Κομματικά ονόματα για το νέο Διοικητή του Γ.Ν. Καλαμάτας
Η αναγκαστική παραίτηση του τέως (;) διοικητή του Γενικού Νοσοκομείου Καλαμάτας, Γιώργου Μπέζου, μετά την απόφαση του υπουργού Υγείας, άνοιξε την όρεξη σε μια σειρά από στελέχη και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ στη Μεσσηνία, προκειμένου να αναλάβουν την πολυπόθητη καρέκλα.
Οι πρώτες πληροφορίες θέλουν να διεξάγεται ένας πραγματικός διαγωνισμός, όχι προσόντων, αλλά κομματικών συμπαθειών, φίλων και στηρίξεων. Στο πλαίσιο αυτό το όνομα που ακούγεται περισσότερο για την ορφανή καρέκλα είναι του υποψηφίου με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, Ηλία Κουτσοδημητρόπουλου. Τόσο δημοκρατικά και αξιοκρατικά θα κριθεί μια νευραλγική θέση!
Η αλήθεια είναι ότι πρώτα θα βγει η ψυχή της χώρας και μετά το χούι του παλιού πολιτικού συστήματος για διορισμούς και μικροπολιτικές διευθετήσεις, όσο κι αν το σύνθημα «πρώτη φορά Αριστερά» υποτίθεται ότι επιλέγει ένα άλλο αξιακό σύστημα.
Η χώρα έχει όλες τις προϋποθέσεις να σωθεί. Θα το επιτύχει, αν αλλάξει τις πρακτικές που τη χρεοκόπησαν και, κυρίως, αν το παλιό πολιτικό σύστημα ανασχηματίσει αντιλήψεις και όχι θώκους. Δυστυχώς, όπως φαίνεται και με την περίπτωση του νέου διοικητή του Νοσοκομείου Καλαμάτας, αυτό το πολιτικό σύστημα πρώτα – ακόμα και στο όνομα της Αριστεράς- έχει κατά νου πώς θα συντηρήσει τις παλιές πελατειακές δομές και έσχατη έγνοια τη σωτηρία της χώρας.
Βέβαια, η αντίσταση στο πελατειακό κράτος έχει κόστος. Σίγουρα, όμως, οδηγεί σε παγίωση και αναπαραγωγή της αναξιοκρατίας και την απαξίωση των θεσμών.
Στις δημοκρατίες σαν την δική μας, η ψήφος είναι εμπορεύσιμη με αντίκρισμα προνομιακής μεταχείρισης. Οι στόχοι και σκοπιμότητες που κατευθύνουν τις αποφάσεις των κέντρων εξουσίας είναι οι στενές κομματικές και ατομικές επιδιώξεις. Ξένες και συχνά αντίθετες προς το γενικό συμφέρον.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι όσα ακούγονται στους διαδρόμους του Γενικού Νοσοκομείου δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και πολύ περισσότερο, μια κυβέρνηση με σύνθημα «Πρώτη φορά αριστερά», θα τολμήσει να σπάσει το απόστημα, αν και η μέχρι σήμερα πρακτική της, σε άλλες περιπτώσεις, δε μας επιτρέπει να είμαστε αισιόδοξοι.
Κι όμως. Οι πραγματικότητες «δημοκρατία» και «πελατειακό κράτος» αλληλοαποκλείονται: όπου προκύψει πελατειακό κράτος, η δημοκρατία πεθαίνει, και όπου λειτουργεί δημοκρατία, πελατειακό κράτος δεν είναι δυνατό να υπάρξει. Πρόκειται για πραγματικότητες ριζικά (εξ ορισμού) αντιθετικές, ασύμπτωτες, ασύμβατες. Η μία αναιρεί την άλλη, είναι αδύνατο να συνυπάρξουν. Επομένως, ιδού η Ρόδος…
του Αντώνη Πετρόγιαννη
