, όπου συναντήθηκαν με έναν Ιταλό, ο οποίος τους αντιμετώπιζε πολύ επιφυλακτικά, η διάθεσή του άλλαξε όταν έμαθε ότι είναι από την Ελλάδα.         
 
Υποστηρικτές και κόστος
Στην προσπάθειά τους υποστηρίχτηκαν από την εταιρεία cooklikegreeks.com, που τους παρείχε τις ποδηλατικές μπλούζες, ενώ το κατάστημα alma sports προμήθευσε με παπούτσια τον Λεων. Παπαδόπουλο. Το κόστος ήταν περίπου 800 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου εκείνου για την αγορά των ποδηλατικών τσαντών που μετέφεραν τον εξοπλισμό τους. Το κόστος των εισιτηρίων για το ποδήλατο με το αεροπλάνο ήταν περίπου 55 ευρώ και 90 ευρώ για τον καθέναν, ενώ η διαμονή σε αυτού του είδους τα μικρά καταλύματα κόστισε περίπου 240 ευρώ ανά άτομο.
Παρατήρησαν, ωστόσο, ότι θα ήταν καλύτερα αν δε μετέφεραν τα ποδήλατά τους στο εξωτερικό, αλλά αγόραζαν κάποιο από εκεί και επέστρεφαν με αυτό, καθώς οι τιμές είναι πολύ χαμηλές. Όπως είπαν χαρακτηριστικά, ένα καλό ποδήλατο τρέκινγκ, καινούργιο, κοστίζει περίπου 400 ευρώ.  
Οι τέσσερις συνταξιδιώτες ευνοήθηκαν από τις πολύ καλές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν (έβρεξε δυνατά και για λίγο την πρώτη ημέρα, αλλά και κατά την επιστροφή τους στην Καλαμάτα), ενώ σημαντικό ήταν πως δεν είχαν σημαντικές βλάβες, εκτός από δύο σαμπρέλες και ένα λάστιχο, που αντικαταστάθηκαν επιτόπου από τους ίδιους, και μια ακτίνα στον τροχό του ποδηλάτου του Κώστα, που έσπασε στη Νέα Είσοδο.

Του Χάρη Χαραλαμπόπουλου